«اگر قیام کنیم انزوای تحمیلی را شکست خواهیم داد»
مادر یک زندانی به نام عفیفه کارتال گفت: «برای خاک و زندانیان خود باید در میادین تجمع کنیم.اگر قیام کنیم به هرچیزی دست خواهیم یافت. اگر ما قیام کنیم ما انزوای تحمیلی را شکست خواهیم داد.»
مادران صلح
دایه عفیفه کارتال که پسرش محمد کارتال زندانی می‌باشد بیاین داشت که دو ماه است نمی‌تواند فرزند خود را ببیند، نمی‌تواند از او آگاهی داشته باشد. عفیفه کارتال برای پایان دادن به این انزوا و حمایت از کنش زندان فراخوان داده و گفت:
«در زندان‌های ترکیه کنش اعتصاب غذا دوره‌ای زندانیان پرونده پ‌ک‌ک و پاژک که مورخ ۲۷ نوامبر در چارچوب کارزار «آزادی برای عبدالله اوجالان، راه‌حل برای مسئله کورد» آغاز شده بود، در روز ۴ آوریل به پایان رسید. زندانیان از آن زمان حضور در دادگاه و ملاقات با خانواده همچنین تماس تلفنی را تحریم کردند. بستگان زندانیان نیز پس از کنش تحصن برای عدالت، هر هفته در ۵ شهر، کنش «صدای خود را با صدای آزادی یکی کنید» را انجام می‌دهند.
ما انزوا را قبول نکرده و نخواهیم پذیرفت، این یک جنایت علیه بشریت است
یکی از مشارکت کنندگان در این کنش، عفیفه کارتال مادر زندانی محمد کارتال است. کارتال بیان داشت که آنان تمام زندانیان را به مثابه فرزندان خود می‌بینند و گفت: «ما ناچاریم که صدای آنان را بشنویم. باید مقاومت زندانیان را قدرتمند کنیم. هر انسان باوجدان و ایمان باید به آنان بنگرد و مقاومت ما را تنها نگذارد. دو ماه است که ما نمی‌توانیم اطلاعی از فرزندان خود بگیریم. سال‌هاست از جناب اوجالان اطلاعی در دست نیست. نه وکلا و نه خانواده نمی‌توانند با ایشان ملاقات کنند. باید انزوای تحمیلی علیه جناب اوجالان هرچه زودتر به پایان برسد. تحمیل انزوا یک جنایت علیه بشریت است. انزوای تحمیلی علیه جناب اوجالان و همچنین انزوا علیه دیگر زندانیان باید زودتر به پایان یابد.»
نمی‌شود که از مقاومت فرزندانمان حمایت نکنیم
کارتال بستگان زندانیانی که در این کنش شرکت نکردند را مورد انتقاد قرار داد و گفت: «خانواده‌ای که از مقاومت فرزندان خود حمایت نکند، با کدام وجدان از آن حمایت نکرده است؟ چگونه می‌تواند در خانه‌اش راحت بنشیند؟ زندانیان در زندان‌ها برای آزادی ما مقاومت می‌کنند، در وضعیتی بدین شکل ما چگونه راحت در خانه خود بنشینیم؟ هر هفته در مقابل ساختمان زندان‌ها برعلیه انزوای تحمیلی ما اعتراض خود را بیان می‌داریم. باید تمام بستگان زندانیان بیایند و در این آرا و صدای اعتراضی مشارکت کنند. دو ماه است که نمی‌توانیم چیزی برای زندانیان ارسال کنیم، به آنان تحویل داده نمی‌شود؛ می‌گویند که به آنان تحویل خواهیم داد اما پس از مدتی کوتاه دوباره به ما برمی‌گردد. نه صدای آنان را می‌شنویم و نه می‌توانیم ملاقاتی داشته باشیم، حتی نمی‌توانیم نامه‌ای از آنان دریافت کنیم. برای اینکه بفهمیم در امرالی چه میگذرد، زندانیان چنین کنشی را انجام دادند، اما حمایت کافی از کنش آن‌ها به عمل نمی‌آید.
ما خود را سازماندهی کرده و به میادین خواهیم آمد
پسر من قبل از آغاز کنش، یک نامه نوشته و برای من فرستاده بود. آن نامه ۱۰ روز قبل بدست من رسید. این نامه نفسی تازه به من داد. حالا فکر کنید زمانیکه از امرالی آگاهی بدست ما برسد خلق کورد تا چه اندازه خوشحال خواهد شد، چگونه امیدی به خلق خواهد بخشید... هیچ کوردی نباید این انزوای تحمیلی را قبول کند. به مثابه سال ۲۰۱۹ و حتی قبل از آن ما خود را سازماندهی کرده و به میادین خواهیم آمد. اگر قیام کنیم تنها کاری که دشمن می‌تواند انجام دهد تنها اینست که حمله کند و چند نفر را دستگیر کند. بگذار دستگیر کند، چه چیزی روی خواهد داد، قیامت خواهد شد؟ مگر ما از فرزندانمان با ارزش‌تر هستیم؟.»
اگر قیام کنیم انزوای تحمیلی را شکست خواهیم داد
کارتال بیان داشت هر زمانی که ما می‌گوییم صلح، ترکیه هواپیماهای جنگی را به پرواز در می‌آورد و گفت: «کوهستان و دشت‌ها را بمباران می‌کنند. خلق‌ما را به قتل می‌رسانند، روستاهای ما را آتش می‌زنند. ما برای خاک و برای زندانیان خود باید به میادین بیاییم. ما نیروی خود را نشان خواهیم داد. زمانیکه قیام کنیم چیزی نیست که نتوانیم آن را بدست آوریم. اگر ما قیام کنیم انزوای تحمیلی را شکست خواهیم داد. ما با این آگاهی نمی‌خواهیم دیگر خونریزی بشود. فراخوان من برای هرکسی این است؛ ما باید برای صلح و آزادی مبارزه کنیم. باید به صدای زندانیان خود مبدل شویم.»
