در جریان کنش‌ها تاکید شد که تمامی زبان‌ها به ویژه زبان کوردی به عنوان زبان آموزش شناخته شده و از نظر قانونی منعی نداشته باشند.

آمد: کارکنان بهداشت و درمان با بنری که روی آن نوشته شده بود «بدون زبان مادری هیچ مراقبتی وجود ندارد» به اهمیت زبان مادری در بهداشت و درمان توجه کرد و اظهار داشتند:  «کارکنان بهداشتی که زبان کوردی را می‌دانند باید در مناطق کوردستانی کار کنند.»

درسیم: اهالی درسیم اظهار داشتند: «آموزش به زبان مادری یک حق اساسی است و باید به نسل‌های آینده منتقل شود.» در بیانیه آنها که به گویش کوردی کرمانجکی خوانده شد، آمده است: «لازم است آموزش و فرهنگ زبان مادری به نسل‌های بعد برسد.»

رحا: حزب مناطق دموکراتیک، جنبش زنان آزاد و دم پارتی بیانیه مشترکی در رحا صادر کردند. عمر اوجالان، نماینده دم پارتی نارضایتی خود را از سیاست‌های همسان‌سازی علیه زبان کوردی ابراز کرد و گفت زبان کوردی باید به زبان رسمی آموزش تبدیل شود.

آنکارا: بیانیه‌ای صادر شد که در آن بیان شد آموزش به زبان مادری یک حق انسانی است و این مسئولیت دولت‌ها است که آموزش دموکراتیک ارائه دهند.

آدانا: نمایندگان و اعضای انجمن حقوق بشر اعلام کردند که میلیون‌ها دانش آموز از حق آموزش به زبان مادری خود محروم هستند و خاطرنشان کردند که سیاست‌های آموزش تک زبانه باعث ایجاد مشکلات آموزشی و روانی می‌شود.

هاتای: کوشکون سلجوق، رئیس مشترک شعبه اسکندربیگ انجمن حقوق بشر در مقابل شعبه اسکندربیگ بیانیه‌ای ارائه کرد و گفت: «همه حق دارند به زبان مادری خود آموزش ببینند. ما می‌خواهیم این حق اجرا شود.»

مرسین: کارگاه‌های جمعی آناتولی، انجمن حقوق بشر و اتحادیه معلمان بیانیه‌ای مطبوعاتی در پارک اوزگور چوچوک ارائه کردند. در این بیانیه آمده است: «ذهنیت ظالمانه دولتی حکم می‌کند که همه در این سرزمین به یک زبان صحبت کنند، آموزش ببینند و کار خود را انجام دهند.»