روز ۱۵ اوت اولین گلوله پ‌ک‌ک در منطقه شمزینان به رهبری فرمانده عگید (محصوم کورکماز) به سمت دشمنان و اشغالگران کوردستان شلیک شد. آری عزالدین فعال سیاسی در این مورد با خبرگزاری فرات (ANF) گفتگو کرد.

«۱۵ اوت در تاریخ خلق ما گام بسیار بزرگی بود»

آری عزالدین خاطرنشان کرد احزاب و سازمان‌های کوردی که در تاریخ خلق ما وجود داشتند و تا آن روز فعالیت می‌کردند همگی مدنی و صلح طلب بودند. آنها می‌خواستند مشکلات کوردها و کوردستان را از طریق دموکراسی و گفتگو حل کنند؛ اما کشورهای اشغالگر همواره با نسل‌کشی، انفال و زندان پاسخ آنها را می‌داد. وی در این باره ادامه داد: «پس از ۵۰ سال سرکوب و امحای کوردها در باکور کوردستان، از دهه ۱۹۷۰ گروهی از جوانان، جنبش پ‌ک‌ک را تشکیل دادند تا حقوق خلق کورد را احقاق کنند؛‌ آنها هم در ابتدا از طریق دیالوگ و به روش‌های مسالمت‌آمیز فعالیت می‌کردند اما بلافاصله با زندان و شکنجه روبرو شدند.

از این رو پ‌ک‌ک ناچار می‌شود در ۱۵ اوت تصمیم به مبارزه مسلحانه بگیرد. عملیات بسیار موثری بود زیرا در آن زمان خلق باکور کوردستان با ظلم و ستم زیادی روبرو بودند. پ‌ک‌ک به پشتوان و پناه بزرگی برای کوردها و کوردستان تبدیل شد. پ‌ک‌ک هم در ابتدا مبارزات مدنی، دموکراتیک و اجتماعی انجام می‌داد، اما بسیاری از کادرها و اعضای آن با شکنجه، زندان و شهادت مواجه شدند. بنابراین تصمیم به مبارزه مسلحانه در کنار مبارزه دموکراتیک، برای دفاع از خلق کورد و کوردستان بود. این انتخاب خلق کورد نبود بلکه از روی ناچاری مجبور به انجام آن شدند چراکه اشغالگران و دشمنان تنها پاسخشان به خواسته‌های برحق خلق کورد جز با زندان، شکنجه و ترور نبود.»

«پ‌ک‌ک امید و آینده هر چهار بخش کوردستان است»

آری عزالدین بیان داشت مبارزه مسلحانه پ‌ک‌ک، سطوح مبارزات خلق کورد را برای حفاظت از خود و کوردستان به مرحله بالاتری رسانده است و هم‌اکنون نتایج آن پیش چشم ماست. وی گفت: «ما اگر احزابی که در روژاوا، روژهلات و باشور کوردستان تشکیل شده‌اند را ارزیابی کنیم، هرچند که همه آنها مبارزه مسلحانه داشته‌اند اما فقط در یک منطقه و یک بخش کوردستان بوده است. اما پ‌ک‌ک مبارزات خلق کورد را به سطح دیگری رسانده و به پناهگاه و دیواری برای تکیه آنها در هر چهار بخش کوردستان تبدیل شده است. همگان دیدند که در نبرد با تروریست‌های داعش، نیروهای مدافع خلق هر جا که خلق کورد در خطر بودند حضور داشتند.

این تفاوت پ‌ک‌ک با سایر احزاب است. البته تلاش و زحمت حزب‌های دیگر را نادیده نمی‌گیریم، اما آنها فقط به صورت محدود و در یک بخش مبارزه کردند. مبارزات پ‌ک‌ک همه مرزها را در هم می‌شکند و دختران و پسران هر چهار بخش کوردستان را در یک میدان و در یک سنگر گرد هم می‌آورد که در تاریخ مبارزات کورد بی‌سابقه است. پ‌ک‌ک به امید و پناه هر چهار بخش کوردستان تبدیل شده است.»

آری عزالدین خاطر نشان کرد انقلاب پ‌ک‌ک با آموزش‌های ایدئولوژیک، خلق کورد را با مشکلاتی که از طریق نظام سرمایه‌داری و سیستم دولت-ملت به آنها تحمیل شده بود آشنا کرده است و گفت: «یکی دیگر از جلوه‌های این جنبش، انقلاب ژن، ژیان، آزادی است که ورد زبان خلق در هر چهار بخش کوردستان شده است. جنبش پ‌ک‌ک صاحب این ایده است.»

آری عزالدین در پایان سخنانش گفت: «ما به رهبر آپو تبریک می‌گوییم؛ رهبر آپو نه تنها رهبر خلق کورد، بلکه رهبر همه خلق‌های جهان است. نمونه‌ای از این واقعیت این است که هزاران نفر از ملیت‌ها و جاهای مختلف دنیا، برای این امر مبارزه می‌کنند. رهبر آپو اگرچه از نظر جسمانی زندانی است، اما افکار او هرگز قابل زندانی شدن نیست. آزادی جسمانی او، برای ترویج بیشتر این رویکرد مهم است. همانطور که در گذشته خواستار آزادی رهبر آپو بوده‌ایم، الان هم از خلق کورد و مبارزان آزادیخواه در تمام نقاط جهان می‌خواهیم که خواستار آزادی رهبر آپو شوند. کار ما برای آزادی رهبر آپو ادامه خواهد داشت و راه او را ادامه خواهیم داد.»