کمیته اکولوژی کنفدرالیسم جوامع کوردستان (ک‌ج‌ک) اعلام کرد که تخریب عمیق زیست‌محیطی توسط دولت آک‌پ-م‌ه‌پ ادامه تخریب فیزیکی و فرهنگی تحمیل شده بر مردم کورد است که با استراتژی جنگ تشدید شده است. نیز اظهار داشت که می‌خواهند کوردستان را تخلیه و ساختار جمعیتی آن را تغییر دهند.

۵ ژوئن روز جهانی محیط‌زیست در سال ۱۹۷۲ اعلام شد. اگرچه به دلیل اهمیتی که به اکولوژی داده می‌شود، این روز اعلام شده است، اما اکولوژی بیشترین بحث اما آسیب‌دیده‌ترین حوزه در ۵۲ سال گذشته بوده است. با افزایش خطر برای بشریت و اکولوژی، تخریب زیست‌محیطی تشدید شد. به جای گام برداشتن در برابر بحران زیست‌محیطی، زمینه برای یک فاجعه زیست‌محیطی فراهم شد. وعده‌های داده شده در کنفرانس‌های آب و هوایی که تاکنون برگزار شده عملی نشده است. کمیته اکولوژی ک‌ج‌ک با صدور بیانیه‌ای مکتوب به مناسبت روز جهانی محیط‌زیست اعلام کرد که نیروهای هژمون‌گرای سرمایه‌داری با اقدامات ضد اکولوژیکی فراوان خود آینده را تهدید می‌کنند و راهگشای بلایای جدید می‌شوند. کمیته با اشاره به اینکه ارزش‌های مقدس اکوسیستم و انسانیت از طریق غارت مداوم و گسترده به نفع اقلیت که یک درصد جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند در حال نابودی است، تاکید کرد که شکستن رکوردهای دما و بلایای اقلیمی در هر سال در مورد گستردگی و عواقب این وحشیگری هشدار می‌دهند.

تخریب زیست‌محیطی به عنوان یک سلاح استفاده می‌شود

این کمیته با اشاره به اینکه تخریب اکولوژیکی عمیق توسط دولت آک‌پ-م‌ه‌پ در کوردستان و ترکیه به عنوان ابزاری برای سیاست‌های فاشیستی و میلیتاریستی عملی شده است، تاکید کرد که تخریب‌های اکولوژیکی که به کل جغرافیای کوردستان از عفرین تا بهدینان، از بوتان تا سرحد و روژهلات گسترش یافته است، با هدف تداوم تخریب فیزیکی و فرهنگی تحمیل شده بر مردم کورد و نسل‌کشی اجتماعی که با استراتژی جنگی تشدید شده است، اجرا شد. کمیته اکولوژی ک‌ج‌ک در ادامه بیانیه خود گفت: «روستاهای کوردستان که قبلا سوخته و تخلیه شده بودند، امروز در زیر آب سد‌ها مدفون هستند. فقر، مهاجرت و انسان‌زدایی با از بین بردن فرصت‌های زندگی از طریق جنگل‌های قتل‌عام‌شده، ده‌ها سد ساخته شده، هزاران معدن، نیروگاه‌ها و سیاست‌های تخریب زیست‌محیطی ضد کشاورزی تحمیل می‌شود. آنها می‌خواهند بهشت ​​کوردستان را که مردم کورد در آن در برابر همه حملات ایستاده‌اند تخلیه کنند و جمعیت آن را تغییر دهند. این تخریب که سعی می‌شود تحت عنوان امنیت به آن مشروعیت داده شود، امروز نه تنها کوردستان و مردم کورد، بلکه مردم منطقه را با جنگ، خشکسالی و پیامدهای ناشی از آن تهدید می‌کند. دولت ترکیه از تخریب محیط‌زیست به عنوان سلاحی در نقشه‌های امپریالیستی فاشیستی خود استفاده می‌کند.

در حال نابودی یکپارچگی جغرافیایی کوردستان هستند

اگرچه طبیعت کوردستان از گذشته تا به امروز قربانی خصومت، کشتار و جنگ‌های ویرانگر علیه مردم کوردستان بوده است، اما هیچ گاه به اندازه امروز مورد تخریب خشن و چند بعدی قرار نگرفته است. از این حیث، کوردستان هرگز سرنوشتی مشابه با مردم کورد نداشته است. کوه‌ها، سرزمین و طبیعت کوردستان که در هر حمله‌ای مردم کورد را در آغوش گرفته و از آن دفاع می‌کند، با نابودی روبه رو است. طبیعت آن نیز مانند مردم کورد به عنوان یک دشمن در حال نابودی است. شهرهای کوردستان در محاصره و تمامیت جغرافیایی آنها با تخریب اکولوژیک با اهداف فاشیستی و نسل‌کشی از بین می‌رود. کوردستان از طریق سدهایی که جغرافیای کوردستان را از هم می‌پاشد، نیروگاه‌های خورشیدی (SPP) از رحا گرفته تا بوتان و سرحد، مناطق جدید اکتشاف نفت، سیاست‌های ضد کشاورزی، معدن، قتل‌عام جنگل‌ها، تشدید جنگ، عملیات نظامی و ... بمباران‌های بی‌وقفه، در معرض حملات شدید اشغالگری است.

می‌خواهند مردم کورد را از ریشه‌اش قطع کنند

تخریب زیست‌محیطی همچنین حمله‌ای به پارادایم اکولوژیکی جنبش آزادی کورد است. نیروهای اشغالگر که طمع به آزادی، زبان و فرهنگ و همه ارزش‌های معنوی ما دارند، با احاطه کردن بر جغرافیای کوردستان که تا به امروز با آن بوده‌ایم، با احاطه کردن آن با پروژه‌های غارت زیست‌محیطی به دنبال این هستند که مردم کورد را از ریشه قطع کنند، سرزمین ما را که ما را بوجود آورده است غیرقابل سکونت کنند. تمام ارزش‌های کشور ما، مکان باستانی هزاران ساله، مورد طمع است. همانطور که در روژاوا گندم و درختان که تنها منبع درآمد مردم است در حال نابودی است و آب آن مصادره می‌شود. میلیون‌ها درخت توسط سربازان ترکیه در باکور، باشور و روژهلات کوردستان در حال قطع و سوزاندن هستند.

تخریب زیست‌محیطی را نمی‌توان با روزهای نمادین متوقف کرد

با این وضعیت، روزی نداریم که به عنوان روز محیط‌زیست برای کوردستان و همچنین برای جهان جشن بگیریم. برعکس، در روزهایی هستیم که باید در برابر قتل‌عام‌های چند بعدی تخریب زیست‌محیطی، فریاد طبیعت و بلایا احساس درد، مورد پرسش و اقدام کنیم. بحران اکولوژیکی مشکلی نیست که بتوان آن را با روزهای نمادین حل کرد. تخریب اکولوژیکی که در حال وقوع است ایجاب می‌کند که هر روز به روز زیست‌محیطی تبدیل شود و به زندگی اکولوژیکی بازگردد. مبارزه اکولوژیک مبارزه‌ای نیست که فقط توسط سازمان‌های اکولوژیکی انجام شود، مبارزه همه است. آنچه جلوی این قتل‌عام را می‌گیرد، مبارزه اجتماعی، سازمان‌یافته و توده‌ای زیست‌محیطی است که باید در سراسر جهان انجام شود.

مکان‌هایی که تخریب می‌شوند باید به مکان‌های درگیری تبدیل شوند

همانطور که رهبر آپو گفت، تخریب محیط‌زیست دلیلی برای قیام است، مبارزه زیست‌محیطی عمیق‌ترین میهن‌دوستی است. این بزرگترین وظیفه وجدانی و انسانیتی ماست که به این فریاد طبیعت گوش دهیم و وارد عمل شویم. در نتیجه هر جایی که جنگل‌های ما قطع می‌شود، هر جایی که مزارع و آب ما غصب می‌شود، هر جایی که سدها، نیروگاه‌ها و معادن ساخته می‌شود، باید به‌عنوان منطقه مبارزه، نقطه‌ای از مبارزه، موضع مقاومتی که در آن از حق زندگی ما دفاع می‌شود، تلقی شود. هر قدمی که برای مبارزه اکولوژیک برمی‌داریم، هر درختی که می‌کاریم، هر اقدامی که انجام می‌دهیم محل زندگی است. کنش‌های انجام شده علیه مین‌هایی که زندگی را مسموم می‌کنند، مانند آکبلن و جولمرگ، باید افزایش یابد. هر مکانی که در کوردستان در آن تخریب اکولوژیک اتفاق می‌افتد باید به میدان جنگ تبدیل شود. باید در برابر سدهایی که آب، سرزمین، تاریخ ما را می‌دزدند و قتل‌عامی که زمین‌ها و کوه‌های ما را مصادره می‌کنند، وارد عمل شد.

ما مسئولیت‌هایی داریم

ما در قبال طبیعت که با آماده‌سازی میلیون‌ها ساله جهان برای ما مادری کرده است، نیز در قبال تاریخ و نسل‌های آینده، مسئولیت داریم. ما در برابر انسانها و همه خلق‌هایی که این ارزش‌ها را در سرزمین کوردستان که انقلاب کشاورزی در آن به وقوع پیوست، ایجاد کرده‌اند، مسئولیم. ما در برابر حسکیف که به خاطر سکوت‌مان آن را زیر آب کردیم، در برابر رودخانه‌هایی که در سدها محبوس شدند و آزادی و برکت‌شان ربوده شد، در برابر جنگل‌هایی که قتل‌عام شدند، در برابر کوه‌ها و خاک و دانه‌هایی که غصب شدند، مسئولیم.

این باید قرن مبارزه اکولوژیکی باشد

ما نباید به اعمال تاریک و فاشیستی نیروهای مدرنیته سرمایه‌داری و دولت ترکیه اجازه دهیم که می‌خواهند با تبدیل کردن قرن ۲۱ به عصر جنگ جهانی سوم، تخریب زیست‌محیطی را عمیق کنند و دنیا را به جهنم تبدیل کنند. تنها راه برای جلوگیری از فاجعه زیست‌محیطی یک مبارزه همه جانبه است. به همین دلیل، قرن بیست و یکم باید به عنوان عصر مبارزه اکولوژیکی و همچنین عصر آزادی زنان پیشرفت کند. درست مانند آزادی زنان، اکولوژی مسئله‌ای نیست که بتوانیم آن را به نیروهای هژمون‌گرا که این تخریب را انجام می‌دهند، بسپاریم. مسئولیت‌هایی وجود دارد که این بر همه ما، همه مردم در سراسر جهان تحمیل می‌کند. برای مبارزه اکولوژیکی همه اقشار جامعه به ویژه زنان و جوانان که نیروهای پیشرو جامعه هستند باید سازماندهی و وارد عمل شوند. کشاورزان، کارگران، دهقانان، مهاجران، بیکاران و همه کسانی که از طبیعت جدا شده و محکوم به زندگی شهری و قربانی این اعمال هستند باید متحد شوند. در سرتاسر جهان و در کوردستان، هرکسی که روستا، آب، مزرعه‌اش غصب شده، درختان و هوایشان دزدیده شده و می‌خواهند زندگی کرده و نفس بکشند، باید به عنوان مدافع طبیعت متحد شوند. اکولوژی اجتماعی که جایگزینی برای این تخریب ارائه می‌دهد، تنها از طریق مبارزه اجتماعی، سازمان‌یافته و توده‌ای می‌تواند محقق شود. طبیعت مادر ما که هزاران سال بشریت را تغذیه کرده است، امروز در انتظار ما و تلاش ما برای زندگی و زنده نگه داشتن بشریت است. برای گسترش مبارزه اکولوژیکی برای آینده‌ای آزاد! برای ساختن زندگی زیست‌محیطی با تبدیل کردن نه تنها یک روز، بلکه هر روز به روز محیط‌زیست!»