جمعیت حقوق بشر (IHD) شعبه مرسین در چارچوب فعالیت‌های هفته حقوق بشر، پنلی با عنوان "زندان‌ها از گذشته تا امروز و قتل‌عام ۱۹ دسامبر در زندان" را در سالن آکادمی شهرداری ینی شهیر برگزار کرد. آکین بیردال، رئیس افتخاری جمعیت حقوق بشر، نورای چَویرمن آی‌کول، سخنگوی کمیسیون زندان‌های جمعیت حقوق بشر، محمد آنتمَن، رئیس سابق اتاق پزشکی مرسین، بکر صدقی کَچَجی، دبیر شعبه مرسین جمعیت حقوق بشر و شاهد قتل‌عام ۱۹ دسامبر، به عنوان سخنران در این پنل شرکت کردند.

بنرهایی با عنوان «قتل‌عام ۱۹ دسامبر زندان‌ها، قتل‌عام ۲۴ دسامبر مرعش، قتل‌عام ۲۸ دسامبر روبوسکی را فراموش نکرده‌ایم، نمی‌گذاریم فراموش کنند» و «زندانیان بیمار باید آزاد شوند» در سالن محل برگزاری این میزگرد نصب شده بود. قبل از سخنرانی برای جان‌باختگان این قتلگاه یک دقیقه سکوت صورت گرفت.

"یا تسلیم می‌شدیم یا مقاومت می‌کردیم"

بکر صدقی کَچَجی، شاهد قتل‌عام ۱۹ دسامبر، که ابتدا در این پنل سخنرانی کرد، اظهار داشت که قتل‌عام ۱۹ دسامبر جامع‌ترین قتل‌عام در تاریخ کشور بوده و این واقعه جنایت علیه بشریت است. کچچی با اشاره به اینکه دولت وقت این قتل‌عام را برای پایان دادن به «روزه‌های مرگ» و ایجاد رعب و وحشت در جامعه انجام داد، گفت: «آنها برای اینکه زندانیان را با انتقال به سلول‌ها از هم جدا کنند و جامعه را سلولی کنند، نقشه قتل‌عام را ریختند. در این قتل‌عام ۸۵۰۰ ژاندارم و ۱۵۰۰ پلیس لباس شخصی وحشیانه به همه حمله کردند. آنها از بالا بمب می‌ریختند و با هدف‌گیری آتش گشودند. بسیاری از مردم ما جان خود را از دست دادند و مجروح شدند. مردم را زنده زنده سوزاندند. وزیر دادگستری آن دوره در بیانیه‌ای در تلویزیون گفت که هدف پایان دادن به «روزه‌های مرگ» نیست، بلکه تضمین اقتدار دولت است. آنها در عملیاتی که «بازگشت به زندگی» نامیدند، مردم را از زندگی خود دور کردند.» کچچی با بیان اینکه روزه‌های مرگ پس از این قتل‌عام به هزاران نفر رسید، گفت: «ما چاره‌ای جز مقاومت با بدن‌مان نداشتیم. یا تسلیم می‌شدیم یا مقاومت می‌کردیم.»

"آنها جان خود را به دلیل عدم امکان حمایت پزشکی از دست دادند"

دکتر مهمت آنتمن اظهار داشت که از گذشته تا به امروز در زندانها بسیاری از زندانیانی که دست به روزه مرگ زده‌اند به دلیل عدم امکان حمایت پزشکی جان خود را از دست داده‌اند. آنتمن با اشاره به اعتصاب غذای زندانیان در زندان‌ها در دهه ۲۰۰۰، یادآور شد: «در این مدت به دلیل استفاده زندانیان از ویتامین بی ۱ (B1)، مدت اعتصاب‌شان طولانی شد و توانستند با گرسنگی مبارزه کنند.»

آکین بیردال، رئیس افتخاری انجمن حقوق بشر به دولت آک‌پ اشاره کرد و گفت: «ترکیه به کشور زندان تبدیل شده است." بیردال با اشاره به اعتصاب غذا در زندان‌ها علیه انزوا، بر پایان دادن به انزوای رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان تاکید کرد و گفت: «۳ سال پیش و حتی پیشتر از آن نیز چنین اعتصاب غذاهایی آغاز شده‌اند. لیلا گووَن و هزاران زندانی بدن خود را گرسنه نگه داشتند. در آن مدت ۷ تن از زندانیان (در جریان اعتصاب غذا) جان خود را از دست دادند. سپس انزوا دوباره توسعه یافت. در حال حاضر اوجالان ۳ سال است که اجازه ملاقات با خانواده و وکلای خود را ندارد. امروز هم با همین مطالبات (اینکه انزوای علیه رهبر خلق کورد پایان یابد و آزادی فیزیکی وی تحقق یابد) اعتصاب غذا می‌شود. آیا مردم باید بمیرند تا به این خواسته‌ها توجه شود؟ انزوا، دروازه دموکراسی و صلح است. بیایید صدای کسانی باشیم که در اعتصاب غذا هستند تا بتوانیم در حل مسئله کوردها سهیم باشیم.» بیردال با جلب توجه به وضعیت خبرنگاران در زندان‌ها تاکید کرد که باید در برابر دستگیری خبرنگارانی که به کسانی که می‌خواهند حقیقت را بپوشانند اجازه نمی‌دهند، صدای خود را بلند کنیم.»

"رژیم زندان"

نورای چَویرمَن آی‌کول، سخنگوی کمیسیون زندان‌های انجمن حقوق بشر، نقض حقوق زندانیان در زندان‌ها را بیان کرد. چویرمن با تاکید بر اینکه نقض حقوق بشر روز به روز در حال افزایش است و سیستم شکنجه در زندان‌ها اجرا می‌شود، خاطرنشان کرد: «تاکنون سعی در پنهان کردن مرگ و میر در زندان‌ها شده است.» چویرمن با به اشتراک گذاشتن اطلاعاتی مبنی بر وجود ۴۰۵ زندان باز و بسته در کشور و افتتاح ۱۲ زندان دیگر در دوره جدید، گفت: «ساخت این همه زندان به معنای پر کردن این مکان‌ها است. باید گفت در ترکیه رژیم زندان وجود دارد. زندان‌هایی که انزوا را عمیق‌تر می‌کنند نوعی شکنجه است که زندانیان را کاملاً از محیط اجتماعی منزوی می‌کند. از باخبر شدن جامعه در مورد مشکلاتی که زندانیان تجربه می‌کنند ممانعت می‌شود.» چویرمن با اشاره به اینکه بیماران دارای معلولیت، بیماری‌های سخت و کسانی که نمی‌توانند به تنهایی زندگی کنند به طور مداوم در زندان نگهداری می‌شوند، تاکید کرد: «حقوق سلامتی زندانیان بیمار پایمال می‌شود.»