واقعیت وجودی جناح‌های سیاسی و نیروها با مواضع سیاسی آنها برای کسب دستاوردها برای کردها, آشکار می‌شود. بسیاری ادعا می‌کنند که در خدمت منافع کردها هستند, اما مواضع آنها برای کنفرانس ژنو می‌تواند ماهیت آنها را نشان دهد.

هم‌اکنون با پیشاهنگی ملت‌کرد غرب کردستان سیستمی بی‌نظیر برای خاورمیانه به ارمغان آورده می‌شود. تعریف این سیستم بر بنیان ملت‌ دموکراتیک است. نخستین بار اصطلاح و مدل «ملت دموکراتیک» از سوی رهبر ملت‌کرد,‌عبدالله اوجالان ارایه شد. ایشان در آخرین دفاعیات خود بصورت گسترده به تشریح ماهیت «ملت‌دموکراتیک» پرداخته است. «خودمدیریتی دموکراتیک» که امروزه در غرب کردستان تأسیس می‌شود هم متکی بر «ملت دموکراتیک» است.

شمار زیادی از اشخاص, سازمان‌ها, احزاب و نیروهای سیاسی منطقه‌ای و بین‌المللی بویژه آمریکا, فرانسه, انگلیس, ترکیه و حزب دموکرات جنوب کردستان(بارزانی‌ها) سیستم خودمدیریتی دموکراتیک را خطری برای خود می‌دانند, اما خلق‌کرد غرب کردستان در فعالیت‌های این سیستم جای گرفته و آن را فرصتی عظیم برای کسب آزادی می‌دانند.

از سوی دیگر قدرت‌هایی که «خودمدیریتی دموکراتیک» را یک خطر بزرگ برای خود می‌دانند, یک واقعیت را می‌نمایانند. این درست است که سیستم خودمدیریتی دموکراتیک برای آنها یک خطر بزرگ است. زیرا این سیستم تسلیم مدل «دولت ـ ملت» نمی شود. سیستم خودمدیریتی نمی‌گوید «یک زبان, یک دولت, یک پرچم» بلکه در این سیستم تکثر زبانی, فرهنگی و چند منطقه‌ای و چند پرچمی حاکم است. مدل خودمدیریتی دموکراتیک در «کوبان, عفرین و جزیر غرب کردستان» اجرایی شده و سه ایالت جداگانه را تشکیل داده است که تفاوت آن با سیستم دولت ـ ملت را نشان می‌دهد.

«سیستم خودمدیریتی دموکراتیک» می‌تواند برای سوریه‌ای دموکراتیک هم بینانی دموکراتیک پی‌ریزی نماید.

سوریه تاکنون بر اساس «جمهوری عربی سوریه» اداره می‌شد, و اعراب هم‌اکنون هم درصدد تداوم این سیستم خود هستند. باید بدانیم که تغییری در ذهنیت دولت سوریه صورت نگرفته است و هم‌اکنون نسبت به تحولات اخیر غرب کردستان سکوت کرده است.

حزب دموکرات جنوب کردستان و دولت ترکیه از همان اوایل انقلاب غرب کردستان مواضعی منفی دربرگرفته‌اند و شدیدا مخالف تحقق حیاتی آزاد و برابر میان خلق‌های آن بخش کردستان می‌باشند. آمریکا هم بخاطر منافع جهانی خود با خودمدیریتی دموکراتیک مخالفت می‌کند.

مخالفت‌های آمریکا و دولت‌های وابسته به آن با خودمدیریتی دموکراتیک تفاوت‌هایی دارد. آمریکا و وابستگان منطقه‌ایش می‌خواهند جغرافیای سیاسی منطقه را تغییر داده و دولت‌هایی کوچک, ضعف و تابع منافع خود را شکل دهند. به همین دلیل تأسیس خودمدیریتی دموکراتیک به نفع آنها نیست. زیرا خودمدیریتی به وجود مرزهای سیاسی , بویژه مرزهای سیاسی سوریه اهمیتی نمی‌دهد.

حزب دموکرات جنوب کردستان می‌خواهد با تکیه بر روابط خارجی و سرمایه‌گذاری‌های بین‌الدولی و اقتصادی خود از تحولات اخیر استفاده بهینه ببرد و می‌خواهد در صورت تغییر مرزهای سیاسی منطقه به درخواست آمریکا و وابستگان آن, غرب کردستان را به ابزاری برای رسیدن به منافع خود مبدل سازد. شاید برخی از قدرت‌های جهانی وعده‌هایی هم به حزب دموکرات داده باشند. دلیل مخالفت این حزب با خودمدیریتی دموکراتیک غرب کردستان هم همین است.

دولت ترکیه هم به اتفاق آن قدرت‌ها با سیستم خودمدیریتی دموکراتیک دشمنی می‌کند و هم بخاطر اینکه نمی‌خواهد در شمال کردستان تغییراتی مثبت به میان آید, بر مخالفت‌ها و دشمنی‌هایش علیه غرب کردستان می‌افزاید. لذا از گروه‌های مسلح افراطی که به کردها حمله می‌کنند, پشتیبانی می‌کند.

هرچند مقاصد قدرت‌های بین‌المللی و منطقه‌ای متفاوت است, اما هدف آنها یکی است و مخالف سیستمی مشترک میان خلق‌های منطقه در راستای برادری, هستند.

گذشته از اینها, مطابق آنچه مطلع هستیم, تاکنون نه روسیه , نه آمریکا و نه سازمان ملل , نه مخالفان سوری سنی عرب و نه رژیم اسد برای ترسیم آینده‌ای بهتر برای سوریه هیچ پروژه‌ای به کنفرانس ژنو 2 ارایه نداده‌اند. ولی از دیگر سو, با پیشاهنگی ملت‌کرد غرب کردستان «پروژه خودمدیریتی دموکراتیک» که بر ملی‌پرستی متکی نیست, بهترین پیشنهاد کردها برای کنفرانس ژنو 2 است. این سیستم برای تمامی «دولت ـ ملت‌های خاورمیانه» یک سیستم نوین است.

در این روزها «شورای میهنی کردهای سوریه, ا.ن.ک.س» نشست خود را برگزار خواهد کرد. گفته می شود که در این نشست بر سر مسئله شرکت «حکومت خودمدیریتی دموکراتیک» و «نشست ژنو2» بحث وگفتگو می‌شود. اما مشخص است که این شورا تحت حاکمیت قدرتهای جهانی و منطقه‌ای قرار دارد, و بویژه نمی‌تواند خود را از سلطه الپارتی, حزب اتحاد و حزب آزادی که «یک جبهه اتحاد سیاسی تشکیل داده‌اند» نجات دهد. این سه حزب می‌خواهند شورای میهنی ا.ن.ک.س مطابق منافع قدرت‌های جهانی و منطقه‌ای عمل کند و نمی‌گذارد احزاب عضو آن شورا بصورت دموکراتیک و ملی تصمیم‌گیری کنند. این امر هم نشان می‌دهد که هرچند تاکنون برخی احزاب عضو آن شورا مواضع‌شان را صریحا بیان داشته‌اند و می‌خواهند کردها بعنوان طرفی مستقل در کنفرانس ژنو2 شرکت کنند و نیز سیستم خودمدیریتی دموکراتیک را می‌پذیرند, اما بعنوان کل شورای میهنی کردهای سوریه, ا.ن.ک.س, مواضع سیاسی آنها نامشخص است.