تا زمانی که انزوا پایان نیابد، سرزمین ما نیز آزاد نخواهد شد
عفیفه کارتال مادر صلح گفت: «بگذارید درهای امرالی باز شود. تا انزوا پایان نیابد، میهن و جوانان ما نیز آزاد نخواهند شد.»
عفیفه کارتال، مادر شهید و زندانی سیاسی، یکی از هزاران زن کوردی است که در کوردستان ظلم و ستم را تجربه کرده است. کارتال که در کودکی شاهد خشونت نظامی بود و مجبور شد از روستای خود نقل مکان کند، در آمد نیز با ظلم و ستم دولت روبرو شد. دختر کارتال در سال ۲۰۱۷ در عملیات علیه یک مرکز پلیس در لیجه به شهادت رسید و پسرش از سال ۲۰۱۸ در زندان به سر می‌برد.
کارتال یکی از هزاران زن کوردی است که در سال ۱۹۶۹ در روستای علیای فارقین متولد شد و شاهد حملات فاشیستی و نژادپرستانه آن دوران بود. کارتال با بیان اینکه به ویژه پس از دهه ۱۹۸۰ با درگیری‌ها و فشارهای شدید مواجه شده است، اظهار داشت، در سال ۱۹۹۲ به دلیل حملات مزدوران و آتش زدن روستاها به شهر رزان، بخش مرکزی آمد نقل مکان کردند. کارتال گفت: «هر روز جوانان را در روستا جمع می‌کردند و آنها را کتک می‌زدند، کسانی که معترض بودند شکنجه و بازداشت می‌شدند. ما شاهد انواع ظلم و ستم دولت بودیم. دوران کودکیم را زیر این فشار گذراندم. در آن زمان سربازان و ژاندارمها از بولو به روستای ما آمدند. مخصوصاً فاشیستترین و ضد کوردها را انتخاب و به روستاها فرستادند.»
ما با ظلم بزرگ می‌شویم
کارتال تصریح کرد که قبل از اینکه به آمد برود، زمانی که در روستا بوده ازدواج کرده است، اما به دلیل فشارهای وارده به روستای همسایه خود نقل مکان کرده‌اند و زمانی که فشارها تمام نشده به آمد آمده‌اند. کارتال از آمدنش به آمد خبر داد که فشار و شکنجه تمام نشد و ادامه داد: «کسانی که در روستا ماندند مزدوریگری را پذیرفتند و ماندند. کسانی که مزدوریگری را نپذیرفتند مجبور شدند روستاها و مناطق خود را ترک کنند. سربازان خانه‌های کسانی را که نمی‌خواستند مزدور باشند، آتش زدند. ما با این ظلم بزرگ شدیم. چگونه می‌توانیم وارد جنگ نشویم؟ آیا راه دیگری برای ما وجود دارد؟ ما سالهاست که با وحشیگری این دولت زندگی می‌کنیم. دخترم زمانی که هنوز در دبیرستان تحصیل می‌کرد هدف دولت بود. هر دو سه روز یک بار بازداشت می‌شد. سرانجام در سال ۲۰۱۲ به کوهستان رفت و به گریلاها پیوست. او دیگر نمی‌خواست با این فشار روبرو شود و هم برای آزادی خودش و هم برای آزادی مردمش به کوهستان رفت. در سال ۲۰۱۷ علیه یک مرکز پلیس عملیات فدایی انجام داد و به شهادت رسید. در سال ۲۰۱۸ پسرم بر اساس اعتراف دستگیر و به ۱۸ سال زندان محکوم شد. کوردها سالهاست که این ظلم را متحمل می‌شوند».
تا زمانی که انزوا به پایان نرسد، سرزمین ما آزاد نخواهد بود
کارتال با بیان اینکه در خانواده‌اش زندانیان سیاسی و شهدای زیادی وجود دارد، گفت: «نه تنها در خانواده من بلکه در کوردستان به هر دری که بزنی یا شهیدی دارند یا زندانی سیاسی. از ۱۲ سالگی تاکنون، آزادی زنان، مردم و فرزندانم را در برابر ظلمی که دیده‌ام می‌خواهم. من به عضویت شورای مادران صلح درآمدم و در هر جایی صدای خود را بلند می‌کنم. هیچ فرد شریفی، به خصوص هیچ زنی نمی‌تواند در برابر آنچه در حال رخ دادن است سکوت کند. من به عنوان یک زن این مبارزه را علیه خشونت علیه زنان و تجاوز جنسی، علیه همسان سازی جوانان، علیه عدم آزادی سرزمینمان، برای باز شدن درهای امرالی انجام می‌دهیم. اول از همه، درهای امرالی باید باز شود. در غیر این صورت هیچ کس نمی‌تواند آزاد باشد. تا محدودیت‌ها برداشته نشود، جوانان و سرزمین ما آزاد نخواهند بود. بیش از ۱۰۰ روز است که زندانیان در اعتصاب غذا هستند، ما مادران در تحصن عدالت هستیم. چرا؟ برای پایان دادن به انزوا اما هیچکس ما را مخاطب نمی‌بیند، هیچ مسئولی حتی اعتصاب غذا را در دستور کار خود قرار نمی‌دهد».
بیایید برای آزادی خود به میادین سرازیر شویم
کارتال با بیان اینکه ۸ مارس روز جهانی زنان زحمت‌کش است، گفت: « ۲۱ مارس نوروز و ۳۱ مارس انتخابات است. در این روزها همه به خیابان‌ها خواهیم رفت. همه زنان باید برای آزادی خود در ۸ مارس راهپیمایی کنند. بگذارید همه خلق کورد در ۲۱ مارس برای آزادی خود میدان‌ها را پر کنند. همه خلق ترک و کورد باید در ۳۱ مارس به پای صندوق‌های رای بروند تا به این مفهوم فاشیستی پاسخ دهند. من به عنوان یک زن، یک مادر، یک کورد درخواست می‌کنم. بیایید به این ظلم پایان دهیم. ما صلح می‌خواهیم».
