هشت مارس ۱۳۵۷ پس از پیروزی مبارزات خلقها در برابر استبداد شاهنشاهی و برپا شدن جمهوری اسلامی بزرگترین راهپیمایی زنان در تاریخ ایران را در اعتراض به مطالبات به محاق رفته شان رقم زد. راهپیمایی که همچنان نمونه دیگری ندارد.

هشت مارس ۱۳۵۷ زنان ایران با برپایی راهپیمایی عظیم که در تاریخ مبارزات ایران بی سابقه است به خیابان ها آمدند و ضمن درخواست مطالباتشان با حجاب اجباری نیز ابراز مخالفت کردند. آن روزها اگرچه هنوز حکومت اسلامی چندان مستحکم نشده بود اما این راهپیمایی با سرکوب گروه های اسلامی چماقدار و متعصب، به خصوص طرفداران خمینی سرکوب و متفرق شد. طرفداران خمینی با شعار یا روسری یا توسری به زنان حمله کردند.

آن‌چه تاریخ برای ما بازگو می‌کند حاکی از تظاهرات بیست هزارنفری زنان در اعتراض به حجاب اجباری از محل دانشکده‌ی فنی تهران به سوی کاخ نخست وزیری در اسفند سال ۵۷ مصادف با هشت مارس ۱۹۷۹ است. بسیاری از کارکنان ادارات و استادان دانشگاه‌ نیز در برابر این اجبار از خود واکنش نشان دادند و دست از کار کشیدند.

اعتراضات دیگری نیز در شهرهای سنه، اصفهان، اورمیه، کرماشان، بندرعباس و برخی شهرهای دیگر صورت گرفت. هم‌چنین در همان روزها تظاهرات عظیمی علیه حجاب اجباری توسط پنج هزار نفر از معلمان، دانش‌آموزان دختر، کارمندان وزارت خارجه و هنرپیشگان تئاتر و سینما شکل گرفت.

حکومت پس از آن به سرکوب زنان دامنه داد و با برقراری گشت ارشاد و قانونی‌کردن حجاب دستاوردهای زنان را به محاق برد.

سرانجام صبح شنبه ۱۴ تیرماه ۱۳۵۹ ورود زنان بی‌حجاب به ادارات دولتی توسط خمینی ممنوع شد. اراده‌ی خمینی بر جامعه زنان تحمیل شد و وی به دولت بنی‌صدر ۱۰ روز فرصت داد تا ادارات را اسلامی کند.

سرانجام وقتی در سال ۱۳۶۳ مجلس، قوانین مجازات اسلامی را به تصویب رساند، چهارسال و اندی از انقلاب مردم ایران گذشته بود. مصوبه‌ی مجلس درباره‌ی حجاب اسلامی، هرکس را که در مکان‌ها و گذرگاه‌های عمومی حجاب را رعایت نکند به ۷۴ ضربه شلاق محکوم ‌کرد.