نویسنده دکتر تاکید کرد که زندانیان که هفت ماه در زندان‌های حزب دمکرات کوردستان (پ‌دک) ماندند، از همه حقوق اساسی محروم بودند. فایق حامد اظهار داشت که پ‌دک دیگر نمی‌تواند با کشتن یا دستگیری مردم را ساکت کند.
نویسنده و فعال اهل روژهلات کوردستان، دکتر فایق حامد در سال ۲۰۲۱ با وجود اینکه مرتکب هیچ جرمی نشده بود توسط پ‌دک زندانی شد و چندین ماه از حقوق اولیه خود محروم شد. فایق حامد در مورد شرایط بد زندان‌های پ‌دک و تجربیات خود در آن دوره با خبرگزاری فرات (ANF) صحبت کرد.
فایق حامد ۴۲ ساله اهل شهرستان بوکان روژهلات کوردستان با بیان اینکه ۱۵ سال است در پیرانشهر زندگی می‌کند، گفت: «دامپزشک هستم و کار نویسندگی و ترجمه را نیز انجام می‌دهم. من همچنین از فعالان سازمان‌های مردم نهاد هستم و پنج سال است که یک سازمان حمایت از حقوق حیوانات را مدیریت می‌کنم. به خاطر این فعالیت‌ها چند نفر از دوستان باشور کوردستان پیش من آمدند و گفتند که نام من را شنیده‌اند و می‌خواهند با هم همکاری کنند. بنابراین برای خدمت کردن به باشور کوردستان رفتم. در تابستان ۲۰۲۱، زمانی که همه‌گیری کووید ۱۹ (کرونا) رخ داد، به سراغ یکی از دوستانم در شهر هولیر رفتم. روزی از یکی از خیابان‌های شهر هولیر رد می‌شدیم که با مأمور پلیس مواجه شدیم. آن افسر پلیس خیلی بی‌ادبانه از ما پرسید که اینجا چه کار می‌کنیم و سعی کرد ما را به دردسر بیاندازد. سپس ما را به کلانتری بردند. آنجا از پلیس پرسیدند چه شده، چرا این را آوردی؟ پلیسی که ما را به کلانتری برد، گفت که اینها ایرانی هستند و بنابراین ممکن است یا قاچاقچی باشند یا جاسوس.»
حامد گفت: «دروغ گفتن در سیستم پ‌دک مانند آب خوردن است. وقتی ما را به پیش قاضی آوردند، قاضی پرسید که تو اینجا چه کار می‌کنی؟ گفتم که من به اینجا دعوت شده‌ام و کارت اقامتم را به او نشان دادم. سپس ما را به زندان بردند. ۴۰ نفر در سنین مختلف در یک اتاق ماندیم. دو نفر دیگر هم آنجا بودند که پزشک بودند. اکثر آنها یا به اتهامات جزئی یا بدون جرم دستگیر شده بودند. بعد یکی آمد و ما را مقصر دانست. دوستم یک قرص در جیبش بود، گفتند این قرص مواد مخدر است. دوستم گفت باید بروند داروخانه و بررسی کنند که آیا قرص مواد مخدر بوده یا نه. آنچه در زندان‌های پ‌دک دیدم برایم بسیار سخت بود. بعد از ۱۷ روز ما را دستبند زدند و به مکان‌های عمومی و در میان مردم بردند. سر و صدای ماشین‌های پلیس آنقدر بلند بود که مردم را بترساند. بعد از بررسی متوجه شدند که ما کاری نکردیم. سپس ما را به زندان دوران صدام حسین در پشت ساختمانی بردند و در اتاقی بسیار کثیف گذاشتند. طول اتاق نه متر و عرض آن پنج متر بود. حدود ۵۰ نفر در آن اتاق بودیم و هیچ نیاز اولیه انسانی برآورده نمی‌شد. وقتی تعداد زندانیان به ۷۰ نفر رسید، تعداد آنها را کاهش دادند.»
برای اخذ اعترافات دروغین شکنجه می‌کنند
فایق حامد با جلب توجه به شرایط زندان‌های پ‌دک، سخنان خود را با این جملات ادامه داد: «هر روز فقط پنج تا ده دقیقه درها را باز می‌کردند تا همه نیازهای ما برآورده شود. ما را یک هفته در آنجا نگه داشتند. بعد از ۲۴ روز ما را به مکان دیگری منتقل کردند. دوستم فکر می‌کرد ما را آزاد می‌کنند، اما دیدیم که یک نگهبان پ‌دک منتظر ماست و ما را به مکان نامعلومی برد. سپس ما را به مرکز امنیت عمومی استان هولیر بردند که جای بسیار بدتر و کثیفی بود. آنها از برخی زندانیان در زندان‌های پ‌دک می‌خواهند تا بر سایر زندانیان فشار بیاورند. بعد از مدت‌ها دوباره به دادگاه رفتیم. وقتی قاضی از من سوالی پرسید، گفتم دو ماه است که در زندان بودم بدون اینکه بدانم چرا دستگیر شدم. همچنین عنوان کردم که اگر عدالت بود باید از فردی که ما را دستگیر کرده شکایت می‌کردم. هفت ماه بعد، قبل از اینکه به دادگاه بروم، یک شب مرا بیدار کردند، گفتند بلند شو، وسایلت را جمع کن و برو.
داستان‌های زیادی از شکنجه در زندان‌های پ‌دک وجود دارد. اگر پ‌دک به اعتراف نیاز دارد، شما را شکنجه می‌کنند تا مجبور شوید اعتراف کنید، در غیر اینصورت تا زمانی که اعتراف نکنید از زندان بیرون نمی‌روید. دوستی دارم که سه سال است در زندان به سر می‌برد، چون نمی‌خواست به جرمی که مرتکب نشده اعتراف کند. آنها برای گرفتن اعترافات دروغین به انواع شکنجه‌ها متوسل می‌شوند. مثلا برق گرفتگی، شکنجه جسمی و روانی. یکی از دوستانمان را برای اظهار کردن بردند و وقتی برگشت می‌لنگید. نیروهای آسایش (امنیتی) پ‌دک تقریباً از شکنجه آنها لذت می‌برد، آنها با وقاحت گفتند که آنها پزشکان، مهندسان، کودکان و افراد مسن را شکنجه کردند. در زندان‌های پ‌دک، جایی که در آن هیچ بویی از حقوق بشر به مشام انسان نمی‌رسد، نقض حقوق بشر بسیار است.
من طرف هیچکس را نمی‌گیرم، من همیشه طرف حقیقت هستم. با وجود اینکه حقیقت سخت است، به شما خواهم گفت، من به صداقت خود افتخار می‌کنم. یک نفر بود که ۱۱ سال را در زندان سیاسی عراق گذراند، اما گفت ۱۱ سال به اندازه دو هفته زندان پ‌دک نیست. هیچ جایی در جهان بدتر از مرکز آسایش پ‌دک در هولیر نیست. اینجا را زندان موقت می‌نامند، ولی می‌توانند سالها تو را در آنجا زندانی کنند. برای ۲۴۰ نفر طراحی شده است، اما ۹۰۰ نفر داخل آن هستند. در این زندان در تمام ساعات شبانه روز شکنجه انجام می‌شود و مردم از تمام حقوق اولیه خود محروم هستند.»
پ‌دک نمی‌تواند از باشور محافظت کند
فایق حامد با اشاره به سیستمی که توسط خانواده بارزانی ایجاد شده است، سخنان خود را با این جمله به پایان رساند: «وقتی به کلمه دیکتاتور فکر می‌کنیم، همه به یاد زندان‌های صدام حسین می‌افتند. اما برخی از افراد در میهن ما که در دوره صدام حسین نیز دستگیر شده‌اند می‌گویند که زندان‌های پ‌دک بسیار بدتر از زندان‌های رژیم بعث است. به نظر من هیچ دولتی یا شخص دیکتاتوری مانند خانواده بارزانی وجود ندارد. خانواده بارزانی عده‌ای را دور خود جمع کرده‌اند و پول‌های دزدی و حقوقی را که باید به مردم می‌دادند بین این عده تقسیم می‌کنند. بسیاری از مردم مخالف خانواده بارزانی هستند، اما نمی‌توانند به زبان بیاورند یا حتی از آنها انتقاد کنند.
در مناطقی که خانواده بارزانی در قدرت هستند چنان دیکتاتوری وجود دارد که در کره شمالی یا هیچ کشور دیگری چنین دیکتاتوری وجود ندارد. نام پ‌دک باید به «حزب خانواده بارزانی» تغییر یابد. همه کشورهای اطراف و جهان به سرزمین‌های باشور کوردستان آمدند. پ‌دک، خانواده بارزانی، نمی‌تواند از باشور کوردستان محافظت کند، اما می‌توانند فردی را به خاطر اینکه یک لیوان آب به یک گریلای حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) داده است، متهم به جاسوسی و خیانت کرده و دستگیر کنند. من اولین کسی نیستم که از خانواده بارزانی انتقاد می‌کنم، افراد زیادی در دنیا هستند که از خانواده بارزانی انتقاد می‌کنند. پ‌دک و خانواده بارزانی قاتلانی را برای کشتن مخالفان استخدام می‌کنند. دوران خانواده بارزانی به پایان رسیده است، روزهای سیاهی در انتظار آنهاست.»
