آتش‌زدن عمدی جنگلهای زاگرس و تخریب آن توسط سپاه پاسداران اخیراً موجی از نگرانی‌ها را در روژهلات کردستان بوجود آورده است. شدت تخریب جنگل‌‌ها در چهار استان کردنشین ایلام، کرماشان، سنه و اورمیه به‌حدی‌ست که امسال با...
آتش‌زدن عمدی جنگلهای زاگرس و تخریب آن توسط سپاه پاسداران اخیراً موجی از نگرانی‌ها را در روژهلات کردستان بوجود آورده است. شدت تخریب جنگل‌‌ها در چهار استان کردنشین ایلام، کرماشان، سنه و اورمیه به‌حدی‌ست که امسال با افزایش موج بی‌سابقه‌ای از این روند مواجه بودیم. اگرچه ادعا می‌شود که علت اصلی این آتش‌سوزی‌ها عمدتاً کسانی هستند که برای تفریح به کوه و جنگل می‌روند، اما شواهد مستند و انکارناپذیری در دست است که این موضوع در ارتباط مستقیم با سیاست‌های "جنگ ویژه" جمهوری اسلامی و سپاه پاسداران در قبال جنبش آپویی می‌باشد. متأسفانه تخریب جنگل در روژهلات کردستان تنها به پدیده شوم آتش‌سوزی محدود نمی‌شود؛ شیوع بیماری مرموز، مشکوک و ناشناخته‌ای که گریبان جنگلهای روژهلات (عمدتاً جنگلهای ایلام و کرماشان) را از چند سال گذشته گرفته، نشان از وارد شدن جنگ ویژه جمهوری اسلامی و سپاه به مرحله‌ای تازه برضد جنبش دارد. شواهد محکمی در دست است که "سپاه پاسداران برای مقابله با گسترش جنبش آپویی و جلوگیری از نفوذ گریلاهای ی.ر.ک (شاخه نظامی کودار)، طرح بلندمدتی را با هدف نابودی کامل جنگلهای زاگرس در دست اجرا دارد؛ طرحی که حمله توپخانه‌ای سپاه و آتش‌زدن عمدی کوهستان کوسالان در مریوان که به امری طبیعی تبدیل شده، تنها بخشی از این برنامه غیرانسانی‌ست. واضح است که سپاه پاسداران از این منطق پیروی می‌کند که "حفظ نظام در رأس امور است" و یا به‌عبارتی مصداق این سیاست ماکیاولیستی است که می‌گوید "هدف، وسیله را توجیه می‌کند".
و اما امری که در این بین حائز اهمیت می‌باشد، نحوه برخورد جنبش آپویی در شرق کردستان با این معضل بزرگ است. بسیاری بر این عقیده‌اند که باید در مقابل این سیاست سپاه پاسداران، رویکرد‌های عملگرایانه (پراگماتیستی)ای را در پیش گرفت و به‌صورت مستقیم سپاه را هدف قرار داد. ولی نکته‌ای که بیش از همه چیز در این باره حائز اهمیت است، این‌ست که این معضل دارای پیچیدگی‌های خاص خود می‌باشد و صِرف چند درگیری نظامی و کشتن اعضای سپاه، نمی‌تواند این مشکل را به‌صورت ریشه‌ای حل نماید؛ درواقع بسیاری از اعضای سپاه، خود فریب‌خوردگانی هستند که برای "لقمه‌ای نان"، به این راه غیرانسانی قدم گذاشته‌اند. با این حال، راهکار جنبش آپویی روژهلات کردستان در قبال این معضل چیست و چگونه می‌شود که به مبارزه‌ای کارساز در برابر آن دست یازید؟
کودار و پژاک به‌عنوان بخشی از جنبش آپویی، استراتژی خود را در ابتدای امر بر موضوع سازماندهی معطوف می‌کنند. باید به‌یاد داشت که تنها راه مقابله ریشه‌ای با جمهوری اسلامی، سپاه پاسداران و تمامی تاکتیک‌های جنگ‌ویژ‌ای که به‌کار می‌گیرند، در ابتدای امر سازماندهی می‌باشد؛ وگرنه صرف کشتن چند عضو سپاه نمی‌تواند پاسخ ریشه‌ایی به این معضل باشد. گریلاهای کردستان هم‌اکنون در اکثر عرصه‌های پراکتیکی روژهلات کردستان حضور دارند و روزبه‌روز حوزه فعالیت خود را افزایش می‌دهند. کشتن چند مزدور سپاه به تنهایی نمی‌تواند چاره کار باشد. تنها چیزی که برای جمهوری اسلامی و سپاه اهمیت ندارد، جان شهروندان این سرزمین می‌باشد. کرد یا فارس و یا آذری هیچ فرقی نمی‌کند؛ تمامی این افراد به‌نوعی خطری بالقوه برای جمهوری اسلامی به‌حساب می‌آیند. چه بسا بسیاری از این افراد اگر در قبال حقوقی ماهیانه و برخی امتیازات به عضویت سپاه و بسیج درنمی‌آمدند، خدو در زمره مخالفان حتمی جمهوری اسلامی و سیاست‌هایش درمی‌آمدند. پس باید به فکر یک مشکل ریشه‌ای و کارامد بود. نباید از یاد برد اگر در ابتدای سده میلادی جاری، انقلاب روژاوا دنیا را تکان می‌دهد، تنها نتیجه سازماندهی و سرمایه‌گذاری سه دهه جنبش آپویی در این بخش از کردستان می‌باشد. در باکور کردستان و موضوع سازماندهی کردها در اروپا نیز به‌همین ترتیب.
پژاک از ابتدای روی کار آمدن، امر سازماندهی خلقی را از ارکان مبارزاتی خود عنوان نموده و مبارزات خود را بر آن استوار نمود. سازماندهی پژاک در طول یک دهه به خلق چنان نیرویی می‌بخشد که از ایلام تا ماکو ده‌ها هزار نفر در حمایت از روژاوا و باکور به خیابان‌ها می‌ریزند و البته این ابتدای کار است. پس می‌بینیم که پژاک به مانند حزب اتحاد دمکراتیک به دنبال برون رفتی ریشه‌ای از مشکل و خلق یک گفتمان می‌باشد. اگرچه سوزاندن جنگل‌‌ها و شایع نمودن بیماری در میان کوهستان‌‌های زاگرس اقدامی غیراخلاقی‌ست که باید شدیدترین برخوردها با عوامل آن صورت گیرد، اما بهترین پاسخ برای چاره‌یابی ریشه‌ای این معضل، همان سازماندهی خلقی‌ست که پژاک و کودار بر آن اصرار می‌کنند. رسیدن به جامعه‌ای اکولوژیک – اخلاقی از اهداف و برنامه‌های کلان کودار و پژاک می‌باشد و این مهم بدین معنی‌ست که حفظ طبیعت و محیط‌زیست از دغدغه‌های کنونی و آینده جنبش در روژهلات کردستان می‌باشد. طبق آموزه‌های آپویی، حفظ محیط‌زیست در ارتباط مستقیم با امر دمکراسی می‌باشد و باید به هر قیمتی از آن محافظت نمود. جنگ بیولوژیکی که اخیراً سپاه برضد کردها براه انداخته، خود به بهترین صورت ترس آن‌ها را از گسترش هر روزه فرهنگ آپویی نشان می‌دهد. آری؛ انتقام کودار و پژاک از جمهوری اسلامی، گسترش هر روزه دمکراسی و آموزه‌های انسانی رهبر خلق کرد عبدالله اوجالان است.
