در ۱۹ اکتبر فرماندهی قرارگاه مرکز مدافع خلق (ن‌پ‌گ) اعلام کرد که نیروهای مدافع خلق و یژا استار خود را از مخمور خارج کرده است. نیروهای دولت عراق در نقاط خالی ماندند و مستقر شدند. همچنین در ۲۲ اکتبر نیروهای حزب دموکرات کوردستان (پ‌دک) با هدف اشغال این نقاط که نیروهای عراقی در آن مستقر بودند به نیروهای عراقی حمله کردند و جنگ در گرفت. فیلیز بوداک رئیس مشترک مجلس خلق دموکراتیک اردوگاه شهید روستم جودی (مخمور) در مورد این تحولات با خبرگزاری فرات (ANF) صحبت کرد.

گریلاهای آزادی‌بخش کوردستان مردم منطقه را از قتل عام نجات دادند
فیلیز بوداک با بیان اینکه در سال ۲۰۱۴ حملات گسترده تبهکاران داعش در روژاوای کوردستان، شنگال، مخمور، باشور کوردستان و عراق انجام شد گفت: «در این حملات هزاران کورد و خلق‌های دیگر قتل عام شدند و نسل‌کشی صورت گرفت. در جریان حمله به مخمور در تاریخ ۶ آگوست ۲۰۱۴ به دعوت مردم مخمور، دولت اقلیم کوردستان و با تایید دولت عراق، نیروهای مدافع خلق (ه‌پ‌گ) و زنان آزاد استار (یژا استار) از کوهستان‌های کوردستان آمدند تا از این جامعه و منطقه حفاظت کنند و در کوه قره‌چوخ مستقر شدند. آنها از سال ۲۰۱۴ تا سپتامبر ۲۰۲۳ به وظیفه حفاظتی خود در برابر مردم مخمور عمل کردند. البته این امر نه تنها از مردم مخمور محافظت کرد، بلکه از ورود داعش به اقلیم کوردستان به ویژه ورود آن به هولیر و روستاها و مناطق مخمور جلوگیری کرد و آنها را در جاهایی که مستقر شده بودند نیز بیرون کرد. این جنگ در کرکوک نیز انجام شد. بنابراین می‌توان گفت که گریلاهای جنبش آزادی، گام مهمی در شکست داعش در سطح جهانی برداشتند. تمام دنیا شاهد بودند که چگونه گریلاهای ه‌پ‌گ و یژا استار مردم منطقه را از ظلم و ستم تبهکاران داعش نجات دادند و آنها را شکست دادند. دولت‌ها نتوانستند علیه داعش بجنگند، اما گریلاهای ه‌پ‌گ و یژا استار این کار را با موفقیت انجام دادند و بسیاری از جوامع را در آن مناطق از قتل‌عام نجات دادند. ورود آنها به مخمور نیز بر همین اساس بود.
حزب دموکرات کوردستان حضور کوردها در کوردستان را دلیلی برای حملات می‌دانست
بوداک اعلام کرد حزب دموکرات کوردستان از گریلاهای ه‌پ‌گ و یژا استار تشکر کردند و گفتند که حضور شما در اینجا برای ما مایه‌ی افتخار و امنیت است. اما با گذشت زمان و در شرایط تغییر منافع سیاسی، به ویژه خانواده بارزانی به دلیل منافعشان با دولت ترکیه، حضور ه‌پ‌گ و یژا استار را در اینجا همواره دلیل حملات ترکیه نشان می‌دادند. بوداک سخنان خود را اینگونه ادامه داد: «به خصوص از سال ۲۰۱۷ حملات هوایی دولت ترکیه به مخمور را به حضور ه‌پ‌گ و یژا استار نسبت می‌دادند. سازمان ملل متحد تا حدودی از اردوگاه دست کشید، دولت عراق نیز به وظایف و مسئولیت‌های خود در قبال مخمور عمل نکرد و خانواده بارزانی همیشه حضور پ‌ک‌ک در کوردستان یعنی حضور کوردها در کوردستان را دلیل حملات ترکیه می‌دانست.
حضور نیروهای مدافع خلق و یژا استار در مخمور تضمینی امنیتی بود
بوداک با بیان اینکه ه‌پ‌گ خود تصمیم گرفته است که وظیفه خود را در اینجا به پایان برساند و اکنون وظیفه حفاظت از جامعه باید به زنان، جوانان و ساکنان کمپ واگذار شود ادامه داد: «برای رفع بهانه‌ها برای حمله به مخمور و به دلیل تصمیمی که خودشان گرفتند، به این ترتیب از اردوگاه خارج شدند. بسیاری از نیروهایی که خیرخواه نیستند، می‌خواهند این موضوع را طور دیگری نشان دهند، گویی این یک توافق با دولت عراق است. پ‌ک‌ک سازمانی نیست که تحت تأثیر نیروهای خاصی تصمیم بگیرد. عقب نشینی ه‌پ‌گ و یژا استار کاملاً به دلیل منافع اردوگاه بود. قطعا به عنوان یک جامعه، حضور آنها در این مکان ضامن امنیت ما بود. جامعه هنوز نمی‌خواهد چنین چیزی را بپذیرد. اما آن‌ها همچنین می‌دانند که وقتی نیاز باشد، وقتی با حمله‌ی دیگری مواجه شوند، کسانی که اینجا آماده‌اند، این نیروها هستند. اما چه بخواهیم و چه نخواهیم این مسئله از لحاظ حساسیت در میان جامعه خلاء ایجاد می‌کند. دانستن اینکه ه‌پ‌گ این وظیفه را به ما سپرده است، تا حدی بر احساسات دیگر اولویت دارد.»
دولت عراق جلوی حملات دولت ترکیه را نگرفت
بوداک با بیان اینکه پس از عقب‌نشینی ه‌پ‌گ و یژا استار از منطقه، تنش بین دولت عراق و دولت اقلیم کوردستان به وجود آمد ادامه داد: «حملات به اردوگاه همگی در خاک این کشور انجام شده است. از سال ۲۰۱۷ تا کنون خاک عراق توسط دولت ترکیه بمباران شده است و افرادی که تحت حمایت این کشور هستند به قتل رسیده و خانه‌های آنها غارت می‌شود.

اما دولت عراق موضعی برای جلوگیری از این حملات اتخاذ نکرده است. یا نیروهای ائتلاف در عراق هیچ اقدامی برای بستن حریم هوایی به روی دولت ترکیه انجام نداده‌اند.
نمی‌توانیم بگوییم که با عقب نشینی ه‌پ‌گ، دولت عراق به طور کامل حفاظت از اردوگاه را بر عهده می‌گیرد. چون وقتی ه‌پ‌گ اینجا بود، در اردوگاه نبود، در کوه بود. اما مکان‌هایی که بمباران شد داخل اردوگاه، مساجد، خانه‌ها و مکان‌های نزدیک مدرسه بود. آخرین حمله در بیرون کمپ اتفاق افتاد. شهید دلووان کیلومترها دورتر از اردوگاه به شهادت رسید. حمله روز سیزدهم ماه به خانه‌ای بود که در نزدیکی آن مدارسی قرار داشت و چندین مدرسه ما آسیب دید. اگر دانش‌آموزان در این لحظه در مدرسه بودند، ممکن بود وضعیت بسیار متفاوتی رخ دهد. بنابراین نمی‌توانیم بگوییم که کاملاً از کمپ محافظت می‌کنند، اما قول‌هایی داده شده است، جلساتی برگزار می‌شود که از این پس به وظیفه حفاظتی خود عمل کنند. اکنون در قره‌چوخ مستقر شده‌اند، اما هنوز اقدام مشخصی انجام نشده است.»
حزب دموکرات کوردستان می‌خواهد دولت ترکیه را در قره‌چوخ مستقر کند

بوداک به جنگ ارتش عراق و نیروهای مسلح حزب دموکرات کوردستان اشاره کرد و گفت: «این حزب دموکرات کوردستان بود که حمله را آغاز کرد. ما همیشه به این موضوع اشاره کرده‌ایم که استقرار حزب دموکرات کوردستان در اطراف مخمور چه خطری را به همراه دارد؟
شاید خیلی‌ها می‌گفتند چرا کوردها نمی‌خواهند که کوردها در نزدیکی آنها مستقر شوند، اما صحبت در مورد آن کوردی است که لباس‌های خود را به تن اعضای میت پوشانده و آنها در قره‌چوخ مستقر کرده بود. در حمله ۲۲ اکتبر جنگ بین نیروهای عراقی و پیشمرگه‌ها در گرفت. یک نفر از موضع پیشمرگه که از اعضای میت بود و لباس‌های نیروهای پیشمرگه را پوشیده بود کشته شد. چرا حزب دموکرات کوردستان می‌خواهد در کوه قره‌چوخ مستقر شود؟ زیرا می‌خواهد دولت ترکیه را به نام خود در آنجا قرار دهد. حزب دموکرات کوردستان از سال ۲۰۱۹ تحریم مخمور را آغاز کرده است. هر سال دانش‌آموزان از دبیرستان‌های ما فارغ التحصیل می‌شوند، اما حزب دموکرات کوردستان اجازه نمی‌دهد دانش‌آموزان به اقلیم کوردستان بروند و در دانشگاه تحصیل کنند. حزب دموکرات کوردستان کسی است که در سال ۲۰۱۹ به مادران اجازه نداد از ایست بازرسی آنها عبور کنند و فرزندان خود را به بیمارستان ببرند، تا زمانی که کودکان در دستان مادرانشان جان خود را از دست دادند. همچنین جالب‌ترین نکته این است که حزب دموکرات کوردستان ما را مجبور کرد که ۷ اردوگاه را در خاک کوردستان تغییر دهیم. ما با این تصور که قرار است در باشور کوردستان ساکن شویم پناهنده شدیم. اما حزب دموکرات کردستان ما را از ۷ اردوگاه بیرون کرد. چادرهای ما را آتش زدند، حیوانات ما را غارت کردند، با سلاح به ما حمله کردند و مردم ما را کشتند. به حدی که سر دو فرد ۶۰ ساله بریده و به دولت ترکیه فروخته شد. به همین دلیل است که ما نمی‌خواهیم حزب دموکرات کوردستان در کوه قره‌چوخ مستقر شود. همه این چیزهایی که گفته شد، به دست خانواده بارزانی و حزب دموکرات کوردستان برای ما اتفاق افتاده است. اگر حزب دموکرات کوردستان در قره‌چوخ مستقر شود، به این معنی است که دولت ترکیه و میت در قره‌چوخ مستقر شده و مخمور با یک قتل عام مواجه است. در نتیجه این درگیری‌ها چه اتفاقی خواهد افتاد هنوز مشخص نیست.»
حضور حزب دموکرات کوردستان برای ما خطرناک است
بوداک با یادآوری اینکه اینجا خاک عراق است ادامه داد: «بر اساس اصل ۱۴۰ نقطه‌ای که در حال حاضر جنگ در آن جریان دارد، جزو مناطق مورد مناقشه است. در روزهای آینده مشخص نیست چه کسانی در آنجا مستقر خواهند شد اما استقرار حزب دموکرات کوردستان یک خطر جدی برای ما است. در عین حال اگر بگوییم که وجود عراق برای ما کاملاً امن خواهد بود، این درست نخواهد بود. اما اینجا خاک عراق است و کسی که اجازه داد ما در اینجا ساکن شویم دولت عراق است. به عبارت دیگر به حزب دموکرات کوردستان مرتبط نیست. کسی که به ما اجازه ورود به کوردستان را نمی‌دهد، حزب دموکرات کوردستان است. تمایل حزب دموکرات کوردستان برای استقرار در قره‌چوخ این سوال را در ذهن مردم ایجاد می‌کند، دولت ترکیه با کمک حزب دموکرات کوردستان در اطراف مخمور می‌خواهد چه کند؟ تا الان نه توافقی حاصل شده، نه نتیجه‌ای دیده شده است. وضعیتی که اکنون در حال تجربه آن هستیم، وضعیتی بحث برانگیز است.»
ما باید دفاع ذاتی خود را تقویت کنیم
بوداک با بیان اینکه به عنوان یک جامعه باید دفاع ذاتی خود را تقویت کنند، سخنان خود را اینگونه پایان داد: «هر اتفاقی بیفتد ما به عنوان یک جامعه باید دفاع ذاتی خود را تقویت کنیم. ما در جریان جنگ خلق انقلابی زندگی می‌کنیم. برای اینکه یک نیروی غیر تهدید کننده در آنجا مستقر شود، باید از همه جنبه‌های دیپلماتیک استفاده کنیم. مردم به طور خاص در این مورد بحث می‌کنند.

سازمان ملل متحد باید وظایف و مسئولیت‌های خود را انجام دهد. تا حالا می‌گفت آنجا منطقه مسلح است و نمی‌توانیم بیاییم. اما این بهانه آنها هم از بین رفت. اگر دولت عراق گام‌های ملموسی بردارد، یعنی حل مشکلات جامعه، ممکن است روابط خوبی بین دولت عراق و مخمور ایجاد شود. مردم در این راستا امیدهایی دارند: ایجاد هویت، رفع نیازهای جامعه و ایجاد امنیت.»