با حمله حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ به اسرائیل، ایران نیز وارد دستور کار نیروهای بین‌المللی به پیشاهنگی آمریکا شد. پس از این حمله، علاوه بر غزه، لبنان، سوریه و یمن نیز هدف اسرائیل قرار گرفتند. هدف حملات در این مناطق نیز شکست نفوذ ایران بود. می‌توان گفت که قدرت ایران در این مناطق شکسته شده و اکنون نوبت به داخل ایران رسیده است.

با آغاز حملات اسرائیل به ایران در ۱۳ ژوئن، مرحله جدیدی در منطقه آغاز شده است. به نظر می‌رسد که تغییراتی در ایران رخ خواهد داد. چرا ایران در این وضعیت قرار گرفته است، اسرائیل در منطقه چه می‌خواهد انجام دهد و ترکیه در کجای این وضعیت قرار دارد؟

در سال‌های اخیر، نبرد هژمونیک بین ایران، ترکیه و اسرائیل بر سر خاورمیانه وجود داشته است. می‌توان گفت که با آغاز حوادث در منطقه که «بهار عربی» نام گرفت، این نقش تا حدی به ترکیه تعلق داشت. به همین دلیل، در بسیاری از کشورهای عربی، اردوغان به عنوان پیامبر دوم اسلام شناخته می‌شد. با سخنان بزرگ او علیه اسرائیل و همچنین حمایت ظاهری از مردم فلسطین، او چنین وضعیتی را برای خود ایجاد کرده بود. اما می‌توان گفت با دخالت ترکیه در جنگ داخلی سوریه، این نقش ترکیه نیز از بین رفت. همچنین، حمله اسرائیل به غزه، لبنان، سوریه و یمن چشمان ترکیه را نیز ترسانده و تبدیل شدن به نیروی غالب در منطقه، بیشتر به تلاش‌های دفاع از خود تبدیل شده است.

ایران سال‌هاست تحت محاصره شدید قرار دارد و با شکست حماس، حزب‌الله و رژیم بعث سوریه، دیگر قدرت هژمونیک منطقه را از دست داده است. اکنون نیز با خطر بزرگی روبرو است و در تلاش برای دفاع از خود است. بدون شک، اکنون وضعیت جدیدی در خاورمیانه وجود دارد و تلاش می‌شود در چارچوب حفاظت از اسرائیل و منافع سیاسی و اقتصادی نیروهای بین‌المللی، سیستمی جدید ایجاد شود. می‌توان گفت که تنها مانع باقی‌مانده در برابر این، ایران است. اکنون در برابر ایران نه تنها اسرائیل، بلکه کل سیستم هژمونیک جهانی قرار دارد. ایران که از سال ۱۹۷۹ با یک رژیم مذهبی اداره می‌شود، با فشار بر جامعه و زنان، محدود کردن حقوق و آزادی‌ها و عدم توسعه یک سیستم دموکراتیک، خود را در وضعیت کنونی قرار داده است.

البته هدف حملات اسرائیل و سایر نیروها به ایران این نیست، اما اگر در داخل خود یک سیستم دموکراتیک بر اساس آزادی زنان و جامعه توسعه داده بود، می‌توانست به راحتی در برابر دخالت‌های خارجی مقاومت کند.

واضح است که دیگر برای ایران بازگشتی وجود ندارد، یا باید امتیازات بزرگی بدهد و با سیستم غالب جهان به توافق برسد یا کشور را وارد جنگی بزرگ کند که عواقب آن نیز سنگین خواهد بود.

جنگ و کشتار تنها مشکلات را در خاورمیانه بزرگتر و بحران‌ها را عمیق‌تر خواهد کرد. این در واقع هدف نیروهای بین‌المللی است. آنها تنها بر اساس مشکلات و بحران‌ها به وجود خود ادامه می‌دهند. آنها هرگز به نفع مردم این منطقه نیستند. اما رژیم‌های ستمگر در خاورمیانه نیز مانند ایران، ترکیه، سوریه و غیره، با سیاست‌های مستبدانه، سلسله‌ای و خانوادگی خود به اهداف نیروهای بین‌المللی خدمت می‌کنند. با نژادپرستی، مذهب‌گرایی، فاشیسم و فشار بر زنان نمی‌توانند عمر خود را طولانی کنند، بلکه پایان خود را آماده می‌کنند.

کوردها نیروی اصلی دموکراتیزاسیون در خاورمیانه هستند

ریشه مشکلات کنونی در خاورمیانه صد سال پیش توسط نیروهایی که اکنون در منطقه می‌جنگند، یعنی سیستم سرمایه‌داری، گذاشته شد. اکنون نیز این نیروها دوباره فعال هستند و می‌خواهند منطقه را به سمت فاجعه‌ای دیگر بکشانند. این نیروها در صد سال گذشته، پیمان سایکس-پیکو، پیمان لوزان، پیمان سعدآباد، پیمان بغداد و برخی پیمان‌های دیگر را عمدتا علیه کوردها توسعه دادند و کوردها را در معرض نسل‌کشی و قتل‌عام قرار دادند.

اکنون در چهار کشور اصلی خاورمیانه، ترکیه، ایران، عراق و سوریه، مسئله کورد وجود دارد. زیرا در نتیجه سیاست‌های نسل‌کشی نیروهای سیستم سرمایه‌داری، سرزمین کوردها، یعنی کوردستان، بین این چهار دولت-ملت فاشیست و نژادپرست تقسیم شد و مسئله کورد ایجاد شد. اما کوردهایی که دولت-ملت نداشتند و جغرافیای‌شان تکه‌تکه شد، اکنون نیروی اصلی در خاورمیانه هستند.

کوردها امروز پیشگام دموکراتیزاسیون خاورمیانه هستند. مشکلات خاورمیانه نیز نه با جنگ، بلکه تنها با دموکراسی حل خواهد شد. اکنون یک آزمون بزرگ در برابر این چهار دولت-ملت که کوردستان را تحت سلطه خود دارند، وجود دارد. یا مسئله کورد را با روش‌های دموکراتیک حل خواهند کرد یا در بحران غرق شده و همیشه عقب خواهند ماند. در واقع، «فراخوان صلح و جامعه دموکراتیک» رهبر آپو یک فرصت تاریخی برای این دولت‌ها است و نباید آن را از دست بدهند.