زن… زحمتکش، مادر و آفریدگار تاریخ بشریت.

علم به تاریخ شناخت از خویش است و خودآگاهی به معنای درک تاریخ.

دورانهای گذشته این گفته را تأئید می کنند.

شناخت تاریخ برای زنان بسیار حائز اهمیت است.

زن را از تاریخ زدودەاند، عدم برخورداری از تاریخ برابر است با بی اندیشگی و بی هویتی.

به نظر رهبر خلق کرد عبدالله اوجالان نیز تاریخ توسط حاکمان نوشته شده است.

تاریخ با رنگ اقتدار مردان نگاشته شده و جدال زنان و اجتماع نادیده گرفته شدەاند.

این بدان معناست که تاریخ زنان باید بازنویسی شود.

در این برهه تاریخی زنان بهمراه جامعه در برابر حکمرانی کشنده مردان که در غالبهای سیاسی و زمامداری نمود پیدا کردند دست به مقاومت زدند.

مبارزات زنان در تمامی دورەها, حاکمیت مردان و این سنت را هراسان کرده است.

تاریخ آزادی اکنون بر ریشەهای خود جوانه می زند و با پرداخت هزینەهای سنگینی در حال نگارش است.

در این بین زنان کرد با مقاومتی زیبا به الگویی در خاورمیانه و جهان مبدل شدەاند.

بسیاری از سازمانها و جنبشهای زنان درباره مبارزه و سازمانیافتگی زنان کرد در حال تحقیق هستند.

این جنبش که از حزب کارگران کردستان “پ.ک.ک” نشأت گرفته است به سرعت در حال توسعه است.

از بدو فعالیتهای فکری تا تأسیس پ.ک.ک، در زندانها تا قیامهای خلق کرد، زنان در تمامی سطوح در پ.ک.ک حضور داشتند و نقشی اساسی را در آگاهسازی کردها اجرا کردند. زنان در همه مقاطع زندگی با روحیەای فدائی برای آزادی خلقشان مشارکت کردند.

در زمان شکل گیری ایدئولوژی پ.ک.ک یک کوشندەی شناخته شده زن بنام سکینه جانسیز در گروه ایدئولوژی عضویت پیدا کرد.

در بیست و هفتم نوامبر سال ١٩٨٧ سکینه جانسیز و چند زن دیگر رأسا در تأسیس پ.ک.ک نقش داشتند.

در سالهای دهه هشتاد میلادی زندان شهر “آمد” شاهد مقاومتی بزرگ بود. بدنبال مقاومت انقلابیونی مانند مظلوم دوغان، کمال پیر و خیری دورموش، اینبار نوبت سکینه جانسیز بود که مقاومتی بی نظیر از خود نشان دهد. نام او بیش از هرچیز به دلیل آب دهان انداختن بر صورت “اسد اوکتای” بی رحم ترین شکنجەگر و بازجوی زندان شهر آمد بر روی زبانها افتاد.

سکینه جانسیز زن کردی بود که در برابر هیچ شخصی سر تسلیم فرود نیاورد و الگویی از مقاومت برای دیگر زنان کرد است. پیش از تشکیل پ.ک.ک نیز زنان زیادی در گروه “آپوییها” جای گرفتند. نورای ارنلر از جمله آنهاست که در سال ١٩٥٧ در شهر درسیم در جریان حمله نژادپرستان به شهادت رسید.

پس از تأسیس پ.ک.ک، زنان کرد به عنوان حامی یا کادرهای این جنبش ، پیکار غرورانگیزی به انجام رساندند. بسی آنوش نمونەای در آن دوران است که بعدها در ماه مارس سال ١٩٨١ در یکی از مناطق نزدیک به شهر مرعش بهمراه یک همرزمش شهید شد.

در ماه دسامبر همان سال مبارزانی مانند سکینه کرمزی تاش و عظیمه دمیرتاش و یک رفیق دیگر در درسیم شهید شدند.

اما همزمان با آغاز جنگ انقلابی خلق دیگر مشارکت زنان در صفوف پ.ک.ک روز به روز بیشتر شد. از نخستین روز شروع مبارزه مسلحانه تا سال ١٩٩٢ بسیاری از زنان قهرمان دیده می شوند که فرماندهی را بر عهده داشتند و جانشان را در این بین از دست دادند.

از رحیمه کاهرامان، ترکان درین، هانم یاورکایا، سلطان یاووز، آدیفه ساکک و سائیمە تورگوت تا گلناز کاراتاش و میهربان ساران و بنوش آگال، همگی برای نجات مردمانشان جانفشانی کردند و میراثی بزرگ بر جای گذاشتند. در واقع در قبال خون این زنان قهرمان بود که رهبر خلق کرد عبدالله اوجالان ایدەی ارتش زنان را مطرح ساخت.

تشکیل ارتش زنان و تحزب و ایجاد ایدئولوژی مختص زنان رنجی بسیار را می طلبید. آنها حوزه سازماندهی خود را به چهاربخش کردستان گسترش دادند و چتری برای پوشش زنان کرد ایجاد کردند.

زنان در پ.ک.ک با سازمانهای منطقەای و بین المللی نیز تماس برقرار کردند و صدای خود را همەی دنیا رساندند.

وقتی که در نهم ژانویه سال ٢٠١٣ دلاوری، نظیر سکینه جانسیز و دو تن از رفقای همزرش بنامهای فیدان دوغان و لیلا شایلمز در پاریس پایتخت فرانسه ترور شدند، نگاه زنان جهان به زنان مبارز کردستان برگشت.

و پس از آن با شروع انقلاب در مناطق غربی کردستان یا روژآوا، پیشنهاد و واکاوی بیشتر شد. زنان کرد در روژاوا ارتش زنان بنام یگانهای مدافع زن “ی.پ.ژ” را تشکیل دادند.

هنگامی که هجوم داعش به کوبانی و شنگال شروع شد پیش از همه به زنان حمله کردند. می خواستند خوفی بزرگ در دل زنان ایجاد کنند و آنها را به بردگی بگیرند.

اما زنان کرد در صفوف “ی.پ.ژ”، “یژاستار” و “ی.پ.ژ-شنگال” بر یکپارچگی خود افزودند و با حضور در سنگرهای مقدم جبهه جنگ با نیروهای داعش به امید آزادی برای تمامی زنان مبدل شدند.

در کوبانی فرماندهانی مانند آرین میرکان و هبون دیرک، در شنگال، آرمانجا ویان و بریتان ویان، در مخمور، دنیز فرات و در پرسوس، کادر اورتا کایا به سمبلها و نگارندگان تاریخی آزادی پیوستند.