چندی پیش شماری از فعالان زن شرق کردستان نامه‌ای برای انجام فعالیت‌های مشترک به سازمان‌ها و احزاب زنان فرستاد و خواهان همکاری و فعالیت مشترک شد. «اتحادیه زنان شرق کردستان, ی.ژ.ر.ک» هم به این نامه فعالان زن پاسخ داده و از پیشبرد هرگونه فعالیت و مبارزه مشترک بویژه در زمینه مبارزات زنان, اعلام آمادگی و پشتیبانی کرده است.

ی.ژ.ر.ک به این فعالان زنان پاسخ داده و از برنامه‌ها و پروژه‌های آنها استقبال کرده است: مینا لبادی, ندا شهبازی, جمیله رحیمی, شهلا دباغیع مرزه جوانمرد, اسمر معماری, ناهید موکری, روفیا رمضان علی, فریبا محمدی, بدری توحیدی, چنور مهرپرور, گلاله شرفکندی, شلیر شبلی, جمیله انوری, سهیلا قادری, سیمین نصرالهی, شهید شهلایی, کویستان عمرزاده, روژه عزیزی, پخشان احمدی, پروین شلماشی, سحر دیناروند, پری رشیدیان, شراره شمامیع هیلین یونگ‌بری, شمزین جهانی, مهین شکرالله‌پور, گلاله سمیعی, لیلا محمدی, شهناز شهلایی, نهیه خوشکلام, نسرین رحیمی, سوریا ساتوری, کویستان گادانی و پروین خالدی.

در نامه این اتحادیه زنان آمده:«همچو «اتحادیه زنان شرق کردستان, ی.ژ.ر.ک» نامه شما عزیزان بدستمان رسید. ما, مواضع و فراخوان‌هایتان در کنار احزاب و سازمان‌های سیاسی آن هم در مرحله‌ای حساس که خلق‌کرد در آن قرار دارد را باارزش می‌دانیم. لذا آن را مناسب دانسته و از آن استقبال می‌کنیم. همیشه براین باور بوده‌ایم که آزادی بویژه برای زنان مرزبردار نیست و زبان و ملیت‌های متفاوت مانعی بر سر راه مبارزات آن نخواهند بود. فقدان آزادی مشکلات مشترکمان است. همچو زنان, بویژه زنان کرد چندین برابر اقشار دیگر جامعه با سیاست استثمار و قتل‌عام روبرو شده‌ایم. لذا آزادی بیش از نان و آب برایمان ضروری است. این حق مشروع هر زن کرد و غیرکرد است که بدون هرگونه تبعیضی در راه آزادی تلاش کند و هیچ حزبی سیاسی نمی‌تواند بر سر راه این مبارزات مانعی ایجاد کند, البته به شرطی که خود زنان طالب مبارزه باشند. بتوانند با توسل به عقلیتی زنانه دارای موضع و تصمیم‌گیری باشند.»

ی.ژ.ر.ک می‌افزاید:«همچو زنان کرد می‌دانیم که در مرحله‌ای بسیار حساس قرار داریم. دولت‌های حاکم و اشغالگران کردستان در راستای منافع سیاسی خود مدام کردها را قربانی کرده‌اند. هم‌اکنون هم همپیمانی‌های آنها ادامه دارد و تلاش‌شان برای نابودی و نسل‌کشی ادامه دارد. اعدام جوانان کرد, عرب و بلوچ نشانه تداوم این نوع سیاست از سوی رژیم ایران است. سیاستی غیرانسانی که در طول 35 سال حاکمیت جمهوری اسلامی بر خلق‌ها تحمیل شده است. اعدام رفقایمان «حبیب‌الله گلپری‌پور(باهوز سنه), رضا اسماعیلی و شیرکو معارفی» و 18 مبارز بلوچ نمونه بارز این سیاست‌های پلید رژیم ایران است. بر این باوریم که مبارزه مشترک همه خلق‌های ایران, بویژه خلق‌کرد و زنان می تواند مانعی جدی بر سر راه سیاست اعدام و نسل‌کشی باشد. »

در ادامه نامه گفته شده:«تاکنون همچو اتحادیه زنان شرق کردستان, دارای فعالیت و مبارزه گسترده علیه سیاست‌های رژیم ایران بوده‌ایم و تلاش کرده‌ایم احزاب و سازمان‌های کردی را به یکدیگر نزدیک کنیم. از جمله این فعالیت‌ها هم کمپین «نه به اعدام» بود که در سال 2010 آغاز شد و متوقف شدن حکم اعدام رفیقمان «زینب جلالیان» نتیجه آن مبارزه است. در این راستا همچنان به فعالیت‌ها و مبارزاتمان ادامه می‌دهیم. همچنین پیشاهنگ آغاز اعتصاب غذا در 6 نوامبر در مخالفت با اعدام‌های اخیر بودیم که در شهر سلیمانی و دیگر شهرهای جنوب کردستان, اروپا و شرق کردستان انجام گرفتند. اثبات کردیم که علی‌رغم فشارها و سرکوب‌ها, اما مبارزاتمان را متوقف نمی‌سازیم و برای هرگونه پیشاهنگی و نیز فعالیت و مبارزه مشترک, حاضریم.»

ی.ژ.ر.ک در خاتمه بیان می‌دارد که برای گسترش فعالیت‌ها و مبارزات ملی و متحد حاضر است و برای آن هم تلاش زیادی کرده است. بویژه برای منع سیاست‌های اعدام و نسل‌کشی علیه فعالان کرد, بویژه زنان حاضر هستند. اما برای نیرومند ساختن این فعالیت‌ها و مبارزات نیاز به استحکام روابط با سازمان‌ها داریم آن هم با توسل به برنامه و پروژه‌های شفاف و دقیق.

همچنین می‌گوید:« اگر شما عزیزان در این راه دارای برنامه‌ها و پروژه‌هایی خاص هستید, ما هم منتظر پاسخ‌تان می‌مانیم.همچنین می‌توانیم در تعیین پروژه‌ها و برنامه‌ها دارای نظر و دیدگاه‌هایی باشیم.»