در ۳ اکتبر ۱۹۹۳، روستای وارتینیس در منطقه کورکوت موش توسط سربازان به آتش کشیده شد و ۹ نفر از جمله ۷ کودک از خانواده اوگوت کشته شدند. نُوا مدیا که مستند قتل‌عام وارتینیس را تهیه کرد، با شاهدان این قتل‌عام دیدار کرد و توجه‌ها را به سیاست خصمانه دولت در قبال کوردها جلب کرد. عمر بیچر کارگردان این فیلم مستند درباره آن با خبرگزاری فرات صحبت کرد. بیچر با اشاره به اینکه این کشتار یکی از ملموس‌ترین مصادیق سیاست اخراج مردم از کوردستان است که از دهه ۸۰ شروع و در دهه ۹۰ اوج گرفت، گفت: «یکی از بارزترین نمونه‌های این روند روستای وارتینیس و کشتار مردم بی‌گناه است. این فیلم به ویژه به قتل‌عام خانواده اوگوت، تخریب اقتصادی و اجتماعی روستا و همچنین مفقود شدن افراد در حینی که در بازداشت پلیس بودند می‌پردازد. ایده ساخت این مستند پس از گذشت سالها از ماجرای قتل‌عام ، توسط مردم وارتینیس مطرح شد. هدف این مستند زنده نگه داشتن خاطره این رویداد سیاه است.»

سالگرد نسل کشی: ۳ اکتبر

بیچر توضیح داد که این فیلم توسط یک گروه ۹ نفره در شهرهای وارتینیس، مرکز موش، بدلیس، آنکارا و استانبول فیلمبرداری شده است و گفت: «همانطور که گفتم ایده این پروژه از طرف خود اهالی وارتینیس بوده است. روستای وارتینیس و کشتار در آنجا برای من، فقط یکی از مصیبت‌ها و تراژدی‌های بی شمار کوردستان بود. اما زمانی که درخواست ساخت چنین مستندی مطرح شد، تمام پروژه‌ها را کنار گذاشتم و کاملا روی این پروژه متمرکز شدیم. ابتدا گروه فیلمبرداری مستند را تشکیل دادیم و سپس برنامه فیلمبرداری را مشخص کردیم. هدف ما این است که اکران فیلم را به ۳ اکتبر که سالگرد قتل‌عام است برسانیم و از این طریق به برجسته کردن این قتل‌عام در افکار عمومی کمک کنیم.»

آثار قتل‌عام در این روستا باقی مانده است

بیچر با اشاره به اینکه قتل‌عام روستای وارتینیس در ۳ اکتبر ۱۹۹۳ در روستای وارتینیس در منطقه کورکوت موش اتفاق افتاد، گفت: «این حادثه در ۲ اکتبر زمانی آغاز شد که یک سرباز پس از درگیری بین سربازان ترکیه و گریلاها جان خود را از دست داد. بعد از این حادثه فرمانده ژاندارمری منطقه، شامگاه اهالی روستا را تهدید می‌کند. در شب ۳ اکتبر در عملیات روستا، وحشیگری بی‌سابقه‌ای علیه خانواده‌ای صورت گرفت. این خانواده متشکل از یک مادر باردار، پدر و ۷ فرزند در آتش سوختند. با اینکه ۳۰ سال از این قتل‌عام می‌گذرد، هنوز هم می‌توان ردپای این جنایت وحشیانه را دید. ساختمان شهرداری که گلوله‌باران شد، ساکنان غیرنظامی و خانه خانواده اوگوت که با کمک شهرداری نسیبین به موزه تبدیل شد، شاهدان فراموش نشدنی این رویداد هستند. همچنین مصاحبه‌هایی که با اهالی روستا انجام شد، ترومای حادثه را آشکار می‌کند و نشان می‌دهد که زخم برجای مانده از آن شب هنوز التیام نیافته و این درد هنوز تازه است.»

پروژه جمعی

بیچر گفت: «همانطور که گفتم، هدف فیلم زنده نگه داشتن خاطره تلخ این رویداد غم‌انگیز و تنویر افکار عمومی بین‌المللی در مورد پرونده‌ای است که در دادگاه حقوق بشر اروپا  باز شده است. جدای از این، یکی از اهداف اصلی این فیلم رساندن حقیقت  این کشتار برای مخاطبان عام است. در روند ساخت فیلم، مردم وارتینیس به طور جمعی در پروژه مشارکت داشتند و کمک بزرگی در روند تماس و‌ مصاحبه با شاهدان کردند. در عین حال، آنها با مهمان‌نوازی خود به ما اجازه دادند که پروژه به شکلی مطلوب پیش برود. در فیلم بیشتر به شهادت اهالی روستا و مشاهداتشان می‌پردازیم. همزمان با سیاستمدارانی مانند نمایندگان مجلس و شهرداران سابق، وکلا و نمایندگان سازمان‌های حقوق بشری مصاحبه کردیم.»

بیچر در پایان سخنان خود گفت: «ماجرای این فیلم و بی‌عدالتی‌هایی که در جریان رسیدگی به پرونده‌ صورت گرفت، علل اصلی مشکل کوردها را آشکار می‌کند. گروه ما در تمام طول فیلمبرداری بسیار تحت تاثیر قرار گرفت، این روند برای همه ما یک تجربه احساسی و سخت بود. اگر این مستند به روند حقوقی بین‌المللی قتل‌عام کمک کند و به برقراری عدالت کمک کند، احساس می‌کنم که فیلم به هدف خود رسیده است.»