در تمام آرامگاه‌های شنگال به ویژه در گنبد حاجالی کوهستان شنگال در روزهای اول و دوم جمایی، ایزدیان گردهم آمدند و عید جمایی را با اشتیاقی فراوان جشن گرفتند.

جمایی در تمام گنبدها تا دو روز ادامه دارد. روز اول روز رقص و پایکوبی است و خلق با اشتیاقی فراوان گردهم می‌آیند، همچنین این روز همیشه پنجشنبه می‌باشد.

روز دوم نیز روز فرشته و سوار است، در این روز فرشته‌ها سوار می‌شوند و همراه با نواختن ساز و سردادن قول ‌(کلام مقدس ایزدیان)، بیت شعری و قصیده، این روز که همیشه جمعه می‌باشد نیز جشن گرفته می‌شود.

در هر دو روز، ایزدیان با لباس و پوشاک ملی-محلی کهن خود و با خوشحالی وافر این عید را جشن می‌گیرند. ایزدیانی که در جشن جمای شرکت می‌کنند، اهالی آواره شنگال را فراخواندند که به زادگاه خود بازگردند و گفتند کسانیکه ساکن زادگاه خود نباشند، بیچاره هستند.

جانِه حسن که با لباس‌های کهن ملی-محلی در جشن جمایی شرکت کرده بود، خوشحالی خود را اینگونه ابراز کرد‌: ‌«امروز روز جشن ما است و ما بسیار خوشحال هستیم که جشن‌هایمان را مثل قبل برگزار می‌کنیم و گردهم می‌آییم. ما خلق خود را فرا می‌خوانیم که از فرهنگ‌شان دست بردار نشوند. ما هر اندازه به فرهنگ خود پایبند باشیم به همان اندازه می‌توانیم مقاومت کنیم.‌»

شهروندی به نام قاسم ایدو نیز گفت‌: ‌«کسیکه بروی خاک خود نباشد، نمی‌تواند بگوید که من زندگی می‌کنم. او دارای هیچ حیاتی نیست، همگان دیدند که در فرمان ‌(ایزدیان به نسل‌کشی‌هایی که علیه‌شان صورت گرفته فرمان می‌گویند) سال ۲۰۱۴، تنها ۴ نفر ساکن کوهستان شنگال بودند. اما اکنون می‌بینیم که چگونه همه جا سرسبز، آباد شده و زنده می‌شود.‌»

قاسم ایدو بیان کرد که آنان از موجودیت خود در مقابل نسل‌کشی، دفاع می‌کنند و گفت‌: ‌«ما یکبار دیگر مثل یک درخت دوباره رشد کردیم و زخم‌هایمان را درمان کردیم. امروز هم می‌بینم که هیچکس دلش برای ایزدیان نمی‌سوزد، هرکسی به فکر جیب خودش است و به ایزدیان بی‌اعتنایی می‌کنند. ما امیدواریم که هر کسی به ایزدی بودن پاک خود بازگردد و دل هر کسی با ایزدیان خوب و خوش باشد.‌»

این جشن پس از انجام مراسمات آیینی و رقص و پایکوبی به پایان رسید.