چیدم دوغو، عضو شورای اجرایی کنفدرالیسم زنان کوردستان (ک‌ژ‌ک)، شکستن انزوا و غلبه بر نظام امرالی را نیز منوط به توسعه قوی مبارزات زنان دانست و تاکید کرد که با آگاهی از این موضوع، دائماً در مبارزه فعال هستند.

بخش دوم مصاحبه ما با چیدم دوغو، عضو شورای اجرایی ک‌ژ‌ک به شرح زیر است:

۲۵ سال است که نظام انزوا، شکنجه و نسل‌کشی به شدیدترین اشکال علیه رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان اجرا می‌شود. این سیستم انزوای شدید چه تأثیری بر زنان دارد؟ مقاومت مستمر زنان کورد در برابر انزوا را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

رویکرد رهبر آپو در حل مسئله زن، محتوای تحلیلی رادیکالی دارد. ما در مورد ۲۵ نوامبر، این خشونت وحشتناک علیه زنان بحث می‌کنیم. در اینجا، رهبر آپو این خشونت را به عنوان یک مسئله سیستمی که نه توسط افراد یا گروه‌های دوره‌ای، بلکه توسط دولت‌ها، حکومت‌ها و سلطه مردانه ایجاد می‌شود، مورد بررسی و تحلیل قرار داده است. علاوه بر این، وی اظهار داشتند که زنان باید با انقلاب دوم زن علیه این نظام، درست مانند انقلاب اول زنان، خود را به یک نظام دموکراتیک برسانند و رهبری خود را در عمل توسعه داد. به عبارت دیگر، پایه‌هایی که نظام، دولت و حکومت‌های مردسالار خود را بر آن ساخته است هدف قرار داده و به سمت هدف اصلی هدایت می‌شود. منشأ این خشونت چند جانبه علیه زنان، خود این نظام است. بنابراین، وقتی آن را از نظر خشونت در نظر بگیریم؛ در حالی که مردان این همه قدرت، سلاح‌های سیاسی، نظامی، اقتصادی و ایدئولوژیک را در درون خود متمرکز می‌کنند، برعکس، زنان خلع سلاح و محروم گردانده شده‌اند، از ابزار سیاسی و ایدئولوژیک دور و ضعیف گردانده شده‌اند. رهبر آپو نیز علیه این واقعیت ناتوان‌سازی زنان اعلام جنگ کرد.

منبع واقعی معضل را نشان داده‌اند

زنان در کوردستان از یک سو با حملات شدید نسل‌کشی و از سوی دیگر با هجمه‌های نظام مردسالار آمیخته با استعمار مواجه هستند. اگر قرار است در کوردستان مبارزه صحیحی علیه استعمار و اشغالگری صورت گیرد، زنانی که بیش از همه مورد هدف این نظام قرار دارند، باید با سازماندهی در هر جنبه به نیروی اراده و نیروی مبارز تبدیل شوند. رهبر آپو شجاعانه در زمینه کوردستان به مقابله با این معضل جهانی پرداخت و راه‌حل آن را همراه با زنان نه تنها به لحاظ نظری، بلکه به صورت عملی نیز مبنا قرار داد. او با ایجاد قدرت حل در زنان، عزم مرد مسلط را به عنوان منشأ معضلات تشخیص داد و حقیقت آزاد بودن مرد به اندازه زن آزاد را آشکار نمود. وی با انجام تشخیصات بسیار مهمی چون «مردکُشی»، «جدا شدن از مرد»، «تحول مرد» منشأ واقعی معضل را نشان داد. وقتی دیالکتیک کلی‌نگر (یکپاره-تمامیت‌مند) زندگی و جامعه را در نظر می‌گیریم، می‌بینیم که رهنمود ایجاد شخصیت و رابطه صحیح با رهایی از معضل حاکم-برده هر دو جنس چقدر حیاتی است. انجام انقلاب اجتماعی به شیوه عمومی و مبارزه با استعمار کافی نیست، در عین حال، مردان و زنانی که این جامعه را تشکیل می‌دهند نیز باید دگرگونی ریشه‌ای را تجربه کنند. صحبت از انقلاب اجتماعی و آزادی کوردستان بدون تغییر دموکراتیک و آزادیخواهانه در زن و مرد آن ممکن نیست.

اجازه دهید این موضوع بسیار عمیق و طولانی را به این صورت خلاصه کنیم. نکته اصلی که می‌خواهیم به آن اشاره کنیم این است؛ سوال اینجاست که چرا در نتیجه یک اجماع بین‌المللی و منطقه‌ای رهبر آپو با توطئه به اسارت در آمد و ۲۵ سال در انزوای بی‌سابقه‌ای قرار گرفت؟ رهبر آپو نه تنها به حوزه‌ای مانند مسئله کورد و مسئله زن پرداخت که هیچ‌کس جرأت دست زدن به آن ندارد، اجتناب می‌کند و نادیده می‌گیرد، بلکه سعی کرد آن را به شکلی ریشه‌ای تحلیل کند و به نیرو مبدل کند. از منظر مردانگی هژمونیک که در سازش و یکپارچگی کامل است، تبدیل شدن زنان به قدرتی دموکراتیک و آزاد و همچنین تبدیل شدن کوردها به قدرتی دموکراتیک و آزاد غیرقابل قبول است. وجود و تداوم این معضل سرنوشت هژمونی آنها را رقم می‌زند. به همین دلیل سعی کردند این خط‌مشی آزادی را در شخص رهبر آپو در امرالی تسلیم بگیرند و کوشیدند تا از میان بردارند. این خط‌مشی آزادی تأثیر زیادی ایجاد می‌کند و تعادل‌ها را متزلزل می کند. این خط‌مشی همه اقشار تحت ستم و آزادی‌خواه به ویژه زنان و همچنین کوردها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. راه‌حلی که سیستم مردانه هژمونیک پیدا کرد، سیستم شکنجه تشدید شده امرالی است. با منزوی ساختن این خط‌مشی در شخص رهبر آپو، هدفشان منزوی کردن کوردستان، مبارزه آزادیخواهی و اراده زن کورد است.

جنگ در همه جا ادامه دارد

نه رهبر آپو فردی محدود به خودش است و نه زندان امرالی زندانی محدود به خودش. در امرالی جنگ بین سیستم‌ها در جریان است. در حالی که امرالی نماینده نسل‌کشی و سیستم هژمون مردانه است، رهبر آپو نماینده نظام آزادی در برابر آن است. به همین دلیل، مقاومتی که رهبری در امرالی توسعه داد، مقاومتی محدود به خودش نیست. این جنگ یک جنگ محدود به امرالی نیست. همان‌طور که تشدید انزوا و سیاست‌های تسلیمی که دشمن اجرا می‌کند، محدود به امرالی نمی‌شود، بلکه به تمام کوردستان و حتی منطقه سرایت می‌کند؛ مقاومت رهبر آپو در برابر این امر نیز محدود به خودش نیست، بلکه به مبارزان آزادی هم سرایت می‌کند. این جنگ در همه جا ادامه دارد.

وقتی آن را از بُعد زنان ارزیابی می‌کنیم؛ فاشیسم آک‌پ- م‌ه‌پ قدرت خود را از طریق انحلال همه نیروهای مبارز دموکراتیک، به ویژه جنبش آزادی اعمال می‌کند. دلیل اینکه می‌تواند با وجود همه بحران‌ها و هرج و مرج به بقایش ادامه دهد، حمایت‌هایی است که در این شرایط از آن می‌شود. زن‌ستیزی نشان‌دهنده همه گفتمان‌ها و رویه‌های آک‌پ و احزاب متحد آن مانند م‌ه‌پ، هدی پار و حزب رفاه مجدد است. همه آنها در دشمنی با زنان و کوردها یکسان هستند، گویی از همان دستگاه ظلم تولید شده‌اند. همه آنها می‌دانند که می‌توانند با حمله به زنان، اراده آنها و با ارتکاب زن‌ستیزی، قدرت خود را تداوم بخشند. آک‌پ این را سرکشی می‌کند.

آیا می‌توانید در مورد سیاست‌های زن‌ستیزانه‌ای که فاشیسم آک‌پ- م‌ه‌پ به موازات انزوای شدید در امرالی توسعه داد و چه نوع جنگی را در این معنا به راه انداخت، کمی بیشتر توضیح دهید؟

جنبش آزادی ما دستاوردها، سازمان و نظام زنان را در سراسر کوردستان توسعه داده است. یک سطح اجتماعی وجود دارد که به همراه داشته است. اتحاد فاشیستی آک‌پ- م‌ه‌پ با آمیختن دین‌گرایی و ملی‌گرایی با جنسیت‌گرایی شکل گرفت. با سیاست‌های جنسیت‌گرایی، حملات جدی به دستاوردهای زنان در کوردستان صورت گرفته است. زنان کورد با روش‌های بسیار کثیف و بی‌رحمانه از قتل، تجاوز، دستگیری، شکنجه، فقیرسازی، تبدیل کردن به جاسوس، کشاندن آنها به فحشا و مواد مخدر مورد هدف قرار گرفته‌اند. همچنین مؤسسات آزادی زنان مورد هدف قرار گرفتند و تعطیل شدند و سعی شد آنها را از کار بیاندازند. زمانی که قیم‌ها شهرداری‌های کوردستان که مردم با اراده‌شان بدست آورده بودند را تصاحب کردند، اولین کاری که قیم‌ها انجام دادند تعطیل کردن مؤسسات زنان و اخراج زنان کارمند بود. این حمله با هدف قرار دادن سازمان‌ها و نهادهای خود سعی کرد از تبدیل شدن جنبش زنان کورد به یک نیروی قانونی و مؤثر جلوگیری کند. آنها از مزدوران و گروهبان‌های متخصص به عنوان نیروی فشار بزرگ بر جامعه و زنان استفاده می‌کنند. آنها با استفاده از فرهنگ سنتی جنسیت‌گرایی، فرهنگ فئودالی، دین‌گرایی و مذهب‌گرایی به صورت برنامه‌ریزی شده و سیستماتیک سعی دارند که هم از طریق دولت و هم از طریق جامعه حقوقی را که زنان کورد به دست آورده‌اند غصب کنند و می‌کوشند اثر ناشی از آن را از بین ببرند. قتل آشکار علیه کودکان، عدم پیگیری قاتل، تلاش برای وادار کردن آنها به تسلیم با شکنجه، آسمیلاسیون، ارعاب و حملات سرکوب‌گرانه‌اش بسیار شدید است. آنها با این حملات سعی دارند هم آینده جامعه کورد را در اختیار بگیرند و هم اراده مادران کورد برای آزادی را. نیز حملاتی در این راستا علیه زنان که حاملان زبان و فرهنگ کوردی هستند در حال گسترش است. آنها حملات چند جانبه‌ای علیه زنان زندانی در زندان‌ها انجام می‌دهند و تسلیم و توبه را تحمیل می‌کنند و هزاران زن زندانی با عزت خود در برابر این شکنجه‌ها و حملات مقاومت می‌کنند.

از سوی دیگر، فاشیسم آک‌پ- م‌ه‌پ تلاش می‌کند تا جنبش‌های زنان در ترکیه را سرکوب کند، حقوق به دست آمده در داخل نظام را پس بگیرد و با آزاد گذاشتن یا بدون مجازات گذاشتن کسانی که به قتل‌عام زنان و تجاوز جنسی می‌پردازند، این حملات را عادی و مشروع جلوه می‌دهد. آنها زنان را با استفاده از استدلال‌های مذهبی عینیت به حالت ابژگی درمی‌آورند، از اعتقادات صادقانه مردم سوء سوء استفاده می‌کنند و سعی در تحکیم هژمونی خود دارند. با مبحث تغییر قانون اساسی اخیرشان، هدفشان تحکیم هژمونی خود با از میان برداشتن نیروهای دموکراتیک و اراده زنان است.

جنگ نابودکردن را راه‌اندازی می‌کند

در حالی که اینها در باکور کوردستان و ترکیه اتفاق می‌افتد، جنگی را برای کاهش و از بین بردن سطح آزادی زنان در روژاوا، باشور، شنگال و مخمور و همچنین در عرصه‌های خارج از کشور مانند اروپا به راه انداخته است. به ویژه، از سازمان استخباراتی (میت) و تاکتیک‌های جنگ ویژه به طور گسترده استفاده می‌کند. زنان پیشگام کورد هم هدف قرار می گیرند و هم به قتل می‌رسند و هم زنانی که در این راستا در جامعه سازماندهی و مبارزه می‌کنند، تهدید می‌شوند و سعی می‌کنند آنها را سرکوب کنند. در این راستا، فاشیسم آک‌پ- م‌ه‌پ آشکارا علیه زنان کورد جنگ می‌کند. آنها مناطق انقلاب روژاوا مانند عفرین، سرکانیه و گری‌سپی را اشغال کردند و یک سیستم کاملاً ارتجاعی مردانه در آنجا تحت سرکشی تبهکاران ایجاد کرده و دستاوردهای زنان را به روشی فاشیستی و اشغالگرانه از بین بردند. زنان در اینجا با حملات بسیار جدی روبرو هستند.

به طور ویژه سازمان‌های زنان و پیشگامانی که مبارزه برای آزادی را در بعد خوددفاعی انجام می‌دهند را هدف قرار می‌دهد. ساختار و بافت مبارز و فرماندهی یگان‌های زنان آزاد- استار (یژا استار) و یگان‌های دفاع از زنان (ی‌پ‌ژ)، هدف ویژه جمهوری فاشیستی ترکیه هستند. با این حال، در جایی مانند فرانسه، کاملاً واضح است که دولت ترکیه در پشت قتل رفیق اوین گویی است، این یک واقعیت است که همه می‌دانند. همچنین دولت ترکیه و میت پشت کسانی هستند که رفیق ناگیهان آکارسل را در باشور به قتل رساندند. در جنگ در کوهستان با سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی، سلاح‌های شیمیایی و سلاح‌های فنی پیشرفته در سطح بی‌سابقه‌ای به نیروهای ه‌پ‌گ (نیروهای مدافع خلق) و یژا استار حمله می‌کند. در اینجا اگرچه به طور کلی برنامه‌ای برای انحلال گریلا وجود دارد، اما برنامه‌ای برای انحلال ارتش زنان به طور ویژه وجود دارد که در زمینه نظامی تخصص دارد، حرفه‌ای می‌شود و خوددفاعی‌اش را به قوی‌ترین شکل توسعه می‌دهد.

همه اینها و بسیاری از حملات دیگر که نمی‌توانیم به آنها اشاره کنیم، با هدف جلوگیری از تحولات کوردستان در زمینه آزادی زنان، شکستن نفوذ این تحولات که به تدریج منطقه و جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و جلوگیری از خطور آن در اذهان و ماندگاری آن است. به همین دلیل، قدرت‌های مردانه سلطه‌گر جهانی نیز این حملات را تایید و حمایت می‌کنند. از این نظر، تشدید حملات انزوا علیه رهبر آپو در امرالی و حملات انزوا و انحلال علیه زنان به موازات این کُنسپت (برنامه‌ریزی) پیش می‌رود. همانطور که دو نظام در اِمرالی در حال جنگ هستند و رهبر آپو در برابر آن مقاومتی عظیم توسعه می‌دهد، زنان به طور کلی در برابر آن مقاومت می‌کنند. این یک جنگ بسیار بزرگ است. هدف و وظیفه اصلی ما این است که این جنگ را به نفع زنان و نیروهای دموکراتیک در این دوره که رهبر آپو آن را سومین گسست جنسی می‌نامد به راه بیندازیم و تا آخر در مقابل آن مقاومت کنیم.

ما مدعی تقویت سازمان‌های زنان در جهان هستیم

کمپینی که دوستان و روشنفکران بین‌المللی در ۷۴ مرکز بین‌المللی برای آزادی رهبر آپو در ۱۰ اکتبر آغاز کردند برای مبارزات زنان نیز بسیار مهم است. ما به عنوان جنبش زنان، خود را مسئول توسعه، رشد و تداوم این کارزار می‌دانیم. اینکه رهبر آپو تا این حد بر قدرت‌های دموکراتیک و جنبش‌های خارج از نظام جهان تأثیر گذاشت و با ابعاد مبارزات آزادی زن نوسانات عظیمی ایجاد کرد، قرن بیست و یکم را شکل می‌دهد.

به طور کلی، ما به عنوان جنبش زنان کورد ادعای مبارزه قوی‌تر علیه حملات مردانه تحمیل شده توسط فاشیسم ترکیه و قدرت‌های هژمونیک بین‌المللی، ادعای ادغام، توسعه و تقویت و مشترک‌سازی سازمان‌های زنان در کوردستان، خاورمیانه و در سطح جهان داریم. غلبه بر نظام امرالی و شکستن انزوا نیز در گرو توسعه قوی مبارزات زنان است. با آگاهی از این موضوع، روشن است که ما به عنوان جنبش زنان همواره در مبارزه فعال هستیم و خواهیم بود.

گام «با ژن ژیان آزادی ، به سوی انقلاب زنان» را که کنفدرالیسم زنان کوردستان در چارچوب همبستگی و مبارزه علیه خشونت علیه زنان آغاز کرده است، چگونه ارزیابی می‌کنید؟ از این نظر، برای ۲۵ نوامبر چه درخواستی دارید؟ پیام اصلی امسال شما چیست؟

البته ما مبارزه با خشونت علیه زنان را یک روزه نمی‌دانیم. جنبه اصلی استراتژی مبارزه ما، توسعه خود دفاعی در برابر آن در همه راه‌ها و در همه زمان‌ها است. اما البته ما برای این روز که به عنوان پاسخی به دلیل کشته شدن خواهران میرابل ظهور کرد، اهمیت زیادی قائل هستیم و سعی می‌کنیم به این روز معنا ببخشیم و از هر جهت پاسخی مناسب دهیم. در همین راستا چندین سال است که مرکز کنفدرالیسم زنان کوردستان ما ۲۵ نوامبر را محدود به ۲۵ نوامبر نمی‌کند، گاهی ده تا پانزده روز، گاهی کل ماه نوامبر را با فعالیت‌های مختلف برنامه‌ریزی می‌کند. فعالیت‌های امسال بین ۲۰ تا ۲۵ نوامبر برنامه‌ریزی شده است. البته تشکل‌های زنان در این حوزه می‌توانند فعالیت‌های خود را در بلندمدت با توجه به نیاز و استقلال خود برنامه‌ریزی کنند. مجدداً شعار گام کنفدرالیسم زنان کوردستان «با ژن ژیان آزادی، به سوی انقلاب زنان» به عنوان شعار اساسی فعالیت‌های ۲۵ نوامبر ارزیابی شد و شعار جداگانه‌ای مشخص نشد. زیرا راه حل واقعی خشونت علیه زنان را می‌توان با مبارزه انقلاب زنان با فلسفه «ژن ژیان آزادی» به دست آورد.

ما در روزهای جنگ شدید بین اسرائیل و فلسطین، در هر بخش از کوردستان و خاورمیانه زندگی می‌کنیم. در این موضوع، در ۲۵ نوامبر، مهم است که مشکلات مستقلی را که زنان در مناطق خود دارند، در دستور کار قرار داده و نتایج جنگ‌هایی را که در جهان و خاورمیانه بر زنان و کودکان رخ می‌دهد، در نظر بگیریم. با وجود این، خشونت زنان باید از جنبه‌های مختلف از جمله در زمینه‌های اقتصادی، حقوقی، بهداشتی، آموزشی، خود دفاعی، سیاسی و غیره بررسی شود و از همه طرف مورد ارزیابی قرار گیرد. مشکلاتی مانند مهاجرت، فقر، بیکاری، برده‌داری، قتل زنان، تجاوز جنسی، فحشا، مصرف مواد مخدر و غیره از مشکلات گسترده کوردستان و در سراسر خاورمیانه است. مهم این است که همه اینها را به طور کلی ارزیابی کنیم و راه حل‌های آنها را مورد بحث و بررسی قرار دهیم و از آنجا قدرت سازماندهی و مبارزه پدیدار شود و معنایی قوی به امروز بدهد.

در عین حال، این مهم است که مردم این مشکلات را که در نتیجه ذهنیت مردانه هژمونیک سیاست‌های ملی- مذهبی- علمی و جنسیتی، سیاسی و نظامی به وجود آمده است، ارزیابی کنند. زیرا نه تنها در مورد مشکل به وجود آمده، بلکه در مورد مسائل، پدیده‌ها و نهادهای ایجاد کننده مشکل نیز باید بحث و قضاوت کرد. برای زنان، ۲۵ نوامبر نه تنها باید روزی برای ابراز نارضایتی خود باشد، بلکه روزی برای محکوم کردن ریشه‌ای مردانگی هژمونیک است. در این راستا باید داده‌ها و صاحبان خشونت علیه زنان را به بهترین نحو افشا کرد و دادگاه‌های نمادین زنان را ساخت و عدالت زنان را بیش از پیش دید.

یکی دیگر از جنبه‌های بسیار مهم توسعه آگاهی خوددفاعی است. زیرا هر چه زن در برابر این سیستم قدرتمند مردانه، بدون سازماندهی و بی‌دفاع‌تر باقی بماند، بیشتر مورد سرکوب، استثمار و استفاده قرار می‌گیرد. حفظ موجودیت زن یعنی دفاع از خود، حفاظت از زندگی، جامعه، طبیعت، فرزندان، زیبایی و معنا. مرگ هر زن به این معنی است که همه آنها می‌میرند و یک بار دیگر به قهقرا می‌روند. از این نظر، ۲۵ نوامبر باید روز گسترش آگاهی خود دفاعی باشد.

دفاع از خود زنان یک طرفه نیست. با تمام جنبه‌های زندگی ارتباط مستقیم دارد و مهم‌ترین آن آگاهی از آزادی است. به همین دلیل، خود دفاعی نباید محدود به دفاع فردی در چارچوب استراتژی و سیستمی باشد که این استراتژی را شامل می‌شود. بنابراین ما ۲۵ نوامبر را از منظر انقلاب زنان ارزیابی می‌کنیم. به عبارت دیگر، چشم‌انداز ملت دموکراتیک، استقلال دموکراتیک و انقلاب زنان از اهمیت راهبردی در حل مشکلات زنان و رهایی آنان برخوردار است. بنابراین، ۲۵ نوامبر نیز به عنوان روزهای هشدار در این زمینه معنا دارد. راه حل ملت دموکراتیک، خودمدیریتی دموکراتیک که توسط رهبر آپو علیه خشونت علیه زنان ایجاد شده و انقلاب زنان در این منظر به شکلی واقعی و مستقل سازماندهی شده است، راه حل اساسی است. در این راستا، ۲۵ نوامبر را نیز در فهم، تبیین، گسترش در بخش‌های گسترده و نگاه‌داشتن چشم‌انداز انقلاب زنانه رهبری و کنفدرالیسم دموکراتیک زنان به‌عنوان معیاری از کارزاری که برای آزادی جسمانی رهبری انجام شده است، می‌دانیم. گام ک ژ ک و کارزار برای آزادی رهبری از این نظر به هم مرتبط هستند. فعالیت‌های ۲۵ نوامبر را اینگونه ارزیابی می‌کنیم.

موضوعی که در ۲۵ نوامبر باید با اهمیت ویژه مورد توجه قرار گیرد، استراتژی‌های جنگ ویژه قدرت‌های مسلط جهان به ویژه دولت فاشیست ترکیه است.

همانطور که در بررسی‌های اولیه خود سعی کردیم به آن اشاره کنیم، جنگ جهانی سوم گسترده‌ترین سطح جنگ ویژه را نشان می‌دهد. در این راستا باید از منظر چند جانبه، دستور کارهایی برای درک و غلبه بر جنگ ویژه ایجاد و سیاست‌های مشترکی برای زنان بر این اساس تعریف شود. جرایم علیه زنان و کودکان از طریق جنگ ویژه و از طریق جنگ فیزیکی و همچنین جرایم علیه طبیعت باید تحت تعقیب قرار گیرد و این جرایم باید در دادگاه‌های رسمی یا دادگاه‌های زنان به صورت نمادین بررسی شود. بنابراین نباید اجازه داد بر این جنایات سرپوش گذاشته شود، جنایات خشن مردانه سلطه طلب باید بیشتر دیده شود.

هدف اصلی ما در فعالیت‌ها زنان هستند، البته این نکته بسیار مهم است که مردان، جوانان و کودکان نیز در این زمینه‌ها هوشیاری و حساسیت داشته باشند. به این معنا فعالیت‌هایی مانند آموزش، کارگاه و ... که به این جنبه‌ها می‌پردازد نیز باید توسعه یابد. بر اساس دیدگاه دگرگونی مردان، باید نگرشی ایجاد شود که به مردان اجازه دهد خود را زیر سوال ببرند و برای آزادی مبارزه کنند. در سنین پایین باید به کودکان و جوانان نسبت به نفوذ نظام سرمایه‌داری و تبعیض جنسیتی اجتماعی هشدار داد.

هدف ما استقبال از ۲۵ نوامبر امسال در همین چارچوب است. ما معتقدیم که به عنوان یک فرآیند آموزشی، سازماندهی و فعال‌سازی با محتوای بسیار غنی و خلاقانه ارزیابی خواهد شد. ما از مادران کورد، زنان جوان، سازمان‌های زنان می‌خواهیم در ۲۵ نوامبر با روحیه‌ای فعال مشارکت کنند و موضع خود را در برابر همه قتل‌عام علیه زنان، فاشیسم و ​​هژمونی مردانه به قوی‌ترین شکل نشان دهند. ما بار دیگر از تشکل‌های زنان خاورمیانه و جهان می‌خواهیم که به قوی‌ترین شکل ممکن از این ۲۵ نوامبر استقبال کنند و سازماندهی و آگاهی جمعی خود را به گونه‌ای افزایش دهند که منبع خشونت را بخشکاند.