آراس ابراهیم، روزنامه‌نگار در مورد وضعیت باشور کوردستان در مجموع و به ویژه سیاست‌های حکومت اقلیم کوردستان علیه خلق کورد و شهروندان باشور کوردستان، حملات اشغالگرانه علیه باشور کوردستان و همدستی میان حزب دموکرات کوردستان و دولت اشغالگر ترکیه، بی‌عدالتی، وضعیت اپوزیسیون، انتخابات استان‌ها و موضع‌گیری خلق با خبرگزاری فرات صحبت کرد.

آراس ابراهیم در ابتدای سخنانش به پیچیدگی و بحران‌های باشور کوردستان اشاره کرد و گفت: «مشخص است در باشور کوردستان بحران‌ها روز به روز در حال افزایش است. این بحران‌ها هم اکنون به وجود نیامده است، بلکه این بحران‌ها در سال‌های آغازین تاسیس حکومت در اقلیم کوردستان به وجود آمده است. برای این بحران‌ها به صورت ریشه‌ای راه حلی پیدا نشده است و وضعیت کنونی در باشور کوردستان را بوجود آورده است و به بلایی علیه شهروندان اقلیم کوردستان تبدیل شده است.»  

آراس ابراهیم در ادامه سخنانش گفت: «در حال حاضر در باشور کوردستان شهروندان در یک منطقه و حکمرانان نیز در منطقه دیگر قرار دارند به صورتی که حکومت در حال حاضر  در دست عشیره‌ها و خانواده‌ها قرار دارد و آنها هر طور که بخواهند از قدرت و حکومت استفاده می‌کنند. اگر بخش به بخش به این مسئله رسیدگی کنیم، به عنوان مثال؛ بخش اقتصادی یکی از آن بخش‌هایی است که به طور کامل شهروندان را تحت تاثیر قرار داده است و به همه امور دیگر در باشور کوردستان وابسته است. به عنوان مثال حقوق بگیری که حقوق خود را دریافت نمی‌کند به طور مستقیم بر بازار تاثیر می‌گذارد. این امر نیز به آن مسئله باز می‌گردد که در گذشته حکومت اقلیم کوردستان توافقی ۵۰ ساله با دولت اشغالگر ترکیه انجام داده است و این نیز به بلایی علیه شهروندان اقلیم کوردستان تبدیل شده است. آن زمانی که حکومت اقلیم کوردستان این توافق را انجام داد، غیر از چند تن از اعضای خانواده بارزانی هیچکس در اقلیم کوردستان، چه در پارلمان و چه در حکومت و چه احزاب و طیف‌های سیاسی اقلیم کوردستان و حتی شهروندان که صاحبان اصلی درآمد اقلیم کوردستان هستند از مضمون این توافق آگاه نبوده و نمی‌دانستند در این توافق چه مضامینی وجود دارد. این مسئله تا زمانی که به شهروندان اقلیم کوردستان وعده دادند که حتی  نوزادان نیز حقوق و مستمری خواهند داشت و هر فرد در این جامعه از فروش نفت سهیم خواهد بود، ادامه پیدا کرد. این توافق سبب شد که حکومت اقلیم کوردستان در حال حاضر بیشتر از ۳۲ میلیون دلار بدهکار است و این بدهی نیز تاثیر مستقیمی بر زندگی شهروندان اقلیم کوردستان ایجاد کرده است.»  

آراس ابراهیم در ادامه سخنان خود گفت: «همانطور که پیشتر به آن اشاره کردم به دلیل سیاست اشتباهی که طی ۳۲ سال گذشته اقلیم کوردستان از آن پیروی کرده است و همه موضوع‌ها را به اقتصاد وابسته کردند، اکنون همین مسئله به بلایی علیه این سیستم و حکومت تبدیل شده است. سیستم و حکومتی که در اقلیم کوردستان کار می‌کنند چه کسانی هستند؟ آنها وابسته به سیستم سرمایه‌داری هستند که در حال حاضر به بلایی بزرگ برای همه جهان تبدیل شده است. در اینجا نیز حزب دموکرات کوردستان که همه قدرت حکومت را در اختیار گرفته است نمایندگی سیستم سرمایه‌داری در اقلیم کوردستان را بر عهده دارد، اما به صورتی بسیار متفاوت از سیستم سرمایه‌داری پیروی کرده و این سیستم را با سیستم عشیره‌گرا و خانوادگی که به بلایی علیه خود و خانواده‌اش نیز تبدیل شده است،  در آمیخته است.  در حال حاضر این مسئله سبب تفرقه، فروپاشی و دودستگی در داخل خود خانواده بارزانی شده است. اما چرا؟ در گذشته و در آغاز پیدا کردن نفت در اقلیم کوردستان به گونه‌ای با مسئله نفت اقلیم برخورد کردند که گویا خود خانواده بارزانی مالک این نفت هستند. همینطور که می‌بینیم در حال حاضر مشخص شده است که هر یک از فرزندان و نوه‌های بارزانی دارای یک چاه نفت هستند. آنها شرکت‌های خود را دارند و مختار هستند که چگونه گاز را بفروشند، چگونه نفت را بفروشند و چگونه آن را تولید کنند. پس آنها به گونه‌ای با نفت و ثروت‌های زیرزمینی و روی زمینی اقلیم کوردستان برخورد می‌کنند که گویا مالکان اصلی آنها خانواده بارزانی هستند. نمونه زنده آن این است که چندین پسر خانواده بارزانی اکنون دارای چاه‌های نفت متعلق به خود هستند. این مسئله نیز به صورت مستقیم بر شهروندان تاثیر می‌گذارد. چرا؟ زیرا  این منابع به فرزندان خانواده بارزانی واگذار شده و درآمد آن نیز صرف خود آنها می‌شود. یعنی شهروندان هیچ حقی در مورد چاه‌های نفتی ندارند و همین امر بحران را گسترش داده است. در حال حاضر حکومت اقلیم کوردستان نیز چون خود این خانواده آن را سرپرستی می‌کند، این توانایی را ندارد که چاه‌های نفتی را از دست آنها خارج کرده و به خدمت شهروندان درآورد. نه تنها این توانایی را ندارد بلکه اراده آن نیز وجود ندارد. چون خود حکومت بر اساس فساد به وجود آمده است. پیشتر نیز گفتیم بحران‌ها را نه تنها حل نکرده بلکه به وضعیت کنونی رسانده است. پس بحران‌ها در چهارچوب مسئله اقتصادی در اقلیم کوردستان نه تنها حل نشده است بلکه گسترده‌تر نیز شده است. موضوع مهمتری که به زندگی شهروندان اقلیم کوردستان ارتباط دارد وضعیت گذران زندگی آنها در فصول سرد به دلیل نرسیدن سوخت کافی به آنهاست. در اقلیم کوردستان باید بر اساس قوانین هر ماه شهروندان یک بشکه نفت را دریافت می‌کردند تا فصل سرما را پشت سر بگذارند، اما می‌بینیم در بسیاری از مناطق اقلیم کوردستان شهروندان اعتراض کرده و دست به تظاهرات می‌زنند تا بتوانند یک بشکه نفت دریافت کنند. در حال حاضر نه برق وجود دارد و نه سوخت. اما به گونه‌ای رفتار می‌کنند  که گویا شهروندان اقلیم کوردستان در اوج رفاه و آرامش زندگی می‌کنند. اما آنها بلایی بر سر شهروندان آورده‌اند که سبب خانه خرابی و ویرانی زندگی آنها شده است. از لحاظ اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و آزادی بیان می‌بینیم که به طور مشخص حکومت اقلیم کوردستان در کابینه نام  «مقاومتگر» را بر روی خود نهاده است.»

آراس ابراهیم اعلام کرد: «من به عنوان یک روزنامه‌نگار این وضعیت را اینگونه در مورد حکومت ارزیابی می‌کنم. حکومت اقلیم مانند غازی است که پرهایش خیس نمی‌شود. به دلیل آنکه در زمینه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و آزادی بیان مورد انتقاد قرار می‌گیرد و اعتراضات گسترده‌ای انجام می‌شود، اما هیچ تاثیری بر آنها ندارد. یعنی در مقابل کارهایی که علیه شهروندان اقلیم کوردستان تحمیل کرده است واقعاً مقاومتگر است. اما در مقابل درخواست‌های شهروندان، در مقابل انتقاد آنها، در مقابل انتقال صداهای آزاد و در مقابل روزنامه‌نگاران مقاومتگر نیست. هر روزنامه نگار و هر فعالی که انتقادی علیه آنها انجام دهد به زندان محکوم می‌شود و این همان حکومتی است که در آن مسرور بارزانی خود را بالاتر از قانون می‌بیند. اگر به ۳ سال گذشته بازگردیم زمانی که فعالین و روزنامه‌نگاران بهدینان به دلیل مطالبه حقوق خود زندانی شدند به طور مستقیم قبل از حکم دادگاه در مورد این روزنامه‌نگاران گفتند «آنها جاسوس هستند، آنها تروریست هستند، آنها برای برهم زدن امنیت اقلیم کوردستان فعالیت می‌کنند.» در حالی که این خود حکومت است که برای برهم زدن امنیت اقلیم تلاش می‌کند. نمونه زنده آن دولت ترکیه است که روز به روز خاک باشور کوردستان را اشغال می‌کند، شهروندان غیر نظامی را هدف قرار می‌دهد. اما در مقابل آنها حکومت سکوت کرده است. برخی ممکن است بگویند سند و مدرک شما برای این مسئله چیست؟ سند این است که قبل از آنکه دولت اشغالگر ترکیه بیانیه‌ای در مورد شهید کردن یک شهروند غیرنظامی منتشر کند، حزب دموکرات کوردستان تحت عنوان شورای امنیت اقلیم کوردستان و تحت عناوین بزرگ و گوناگون بیانیه‌هایی صادر کرده و همه اطلاعات را منتشر می‌کند. این حقیقت را نشان می‌دهد که خود آنها برای دولت اشغالگر ترکیه راهنما بوده و خود آنها نقشه اصلی را در به شهادت رساندن شهروندان غیرنظامی بر عهده دارند. این نیز به ما می‌گوید که حکومت اکنون اقلیم کوردستان در راستای بقای قدرت خانوادگی خود هر کاری را کرده و خود را ارزان می‌فروشند.»  

می‌خواهند اعتراضات معلمین را در مقابل این بحران‌ها پنهان کنند

من به عنوان یک روزنامه‌نگار از شما می‌پرسم، آیا فرزندان ما با پشت گوش انداختن و به فراموشی سپردن مسئله چیزی می‌آموزند؟ یا این خود بخشی از بهانه تراشی برای اقدامات و کارهای حکومت اقلیم کوردستان است که این گونه با شهروندان اقلیم کوردستان برخورد می‌کند. کودک کوچکی که آرزو و رویایش این است که هرچه زودتر به مدرسه رفته و خواندن نوشتن بیاموزد،  به گونه‌ای با وی برخورد می‌شود که قدم به قدم ناامید شود و در مقابل خود، آینده‌اش، خاکش و میهنش و در مقابل تمام ارکان حکومت در اقلیم کوردستان دچار ناامیدی شود. سپس او را سرزنش کرده که این فرد هیچ اهمیتی به مسائل نمی‌دهد. اما این محصول خود شماست و شما چنین بلایی را بر سر آنها می‌آورید و سبب می‌شوید تا بخش گسترده‌ای از شهروندان میهن خود را ترک کرده و مهاجرت کنند. همه این‌ها نتیجه سیاست‌های حکومت در کوردستان است. اکنون می‌خواهند با این اقدامات یک بار دیگر مردم را فریب داده تا بر سر صندوق‌های رای بروند. بخش بزرگی از شهروندان اقلیم کوردستان به خوبی احزاب حکومت را شناخته‌اند. اما در مقابل آنها نیز اپوزیسیون پوپولیسم وجود دارد که می‌خواهد جای اپوزیسیون واقعی را بگیرد. اما تا زمان حال حاضر هیچ اپوزیسیون واقعی در اقلیم کوردستان وجود ندارد. هر آنچه که وجود داشته بعداً دیده شده که تسلیم حکومت شده است و در میان خود جنگ قدرت به راه انداخته‌اند. اپوزیسیون حقیقی در اقلیم کوردستان وجود ندارد و آنچه وجود دارد اپوزیسیون پوپولیست است که با عنوان صدای معترضان به کسب و کار خود می‌پردازد. افراد تاجر و بازرگان نمی‌توانند به افراد سیاسی موفقی تبدیل شوند. آنها نمی‌توانند به خلق خود خدمت کنند. کسانی که به تجارت و بازرگانی مشغول هستند هدفشان فقط جمع آوری پول برای خودشان است. آنها مانند حکومت هستند و یک سیاست دارند در اقلیم کوردستان هیچ تفاوتی مابین حکومت و اپوزیسیون وجود ندارد. هر دو در حال تجارت هستند. نه تنها خود این کار را می‌کنند بلکه فرزندانشان نیز مشغول تجارتند. اگر تفاوتی بین شهروندان اقلیم کوردستان و فرزندان مسئولین قائل شویم، آشکارا می‌توانیم آن را ببینیم. نمونه آن این است که فرزندان مسئولین در اقلیم کوردستان دارای دانشگاه‌های خود هستند و در دانشگاه‌های شاهانه که سالیانه میلیون‌ها دلار صرف می‌کنند تحصیل می‌کنند. اما یک معلم که  به فرزندان مردم درس می‌آموزد، ماه‌ها حقوق خود را دریافت نمی‌کند. نبود اپوزیسیون حقیقی در اقلیم کوردستان سبب شده است که حکومت اقلیم به خواست خود هر کاری که بخواهد انجام دهد و گلوی شهروندان را بفشارد. 

تنها چیزی که در هر ۹ کابینه اقلیم کوردستان موفق بوده است که البته شکست خورده‌ترین و ضعیف‌ترین کابینه، همان کابینه نهم است، عبارت است از سرکوب شهروندان. تنها در این مسئله موفق بودند. حکومت اقلیم کوردستان با کارهایش نه تنها شهروندان اقلیم را بیزار کرده بلکه کشورهای اطراف، هم پیمانان و دولت‌های سرمایه‌دار نیز از آنها بیزار شده‌اند. زیرا نتوانسته‌اند وظیفه‌ای که به آنها سپرده شده است را به خوبی انجام دهند. نتیجه‌اش نیز همان چیزی است که اکنون می‌بینیم. حکومت اقلیم کوردستان غیر از ویرانی و بدبختی هیچ چیزی برای این سرزمین نیاورده و انتظار چیز دیگری نیز از آنها نمی‌رود. از شهروندان درخواست می‌کنم، برای آنکه یک بار دیگر سرکوب نشوند و آزادانه و با شادی زندگی کنند، سخنان حکومت را باور نکرده و اتحاد خود را حفظ کنند. یک صدا و یک هدف داشته باشند. در مقابل هرگونه ستمی بایستند و باید بدانند که نترسیدن در مقابل این حکومت ما را به اهدافمان می‌رساند. اگر به این وضعیت ادامه دهیم روز به روز وضعیت ما بدتر می‌شود.»