نظامیان رژیم سفاک ترکیه روز ۴ ژانویه ٢٠١۶/ ١۴ دی ١٣٩۴ سه زن انقلابی کوردستان به نام‌های فاطمه، پاکیزه و سوه در شهر سلوپی تیرباران شدند. رژیم ترک رسیدگی به پرونده آنان را ممنوع اعلام کرده است.
فاطمه اویار، پاکیزه نایر و سوه دمیر سه فعال سیاسی کورد بودند که شش سال پیش در چهارم ژانویه ٢٠١۶ توسط نیروهای نظامی ترکیه در شهر سلوپی تیرباران شدند. اثر نوزده گلوله بر پیکر آنها وجود داشت. این اقدام بخشی از جنایاتی بود که ترکیه پس از اعلام خودمدیریتی مردمی در شهر سلوپی در حمله به این شهر علیه غیرنظامیان انجام داد.
در اوایل دسامبر سال ٢٠١۵، دولت ترکیه در شهر سلوپی واقع در ایالت شرنخ باکور کوردستان اعلام حکومت نظامی کرد. این شهر بخاطر اعلام خودمدیریتی هدف حملات سنگین ارتش قرار گرفت.
اهالی شهر در کنار جوانانی که در محلات سنگربندی کرده بودند در برابر هجوم نظامیان ترکیه تصمیم به ایستادگی گرفتند.
در میان قتل‌عام دهها انسان در سلوپی، واقعه تیرباران سه زن به اسامی فاطمه اویار، پاکیزه نایر و سوه دمیر توسط نیروهای ترکیه در یکی از خیابان‌های شهر دردآور بود.
پاکیزه نایر رئیس مشترک شورای شهر سلوپی بود که بخاطر شجاعتش از رهبران مردمی قیام در شهر به حساب می‌آمد. او در روزهایی که سلوپی زیر آتش توپ و تانک ارتش بود بجای فرار، ایستاد و از مردمش دفاع کرد.
او در یک سخنرانی در مرکز سلوپی گفت "ما پیروز می‌شویم در این کوچه‌ها رقص آزادی برپا خواهد شد."
نایر پیش از اینکه اعدام شود طی شرکت در یک برنامه تلویزیونی گفت: "اگر مردم ایالت بوتان پیروز شوند به معنای پیروزی بشریت خواهد بود."
این آخرین جملەای بود که در بیست و سومین روز مقاومت سلوپی از پاکیزه نایر شنیده شد.
همچنین سوه دمیر از اعضای کنگره زنان آزاد بود که همە او را به عنوان زنی فداکار می‌شناسند. او در صف نخست اعتراضات در برابر نیروهای اشغالگر ترکیه سینه سپر کرد. زنی شجاع و موفق که در گردهمایی‌های سلوپی طی سخنرانی‌ها، خواستش برای صلحی عادلانه و همزیستی مسالمت آمیز را همیشه تکرار می‌کرد.
فاطمه اویار هم از دوستان او در کنگره زنان آزاد بود. آنها هر سه پیشگامان مقاومت مردمی بودند و تا آخرین لحظه از حق خودمدیریتی مردم سلوپی دفاع کردند.
فاطمه، سوه و پاکیزه در چهارم ژانویه پس از دستگیری توسط نظامیان ترکیه در خیابان تیرباران شدند. اثر اصابت نوزده گلوله در پیکر بی‌جان آنها دیده می‌شد.
بهیه نایر، مادر پاکیزه نایر می‌گوید: "دخترم همیشه می‌گفت چه مرگ و چه پیروزی باید در سلوپی باشد. قاتلان دخترم و دو همراهش هنوز هم در کوچەهای شهر قدم می‌زنند اما روزی می‌آید که تاوان پس دهند."
هاریکا پکر از اعضای جنبش زنان آزاد هم می‌گوید آغاز رفاقتش با فاطمه اویار در زندان بود و در مدت سه سال و نیم حبس به این فکر می‌کردند که پس از آزادی چگونه برای آرمانشان تلاش کنند. او می‌گوید فاطمه و سوه و پاکیزه هر چند اکنون در میان ما نیستند اما رفقایی زنده در میان مردم هستند.
