لازم است همگان بدانند تا زمانیکه مسئله کورد در خاورمیانه به شیوه دمکراتیک حل نشود، این منطقه به صلح و آرامش دست نخواهد یافت. بنابراین باید دانست که مسیر صلح خاورمیانه از امرالی خواهد گذشت.
منطقه غرب آسیا یا از دید مستشرقین غربی، خاورمیانه، از زمانیکه امواج مدرنیته سرمایه‌داری توسط دولت‌های امپریالیستی وارد این منطقه شده و پیمان‌هایی از جمله: سایکس-پیکو، لوزان و... را منعقد و دول دست‌نشانده خود را طی یک فرآیند کاملا مصنوع و در تضاد با واقعیت‌های سیاسی- اجتماعی منطقه تاسیس کردند، تاکنون نتوانسته نظم یابد و به صلح و آرامش دست یابد و هر روز هزاران نفر قربانی این نظم تحمیلی و مصنوع که در راستای تامین منافع مدرنیته سرمایه‌داری است، می‌شوند.
بزرگترین ظلم و رنج حاصل از این نظم تحمیلی، بر ملت کورد تحمیل گشته است. چرا که پیکره واحد آن در میان چهار دولت مصنوع عراق، ایران، ترکیه و سوریه سلاخی گشت و انواعی از تراژدی‌ها اعم از آسمیلاسیون، نسل‌کشی و... بر آن گذشته است.
بیش از یک قرن است ملت کورد برای احقاق حقوق انسانی خویش در حال مبارزه است و صدها هزار قربانی نیز در این راه بر وی تحمیل گشته اما تاکنون تسلیم نشده و به مبارزه خود تداوم بخشیده است.
در شرایط حاضر کوردها توانسته‌اند دو منطقه خودمدیریتی را در روژاوا و باشور کوردستان در چهارچوب کشورهای سوریه و عراق برای خود تاسیس کنند و تا اندازه‌ای تسلط سیاسی از دست رفته خود در طول تاریخ گذشته را دوباره کسب کنند اما این دو واحد سیاسی خودمدیر با تهدیداتی وجودی مواجه هستند که بدون شک مهمترین تهدید، دولت ترکیه می‌باشد که بخش‌هایی از هر دو واحد خودمدیر در روژاوا و باشور کوردستان را با همدستی برخی از مزدورین داخلی اشغال کرده است.
طی یکسال گذشته با توجه به تحولات منطقه خاورمیانه و همچنین مقاومتی که از جانب نیروهای گریلا و شروان در باکور، باشور و روژاوا کوردستان در مقابل ارتش اشغالگر دولت ترکیه روی داده است، این دولت در پیشبرد سیاست‌های خود در این مناطق با شکست مواجه گشته و ناچارا تسلیم اراده رهبر آپو در زندان امرالی شده و بار دیگر کلید حل مسائل ترکیه و منطقه را در امرالی یافته است.
البته هنوز از روند انجام این گفتگوها و نتایج احتمالی آن نمی‌توان صحبتی به میان آورد، اما روشن است که دولت ترکیه با گشودن درهای امرالی برای انجام گفتگو، به شکست سیاست‌های چند سال اخیر خود اعتراف کرده است و ناچارا یکبار دیگر در موضعی برابر بر میز مذاکره نشانده شده است.
قطعا کلیت جنبش آپویی در این مسیر پیچیده و پر از سنگلاخ به رهبر خود ایمان دارد و از پیش می‌داند که رهبر آپو این کشتی در دریای طوفانی تحولات منطقه را به ساحل آرام هدایت خواهد کرد، اما هستند کسانی‌که از سر ناآگاهی یا مزدوری اقدام به شبه‌پراکنی و جنگ ویژه می‌کنند که لازم است در این رابطه نیز با قلم خود حقیقت و واقعیت را به آگاهی خلق‌مان برسانیم.
مطمئنا در عرصه‌ی سیاسی جهانی در شرایط حاضر هیچ نیرو و جنبشی در عرصه‌های تئوریک و پراکتیک انقلابی‌تر از آپوئیسم در برابر نظم کنونی جهانی که بر پایه‌ی مدرنیته سرمایه‌داری تاسیس شده است، وجود ندارد. دلیل این مدعا را می‌توان در ده‌ها جلد کتاب علی‌الخصوص پنج جلد مانیفست تمدن دمکراتیک نوشته شده توسط عبدالله اوجالان در حوزه تئوریک و هزاران شهیدی یافت که زندگی خود را تقدیم آرمان آزادی در هر چهار بخش کوردستان و مبارزه با چهار دولت اشغالگر مصنوع در حوزه پراکتیک یافت.
در داخل کوردستان نیز هیچ نیرویی نتوانسته است انقلابی‌تر از جنبش آپویی عمل کند و دستاوردهایی در این سطح را کسب نماید. چرا که اولین نیرویی بود که توانست زنان را در فعالیتهای سیاسی به جایگاه برابر با مردان ارتقا دهد، گفتمان خود را که در شعار ژن، ژیان، آزادی تبلور یافت در سراسر ایران گسترش دهد، اکولوژی و حفاظت از محیط‌زیست را وارد فرهنگ مردم کند، همزمان در هر چهاربخش کوردستان با چهار دولت اشغالگر دست به مبارزه بزند، بتواند فراموش‌شده‌ترین و ضعیف‌ترین بخش کوردستان یعنی روژاوا را احیا و به الگوی اداره دمکراتیک در سراسر جهان و آلترناتیوی برای مدل دولت–ملت تبدیل کند، دومین قدرت نظامی ناتو یعنی ترکیه را شکست و به پای میز مذاکره در جایگاه برابر بکشاند، ایزدی‌ها را از نسل‌کشی داعش نجات دهد و پایان خلافت را در رقه پایتخت خودخوانده داعش رقم بزند.
اما همه این پیروزی‌ها و دستاوردها نباید ما را سرمست و غافل از واقعیت‌ها و مسیر پیچیده‌ی پیش رو نماید، واقعیت این است که هنوز سروری سیاسی ملت کورد به طور کامل تحقق نیافته و حتی تهدیداتی وجود دارند که اگر تدابیر صحیحی برای آنها اندیشیده نشود محتمل است دستاوردهای کنونی را نیز با خطر نابودی مواجه کند. اگر روند تاریخی را در نظر بگیریم مبرهن است که مبارزات بر اساس ایدئولوژی ناسیونالیسم با شکست مواجه شده‌اند که یکی از دلایل خوانش نوین رهبر آپو را نیز باید در همین امر جستجو کرد. تاکنون توانسته‌ایم بر اساس پارادایم مدرنیته دمکراتیک دستاوردهایی که در بالا به آنها اشاره شد را کسب نماییم اگر چه هنوز کفایت نمی‌کند اما باید واقعیت‌های نظم کنونی جهانی را نیز در نظر بگیریم که در شرایط حاضر امکان تاسیس یک واحد سیاسی–حقوقی مستقل برای ملت کورد وجود ندارد اما مسیر و نیروی آن وجود دارد و باید در این مسیر به مبارزات خود با ابزارهای مختلف و اقتضای روز تداوم بخشیم.
قطعا آغاز دور جدیدی از گفتگوها میان رهبر آپو و دولت ترکیه نیز مرحله‌ای از همین مراحل بوده و چه بسا رهبر آپو با درایت خویش بتواند بزرگترین تهدید موجودیتی برای دستاوردهای‌مان یعنی دولت ترکیه را مدیریت کند، امری که بسیاری از دشمنان و مزدوران قصد دارند خلاف آن را در افکار عمومی مطرح و نشر دهند، لازم است همگان بدانند تا زمانیکه مسئله کورد در خاورمیانه به شیوه دمکراتیک حل نشود، این منطقه به صلح و آرامش دست نخواهد یافت. بنابراین باید دانست که مسیر صلح خاورمیانه از امرالی خواهد گذشت چرا که عقلانی‌ترین، دمکراتیک‌ترین و منطقی‌ترین پاسخ برای حل مسائل خاورمیانه را می‌توان در پارادایم مدرنیته دمکراتیک و مدل اداره کنفدرالیسم دمکراتیک یافت آنچنان که این امر در روژاوا به عینیت رسیده است.
