رژیم ایران ترجیح می دهد که در داخل تصویری مستقل و خود رای و غیر وابسته در جهان از خود نشان دهد، اما حقیقت این است که در دنیای امروز هیچ کشوری نمی‌تواند به پروتکل‌های جهانی پایبند نباشد. به این معنی که حتی اگر به صورت رسمی هم آن چارچوب‌های حقوقی که تمام دنیا بر سرش توافق دارند را قبول نکرده باشد، باز هم نمی‌تواند پا را از آنها فراتر بگذارد چرا که با این کار کل جهان را علیه خود متحد می کند.

رابطه ی ایران با جهان عموما با تنش همراه بوده و به طور متناوب بسته به دولتی که روی کار بوده است انزوا یا گشایش دیپلماتیک را تجربه کرده است و بنا بر همین تجربیات متوجه شده است که عدم پایبندی به پروتکل‌ها و نداشتن دوست و متحد فقط به ضررش تمام می شود. در راستای همین نتیجه‌گیری است که می‌بینیم کشوری که بالا رفتن از دیوار سفارت‌ها را تایید و قطعنامه‌ها را پاره می‌کرد و شعار نه شرقی نه غربی می‌داد، در تلاش است با ابرقدرت‌هایی مانند چین و روسیه رابطه نزدیک داشته باشد، روابطش را با عربستان ترمیم کند و مدام در حال تکرار این است که حاضر نیست از چارچوب برجام خارج شود.

اپوزیسیون باید بتواند این فضا را تحلیل کند و روش‌های استفاده از آن را درست تشخیص بدهد نه اینکه بذر نا امیدی بپاشد. وقتی کمپین «وریشه مرادی کجاست؟» عموما در فضای مجازی و کشورهای اروپایی شروع به کار کرد، عده‌ای نتیجه‌بخش بودن آن را زیر سوال بردند. این ذهنیت نهیلیستی ست که متاسفانه رژیم توانسته است در دل بخشی از مخالفانش جا بیاندازد. همین کمپین نشان داد کە وریشە مرادی زن مبارز آزادیخواهیست کە می تواند بە صدای مشترک همه زنان مبدل شود. کمپین مورد استقبال زنان در سراسر ایران قرار گرفت و مشاهده کردیم در طی چند روز اخیر چگونه همه زنان در ایران به حمایت از رفیق وریشه مردای پرداختند.

اینها حقوق اولیه‌ی یک انسان است و این درست است که نباید مورد بحث قرار بگیرد منتهی ما با یک رژیم غیرانسانی روبرو هستیم. در وهله‌ی اول اصلا نباید وریشه مرادی دستگیر می‌شد، اما حالا که این اتفاق افتاده است باید هر کاری که از دستمان بر می‌آید انجام دهیم. معنای مبارزه همین است. معنای زندگی همین است!