دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک به مانیفستی از مقاومت، اندیشه، و پایبندی به رهبری تبدیل شد. این کنگره تاریخی که با روحیه گریلایی عجین شده بود، با ایمانی بی‌کران به خط حقیقت رهبر آپو، درهای دوران جدیدی را گشود.
دوازدهمین کنگره حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) در ۵ می آغاز شد. سخنرانی افتتاحیه در سالنی که من بودم توسط مراد کاراییلان، عضو کمیته اجرایی پ‌ک‌ک، ایراد گردید. ابتدا اطلاعاتی به نمایندگان داده شد.
سپس او گفت: «در چارچوب تدابیر امنیتی، به موازات هم، دو کنگره را در دو مکان جداگانه برگزار می‌کنیم. ما در اینجا، به عنوان منطقه نظامی یا همان بخش بهدینان، دوازدهمین کنگره پ‌ک‌ک را برگزار خواهیم کرد. بخشی از سازمان ما نیز در مکان دیگری کنگره را برگزار می‌کند. ما بعدها نتایج هر دو کنگره را جمع‌آوری کرده و به این ترتیب به اطلاع عموم خواهیم رساند. دقیقا ۲۰ سال پیش، باز هم در ماه آوریل، به درخواست رهبر آپو، پ‌ک‌ک را بازسازی کردیم. پس از ۲۰ سال، باز هم به درخواست رهبر آپو گرد هم آمدیم، باور دارم که رفقا تصمیمات لازم را خواهند گرفت…»
سازماندهی کنگره بسیار خوب بود. از طراحی یکسان سالن‌ها گرفته تا کلمه به کلمه یکسان بودن شعارها، تصاویر شهدا… در کوهستان‌های کوردستان، در قله‌های بلند، با یک سازماندهی بی‌عیب و نقص، ما به عنوان روزنامه‌نگاران بحث‌های عمیق و پرشوری را دنبال کردیم. باور دارم که پ‌ک‌ک و اعضای آن بیش از هر چیز با جلسات خود شناخته می‌شوند… چرا که عمق فلسفی، ایدئولوژیک، غنای فکری، اراده‌ای از فولاد، خلاقیت انسان، مهارت گریلاها، کار هنری، اشتیاق و رویکرد انقلابی، تواضع انسانی، فرهنگ باستانی کورد و انقلابی‌گری پ‌ک‌ک… همه اینها در هم تنیده ظاهر می‌شوند و تجربه می‌شوند…
یکی از ویژگی‌های کنگره که در سالن کنگره بیش از هر چیز توجه را به خود جلب می‌کرد، ترکیب جوان کنگره بود. یک جنبش ۵۲ ساله، یک کنگره تاریخی برگزار کند، اما اکثریت آن جوان باشند، باور دارم که این نیز نشانه‌ای مهم و پیامی است: خط آپویی توانسته است ۴-۵ نسل از خود را بیافریند.
نکته دیگری که باید زیر آن خط کشید این بود که موضوعات پایان دادن به فعالیت‌ها تحت نام پ‌ک‌ک و پایان دادن به روش مسلحانه، حیاتی بودند. با اینکه همه گریلاها با یک صدا و موضع، پایبندی و ایمان خود را به رهبر آپو ابراز می‌کردند، پذیرش هر دو موضوع نیز دشوار بود. باور دارم به همین دلیل بود که مراد کاراییلان و سایر فرماندهان هنگام سخنرانی (بر اساس آنچه من شنیدم، در سالن دیگر نیز 'رفقای شناخته‌شده')، برای تحقق خواست رهبر آپو و تقویت موضع رهبر آپو، تلاش می‌کردند تا با گریلا‌های جوان نیز گام‌های لازم را بردارند. فرماندهان و مدیران پ‌ک‌ک برای جلوگیری از سوءتفاهم و مواضع متفاوت بسیار محتاط بودند. مراد کاراییلان با وجود خواست رهبر آپو و تمایل خودش گفت: «اینجا بستر کنگره است، بستری آزاد است. هر رفیقی هر چه فکر می‌کند، می‌تواند آزادانه بیان کند. به هر حال، ما به عنوان رهبری جنبش، چیزی را از رفقای خود پنهان نمی‌کنیم. هر چه می‌شود، رهبر آپو چه می‌گوید، دولت چه می‌گوید، چه می‌کند، ما همه چیز را با رفقا به اشتراک می‌گذاریم. یعنی چیزی نیست که ما بدانیم و شما ندانید. همه ما به طور یکسان مسئول این فرآیند و تقویت رهبر آپو هستیم. البته حقایقی هم وجود دارد. الان اینجا صحبت می‌کنیم، صدای توپ از بیرون می‌آید.» مکان کنگره دیگر را نمی‌دانم، اما واقعا در بهدینان شاید نسبت به یک ماه پیش آرام‌تر بود، اما صدای تانک، توپ و هواپیما هرگز کم نمی‌شد. با وجود این، آن تصمیمات تاریخی گرفته شد…
پس از آغاز کنگره، دیدیم که روحیه و انگیزه گریلاها بسیار بالا بود. صدای کف زدن و شعارهای «زنده باد رهبر آپو»، «بدون رهبری زندگی ممکن نیست»، «ژن، ژیان، آزادی»، «زنده باد حزب کارگران کوردستان» بلند شد. شور و هیجان نمایندگان کنگره، تونل جنگ را لرزاند. رفقا از یادداشت‌های جلسه، به ویژه خلاصه گزارش سیاسی، بسیار خوشحال بودند. گریلا‌های سابق که با رهبر آپو مانده بودند، تجربیات خود را به اشتراک می‌گذاشتند و از سرزندگی و پرانرژی بودن رهبر آپو صحبت می‌کردند.
حتی قبل از آغاز رسمی کنگره نیز، مطالعه، بحث و بررسی انجام می‌شد. از این نظر، آمادگی ذهنی صورت گرفته بود و وضوح حاصل شده بود. به همین دلیل، در بخش رسمی کنگره، حدود ۴۰ نماینده نظرات خود را بیان کردند. این نیز عمدتا در برابر خواست رهبر آپو و فرآیند، در قالب ارائه موضع فردی انجام می‌شد. البته ایده‌های مختلفی نیز وجود داشت، به عنوان مثال یک گریلای جوان چنین گفت: «چرا ما روش مسلحانه را بحث می‌کنیم، بگذارید نیروهای مدافع خلق (ه‌پ‌گ) از کوردستان محافظت کند. ما با تمام قدرت خود به دولت، ارتش بپیوندیم، از مرزهای ترکیه و کوردستان محافظت کنیم. فرماندهان ما، ژنرال‌های آنها را شکست دادند، دولت همه را از وظیفه برکنار کرد…»
یک نماینده دیگر گفت: «این دولت و حکومت اینقدر به عثمانی‌ها تکیه می‌کنند، اگر درست باشد، در عثمانی‌ها انکار کوردها وجود نداشت. چرا آنها انکار می‌کنند؟ ارتش‌های مستقل و جداگانه کوردها در زمان جنگ‌ها به همراه عثمانی‌ها می‌جنگیدند. اگر ما به توافق برسیم، الان هم می‌توانیم به این شکل با هم یک ارتش قوی باشیم.»
یک گریلای باتجربه بی‌اعتمادی خود را به دولت ترکیه ابراز کرد و گفت: «همین الان هم حملات و پرواز پهپادها وجود دارد. چگونه می‌توانیم با آنها صلح کنیم؟ ما مخالف صلح نیستیم، اما دولت اشغالگر و نسل‌کش صلح‌طلب نیست. ما فقط به رهبر آپو ایمان داریم…»
یک گریلای جوان، «رویکرد نرم» مدیریت جنبش در این فرآیند را مورد انتقاد قرار داد و گفت: «دولت ترکیه در آستانه فروپاشی است. چون سیستم سرمایه‌داری نمی‌خواهد انقلاب کوردستان در برابر سیستم ناتو پیروز شود و انقلاب در منطقه و جهان گسترش یابد، حزب عدالت و توسعه (آک‌پ) را سرپا نگه داشته‌اند. اکنون فرصت‌ها و گزینه‌های ما بیشتر و قوی‌تر هستند. قبلا جنبش ما نیز می‌گفت در صورت لزوم اعضای مدیریت ۵ سال سیاست نکنند، در آن زمان جمهوری ترکیه به راه حل نرسیده بود. اکنون ما قبول نمی‌کنیم که آن رفقا حتی ۵ ماه هم سیاست نکنند. اگر قرار است به توافق برسیم، چرا این باید مشکل باشد؟»
در اصل، اتحاد و همبستگی قوی‌ای بر سر موضع رهبر آپو وجود داشت، اما در بسیاری از موضوعات نیز بحث‌های شدید انجام شد. در نهایت، مراد کاراییلان نیز مجبور شد برخی از ارزیابی‌های نمایندگان را اصلاح کند.
برخی از رفقا از تونل‌های جنگ آمده بودند و در کنگره شرکت کرده بودند. پیام‌های مقاومت‌کنندگان را به اشتراک گذاشتند، نظرات و احساسات خود را نیز ابراز کردند…
