شورای هماهنگی کنفدرالیسم زنان کوردستان (ک‌ژک) با اشاره به اینکه فراخوان ۲۷ فوریه رهبر آپو دقیقا فراخوان برای ساخت میهنی است که در آن ارزش واقعی کار محقق شود، از همه خواست تا با روحیه مقاومت اول ماه می، در کنش‌ها و فعالیت‌هایی که در ۳ می با شعار «گفتگوها با زندگی آزاد» برای گسترش و تداوم کارزار آزادی جسمانی رهبر آپو برگزار می‌شود، شرکت کنند.

شورای هماهنگی ک‌ژک به مناسبت اول ماه می، روز جهانی کارگر، روز کار، همبستگی و اتحاد که تمام کارگران جهان را بدون هیچ تبعیضی تحت یک هدف مشترک گرد هم می‌آورد، بیانیه‌ای کتبی منتشر کرد. شورای هماهنگی ک‌ژک ضمن تبریک اول ماه می به رهبر آپو که بزرگترین کارگر و زحمتکش جامعه دموکراتیک و زندگی آزاد است، به زنان کارگری که علیه این نظام پوسیده مبارزه می‌کنند، به مادران و تمام بشریت کارگر، بیانیه خود را اینگونه ادامه داد: «می همچنین ماه شهداست. ما یاد شهدای ماه می، تمام شهدای اول ماه می را که با جان خود مبارزه کار را گسترش داده و تداوم بخشیده‌اند، با احترام و قدردانی گرامی می‌داریم و قول می‌دهیم که مبارزه کار را با پیروزی به اوج برسانیم.

بیشترین ظلم نظام متوجه زنان است

کار، ارزش اساسی‌ای است که جامعه را به وجود می‌آورد. بدون کار، صحبت از وجود جامعه و اجتماع امکان‌پذیر نیست. آنچه جامعه را به جامعه مبدل می‌کند، کار و عرق جبین کارگران است. به همین دلیل، نظام سرمایه‌داری همواره تلاش کرده است تا ارزش کار را پایین آورده و عرق جبین را بی‌معنا کند. در انجام این کار نیز، بیش از همه متوجه زنانی شده است که صاحبان واقعی اقتصاد هستند.

نیازمند یافتن غذا در زباله‌ها

زن، در این نظام به برده‌ای رایگان یا ارزان‌ترین برده تبدیل شده و از آزادترین فعالیت خود جدا شده و به برده خانه تبدیل شده است. مادرانی که گفته‌اند بهشت زیر پایشان است را نیازمند یافتن غذا در زباله‌ها کرده‌اند و باعث شده‌اند زیر بار سنگین عذاب وجدان ناتوانی در نگهداری از فرزندانشان له شوند. این نظام که فقط به پول و سود به عنوان اقتصاد نگاه می‌کند، کار مادران را که ۲۴ ساعته کار می‌کنند نادیده گرفته است. عقل، نیرو و جسمش تکه‌تکه شده و در بازار به فروش گذاشته شده و با او به عنوان بی‌ارزش‌ترین کارگر رفتار شده است. در شهرهایی که به عنوان کارگر فصلی رفته‌اند، تراژدی‌ها را تجربه کرده‌اند و در معرض حملات جنسیتی نظام مردسالارانه، از جمله آزار و تجاوز قرار گرفته‌اند. با وجود اینکه در شرایط سخت‌تری کار کرده‌اند، حتی همان دستمزد را نیز دریافت نکرده‌اند و با فشارهای روانی و زورگویی در محیط کار (موبینگ)، عملا به وضعیتی غیرقابل کار کردن رسیده‌اند.

کودکانی که در سنین پایین برای کمک به امرار معاش خانواده شروع به کار کرده‌اند نیز به اندازه زنان، رنج‌های بزرگی را متحمل شده‌اند و با کمترین دستمزد، در بدترین شرایط و بدون هیچ تضمینی کار کرده‌اند.

کارگران، از کار کردن مانند برده با دستمزد کم گرفته تا اخراج‌های خودسرانه، قتل‌های ناشی از کار در سطح کشتار، قربانی شده‌اند. افرادی که ۴۰-۵۰ سال کار کرده‌اند، پس از بازنشستگی در حوادث ناشی از کار در ساختمان‌ها کشته شده‌اند و نیازمند ساعت‌ها انتظار در صف‌های نان ارزان شده‌اند. همچنین، اساسی‌ترین فعالیت‌های اقتصادی بشر، از کشاورزی گرفته تا دامداری، به دست دولت نابود شده و محصولات به خیابان‌ها ریخته شده‌اند. کارگرانی که به دنبال حق خود بوده‌اند، توسط کارفرمایان و مقامات دولتی در وسط خیابان مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند.

نظام دولتی دزد و تبهکاران افزایش یافته‌اند

جنگ، بحران اقتصادی، گرسنگی، تشنگی و مهاجرت ناشی از همه اینها، مشکلات آموزشی و بهداشتی، یک کل زندگی را بحرانی کرده است. نظام سرمایه‌داری که تمام انرژی جامعه را برای یافتن لقمه‌ای نان به منظور بقا هدایت می‌کند، تلاش می‌کند تا بحران‌های دیگری را که ایجاد کرده است، با بحران‌های اقتصادی بپوشاند. از یک سو جامعه‌ای که از گرسنگی در حال مرگ است و از سوی دیگر نظام دولتی دزد و تبهکارانی که نمی‌دانند دزدی‌ها و غارت‌های خود از مردم را کجا بگذارند، افزایش یافته‌اند. اگرچه سرمایه‌داری با ادعای یک نظام جهانی ظهور کرده است، اما بحران‌های امروز بار دیگر نیاز به سوسیالیسم را ثابت کرده است. رهبر آپو راه خروج از این وضعیت بحرانی را در زندگی سوسیالیستی دیده و با تعیین 'بدون سوسیالیسم بودن، به معنای بی‌هوا ماندن است'، مسیر مبارزه ما را بیان کرده است.

کاری که برای سرمایه‌داری انجام می‌شود، قتل کار است

سوسیالیسم یعنی کار کردن، اما کار کردن برای خدمت به نظام سرمایه‌داری نیست. کاری که برای توسعه و گسترش نظام سرمایه‌داری انجام می‌شود، کار واقعی نیست، بلکه به معنای قتل کار است. بر این اساس، تمام زندگی ما، از رویاهای‌مان گرفته تا تمام وجودمان، باید با کار و تلاشی سپری شود که در خدمت زندگی آزاد باشد.

کار زن مقدس‌ترین کار است

مردم کوردستان و خاورمیانه که قرن‌ها تحت استعمار و اشغال بوده‌اند، با گرفتن میهن و ارزش‌های کارشان از دست‌شان، در موقعیتی قرار گرفته‌اند که با کارشان مغایرت دارد. ما می‌دانیم که برای این امر، یک مبارزه بزرگ میهن‌دوستانه لازم است و بدون ساختن زندگی آزاد و دموکراتیک، کار نیز آزاد نخواهد شد. زیرا کاری که در میهن آزاد انجام می‌شود، کار اجتماعی است که برای جامعه انجام می‌شود. کاری خلاق است که برده نمی‌کند، بلکه اراده را توسعه می‌دهد. کاری که به توسعه زندگی آزاد و آزادی جامعه خدمت می‌کند، عرق جبینی که در این راه ریخته می‌شود، مقدس است. به همین دلیل، کار مادر و کار زن، در حالی که بیشترین استثمار و نادیده گرفته شدن را تجربه می‌کند، مقدس‌ترین کار است. با الهام از فلسفه اینکه زن اساس زندگی است، در چنین روزی، بدون سرنگونی نظام مردسالارانه‌ای که کار زن را نادیده می‌گیرد، نمی‌توان از ارزش واقعی قائل شدن برای کار و کارگر و از آزادی سخن گفت. یعنی بدون آزاد کردن زن، زندگی آزاد نخواهد شد و بدون آزاد کردن زندگی نیز، کار آزاد نخواهد شد. جامعه آزاد و دموکراتیکی که امروز در روژاوا ساخته می‌شود، نتیجه کار زنانی است که صاحبان واقعی اقتصاد هستند.

ما باید اول ماه می را از یک سو به عنوان روز همبستگی، اتحاد و مبارزه بین‌المللی کارگران جشن بگیریم و از سوی دیگر، آن را به روزهای ساختن سوسیالیسم، شخصیت سوسیالیستی و زندگی سوسیالیستی که از تنگناهای اقتصاد رها شده است، تبدیل کنیم. فراخوان زندگی آزاد و جامعه دموکراتیک رهبر آپو در ۲۷ فوریه، دقیقا فراخوان برای ساخت میهنی است که در آن ارزش واقعی کار محقق شود.

رهبر آپو با زندگی سوسیالیستی آن را نشان داده است

رهبر آپو تمام زندگی خود را وقف سوسیالیسم کرده و با نگاهی سوسیالیستی به تمام مسائل اجتماعی، از اخلاق گرفته تا اقتصاد، از روابط زن و مرد گرفته تا محیط زیست، از آموزش گرفته تا بهداشت، نگریسته است. او با زندگی سوسیالیستی در زندانی که ۲۷ سال است در آن گروگان است، نشان داده است که سوسیالیسم یک زندگی است. بر این اساس، ما زنان کورد و تمام زنانی را که می‌خواهند همراه رهبر آپو باشند، فرا می‌خوانیم تا با روحیه مقاومت اول ماه می، در کنش‌ها و فعالیت‌هایی که در ۳ می با شعار 'گفتگوها با زندگی آزاد' برای گسترش و تداوم کارزار آزادی جسمانی رهبر آپو برگزار می‌شود، شرکت کنند. ما به ویژه زنان و جوانان، مادران، روستاییان، کارگران و زحمتکشان را فرا می‌خوانیم تا از این فراخوان حمایت کرده و بر این اساس مبارزه کنند.»