زنان در مناطق تحت اشغال دولت ترکیه در معرض خشونت و نقض حقوق بشر هستند. آنها این دوره اشغالی را که پر از جنایاتی مانند تجاوز، آدم‌ربایی و قتل‌عام است، با مشکلات روحی و جسمی جدی تجربه می‌کنند.
اشغال عفرین، گری‌سپی و سرکانیه توسط دولت ترکیه منجر به نقض جدی حقوق بشر در این منطقه شد. مارپیچ خشونت به ویژه علیه زنان در حال افزایش است. روند اشغال به دوره‌ای پر از جنایات بسیاری علیه بشریت تبدیل شده است که زندگی زنان را تهدید می‌کند و آنها را هدف قرار می‌دهد. زنان تحت اشغال با تجاوز جنسی، قتل، آدم‌ربایی و سایر جنایات علیه بشریت روبرو هستند. این تهدیدها درامی را ایجاد می‌کند که به خشونت فیزیکی محدود نمی‌شود بلکه ابعاد روانی، اجتماعی و اقتصادی نیز دارد. زنان از حق زندگی امن محروم شدند. بر اساس گزارش مرکز تحقیقات و حمایت از حقوق زنان که در شمال و شرق سوریه فعالیت می‌کند، در جریان اشغال عفرین، گری‌سپی و سرکانیه، ۱۶۴ زن به قتل رسیده، ۲۷۵ زن ربوده شده و ۲۴۶ زن زخمی شدند.
ریحان تَمو، عضو کمیته روابط و اتحاد دموکراتیک کنگره استار، در مورد عملکرد دولت ترکیه در قبال زنان در مناطق اشغالی به خبرگزاری فرات (ANF) ارزیابی کرد.
ریحان تمو با بیان اینکه انقلاب روژاوا تحت رهبری زنان اتفاق افتاد و به همین دلیل زنان به طور سیستماتیک در مناطق تحت اشغال دولت ترکیه هدف قرار گرفتند، گفت: «برخلاف سایر کشورها، در جریان بهار عربی یک زندگی دموکراتیک، برابر و مسالمت‌آمیز ایجاد شد. با این حال، ذهنیت مردسالار که زنان آزادی‌خواه و زنان پیشگام را تهدید می‌بیند، مستقیماً زنان را در مناطقی اشغال کرده است هدف قرار می‌دهد. این اقدامات، اعمال نسل‌کشی علیه اراده زنان و جنایت علیه بشریت است. زنان در مناطق اشغالی با تهدیداتی مانند تجاوز جنسی، آدم‌ربایی، کودک‌همسری و قتل روبرو هستند. این عمل‌ها؛ حتی از روش‌های جنگی خشن‌تر است و باید به عنوان یک سیاست جنگ ویژه علیه آزادی زنان تلقی شود. هر مورد خشونت در عفرین، گری‌سپی و سرکانیه حمله به پروژه همزیستی در شمال و شرق سوریه است و این خشونت بر تک تک زنان منطقه اعمال می‌شود. دولت ترکیه و تبهکارانی که از آن حمایت می‌کند، به‌ویژه علیه زنان عفرین که ۵۸ روز مقاومت کرده‌اند، خشونت‌های سیستماتیک اعمال می‌کنند. طبیعت عفرین را هم غارت می‌کنند. قطع تک تک درختان را باید معادل خشونت علیه زنان دانست. زیرا این درختان با زحمات زن سبز شدند و میوه دادند. بنابراین خشونت علیه طبیعت، خشونت علیه زنان است. تغییر جمعیتی در سرکانیه به معنای حمله به فرهنگ، هویت و هستی زنان است.»
سکوت نهادهای بین‌المللی
ریحان تمو با جلب توجه به سکوت نهادهای بین‌المللی حقوق بشری ادامه داد: «زنان با مبارزه برای دموکراتیزه کردن نظام‌های جهانی و دستیابی به حقوق زنان پا به قرن بیست و یکم گذاشته‌اند. در این دوره که ما آن را قرن بیست و یکم می‌نامیم، با بلند شدن صدای آزادی زنان، مورد هدف نیروهای اشغالگر قرار گرفتند. زنانی که در شمال و شرق سوریه سازماندهی و مقاومت کردند از سوی نیروهای اشغالگر هدف قرار گرفتند. در دوران رژیم بعث، زنانی که در مبارزات آزادی شرکت داشتند، مورد خشونت و دستگیری قرار گرفتند. زنانی که در انقلاب آزادی ژن، ژیان، آزادی در روژهلات کوردستان سازماندهی شده و در برابر نظام مقاومت کرده‌اند نیز به همین شکل مورد خشونت قرار گرفته‌اند، قتل‌عام و به اعدام محکوم شده‌اند. تلاش می‌کنند تا مطالبات زنان برای آزادی و حقوق را به شدت سرکوب کنند. قدرت‌های بین‌المللی، مبارزه برای آزادی و حقوق زنان را به عنوان تهدیدی برای سیستم‌های خود می‌دانند. بنابراین، سکوت آنها در برابر خشونت علیه زنان به طور غیرمستقیم منجر به مشارکت آنها در این اعمال می‌شود. نهادهای بین‌المللی حقوق بشر و دادگاه‌ها در برابر این جنایات سکوت را ترجیح می‌دهند. در حالی که آنها باید این اعمال را به عنوان جنایت جنگی معرفی کنند، آنها سکوت را انتخاب می‌کنند، زیرا مقاومت و مبارزه زنان را تهدیدی برای وجود خود می‌دانند.»
زنان باید خوددفاعی‌شان را تقویت کنند
ریحان تمو همچنین با تاکید بر اینکه زنان ساکن در مناطق عفرین، سرکانیه و گری‌سپی تحت اشغال ترکیه باید خوددفاعی‌شان را تقویت کنند، گفت: «تجربیات شمال و شرق سوریه با مقاومت زنان امکان‌پذیر شد. در بسیاری از انقلاب‌های جهان، زنان نقش مهمی ایفا کرده‌اند، ولی در مقولاتی مانند خوددفاعی، حفظ هویت و سازماندهی خود نواقصی داشته‌اند. این امر باعث شد که زنان نتوانند به اندازه کافی از خود در برابر نیروهای اشغالگر در مناطق تحت اشغال ترکیه در شمال و شرق سوریه محافظت کنند، زنان در معرض اعمال خشونت‌آمیز مانند تجاوز، قتل‌عام و آدم‌ربایی سیستماتیک قرار دارند. زنانی که تحت فشار زندگی می‌کنند به سمت خودکشی سوق داده می‌شوند و مشکلات روانی جدی را تجربه می‌کنند. زندگی آرام برای زنانی که همچنان در ترس به زندگی خود ادامه می‌دهند ممکن به نظر نمی‌رسد. بنابراین تشکل‌های زنان در مناطق اشغالی باید تقویت شود و ظرفیت‌های دفاعی آنان افزایش یابد.»
در نهایت، ریحان تمو همچنین مبارزه کمیته روابط و اتحاد دموکراتیک کنگره استار علیه اقدامات علیه زنان تحت اشغال را اینگونه توضیح داد: «ما زیر چتر ابتکارات مربوط به فعالیت‌های زنان در شمال شرق سوریه، ائتلاف نَدا (NEDA) و هماهنگی کوردستان در راهپیمایی جهانی زن (Meşa Jinê Cihanê) هستیم. در رابطه با خاورمیانه، ما در بسیاری از مسایل مشترک هستیم.
اتحادیه زنان در خاورمیانه
خشونت و شکنجه علیه زنان بر همه زنان اعمال می‌شود. در این زمینه، ما فکر می‌کنیم که مقاومت و مبارزه باید با هم سازگار باشد. ما روی اتحاد و مبارزه زنان با کشورهای خاورمیانه مانند مصر، سودان، تونس، عراق، لبنان و فلسطین کار می‌کنیم. ما درباره سازماندهی و توسعه خوددفاعی در برابر حملات اقتصادی، فرهنگی و حملات به وجود (هستی) علیه زنان بحث می‌کنیم. تلاش‌های ما برای سازماندهی زیر چتر کنفدرالیسم دموکراتیک زنان با هدف دستیابی به زنانی است که در معرض خشونت هستند. در عین حال، هدف ما این است که صدای مردم و زنانی باشیم که تحت اشغال زندگی می‌کنند، تا نقض حقوق بشر در شمال و شرق سوریه را مستندسازی کنیم و آنها را به تریبون‌های بین‌المللی برسانیم. با این اهداف ما برای عضویت در مشاوره سازمان ملل درخواست دادیم.»
