رژیم بعث در سوریه پایان یافت. رژیم‌های مستبد و خشن و دگم اغلب به روی انعطاف و اصلاحات بسته هستند. رژیم‌هایی که ارتباطشان با مردم قطع شده و موجودیت خود را بر موازنه‌های سیاسی موجود استوار می‌کنند، با تغییر موازنه‌ها نمی‌توانند دوام بیاورند. سوریه در این زمینه نمونه بسیار آموزنده‌ای است. حتی زمانی که دولت بشار اسد تا این حد ضعیف و دچار مشکل بود، او نمی‌خواست اصلاحات یا تغییری انجام دهد.

اینکه سوریه جدید چگونه خواهد بود، اکنون عجیب‌ترین موضوع است. آیا به جای بعث یک رژیم مذهب‌گرا و تحمیل‌گرای مشابه آن ایجاد خواهد شد یا ساختاری دموکراتیک اتخاذ خواهد شد؟ پاسخ به این سوالات برای آینده سوریه بسیار مهم است. ما امیدواریم سوریه‌ای ساخته شود که در آن مردم، فرهنگ‌ها، باورداشت‌ها و افکار مختلف بتوانند آزادانه خود را سازماندهی کنند. چنین سوریه‌ای برای خاورمیانه نیز دستاورد بزرگی خواهد بود. زمان آن فرا رسیده است که همه نیروهای سوری، روشنفکران و کسانی که به دنبال دموکراسی هستند، دست به اقدام بزنند.

با وجود جنگ داخلی سنگین و ویرانگر، سوریه رژیم را بدون خونریزی تغییر داد. دمشق سقوط کرد. درگیری و صحنه‌های خونین به نمایش گذاشته نشد. با شروع از حلب، آنها به طور کلی بدون درگیری به سمت دمشق حرکت کردند. سایر مناطقی که قیام کردند دست به اقدامات انتقام‌جویانه و قتل‌عام نزدند. این نیز یک دستاورد مطلوب و مثبت است. زمینه خوبی را برای مردم و قدرت‌های موجود ایجاد کرده تا مشکلات خود را با روش‌های مسالمت‌آمیزتر حل کنند. اگر همه ارزش این را بفهمند و بر اساس آن عمل کنند، شروع بسیار خوبی برای آینده سوریه خواهد بود.

خصومت افسارگسیخته با کوردها

انحراف و استثناء موجود در اینجا، بار دیگر دشمنی افسارگسیخته دولت ترکیه با کوردها است. پس از سقوط حلب، تبهکاران وابسته به دولت ترکیه بلافاصله شروع به هدف قرار دادن کوردها کردند. به شهبا و تل‌رفعت حمله کردند که اکثر ساکنین‌اش مردمی بودند که از عفرین کوچ کرده و در چادرها زندگی می‌کردند. این شهرها محاصره شدند و نبردهای سنگین آغاز شد. نیروهای کورد برای جلوگیری از قتل‌عام جدید مردم را از منطقه به جایی امن‌تر منتقل کردند.

این دولت ترکیه است که به درگیری‌ها ادامه می‌دهد

در حال حاضر تنها مناطقی که در آن درگیری در سوریه در حال وقوع است، طبقا و منبج است که تحت محاصره و حمله تبهکاران تحت فرمان دولت ترکیه قرار دارند. همچنین مناطق داخلی از جمله تل‌تمر و غیره نیز مورد حمله قرار گرفته‌اند. قدرت‌های درگیر در سوریه عموماً خواستار عدم درگیری هستند. در شکل کنونی آن، همه قدرت‌ها به جز دولت ترکیه از این امر پیروی می‌کنند، حداقل اینگونه به نظر می‌رسند. دولت ترکیه رسماً نمی‌گوید که می‌جنگد، اما تهبکاران تحت فرمان خود را به جبهه می‌فرستد. در واقع، آنها نیازی به پنهان‌کاری احساس نمی‌کنند. مدام می‌گویند؛ ما هرگز به کوردها اجازه نمی‌دهیم که هیچ جایگاهی داشته باشند و غیره. زمانیکه رژیم بعث فروپاشیده است، گروه‌های سوری چه نوع مشکلات و خصومتی با کوردها می‌توانند داشته باشند؟ کوردها به کسی حمله نمی‌کنند. گروه‌های حمله‌کننده به طبقا و منبج به دنبال چه هستند؟ واضح است که ترکیه خواهان نابودی و از بین بردن اداره خودمدیریتی است.

دولت ترکیه همه آنچه را که اتفاق می‌افتد با پ‌ک‌ک توضیح می‌دهد. این به معنای واقعی کلمه یک تاکتیک جنگ ویژه است. آنها گروه‌های سوریه را تروریست نمی‌نامند. النصره در لیست سازمان‌های تروریستی آنها قرار دارد، اما آنها از پیشروی آنها استقبال می‌کنند. انگار ارتش شکوهمند ترکیه در حال پیشروی است! آنها  وقتی پای کوردها به میان می‌آید، می‌گویند به تروریست‌ها نباید فرصت داده شود. آنها نیازی به پنهان کردن این واقعیت ندارند که از آن بالا به آن نگاه می‌کنند. آنها بسیار مغرور هستند.

پ‌ک‌ک زمانیکه داعش حمله کرد، وارد عمل شد

بزرگترین تقصیر حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) که همیشه هدف قرار دارد چیست؟ پ‌ک‌ک در زمان حمله داعش به روژاوا، شمال و شرق سوریه رفت. غیر از این، هیچ کار بدی انجام نداده است. رهبر آپو خواستار بسیج عمومی شد تا کوبانی سقوط نکند و هزاران جوان از باکور علیرغم موانع دولت ترکیه، با برداشتن سیم‌خاردارها به کمک شتافتند. گریلاهای پ‌ک‌ک بیش از هزاران شهید تقدیم کردند. ائتلاف بین‌المللی به رهبری آمریکا نیز در جریان مقاومت کوبانی وارد عمل شد و نقش فعالی در جنگ علیه داعش داشت. هر کاری که از این به بعد انجام شد مشترکا با ائتلاف انجام شد.

مکان‌های آزاد شده از دست داعش شوراهای خود را تأسیس کردند و شروع به اداره خود کردند. این شوراها حفاظت از مناطق خود و اداره امورشان را بر عهده گرفتند. بنابراین، دموکراتیک‌ترین شکل مدیریت در خاورمیانه در عمل ظهور کرد. همه مردم و گروه‌های باورداشتی در منطقه اراده خود را برای زندگی با هم در صلح نشان دادند. این اداره (خودمدیریتی) به ترکیه اعلام جنگ نکرده است. برعکس، آنها همیشه می‌خواستند روابط خوبی داشته باشند. علاوه بر این، آنها تشکلات و قدرتی ندارند که تهدیدی برای ترکیه باشند.

تهدیدی برای ترکیه ایجاد نمی‌کند

ترکیه در باژگون کردن همه چیز بسیار ماهر شده است. ترکیه در شمال و شرق سوریه اعلام جنگ یک‌جانبه کرده است. آن را در معرض حمله و تهدید دائمی نگه می‌دارد. شمال و شرق سوریه قطعا برای آنها خطر یا تهدیدی ندارد.

روژاوا تصویری مثبت در جهان دارد. خواهان آزادی و دموکراسی است و آن را اجرا می‌کند. به دلیل مبارزه با داعش با او همبستگی جدی وجود دارد. قدرت و رهبری جنبش زنان در سراسر جهان با کنجکاوی و مثبت نگریسته می‌شود. ترکیه سعی دارد همه چیز را با پ‌ک‌ک توضیح دهد تا مردم مبارزه با داعش را فراموش کنند و همبستگی‌شان را از بین ببرند. انگار میلیون‌ها نفر در این مناطق زندگی نمی‌کنند. او ضمن یادآوری این منطقه، عوام‌فریبی می‌کند که این منطقه تحت اشغال پ‌ک‌ک است. او این را در مورد هیچ تبهکار دیگری نمی‌گوید. او درباره داعش هم نگفته است، اما وقتی صحبت از کوردها می‌شود، همه چیز در مفهوم تروریسم فشرده می‌شود.

این دولت ترکیه است که مرگ و ویرانی را تحمیل می‌کند

دولت ترکیه از این واقعیت که پ‌ک‌ک در لیست سازمان‌های تروریستی قرار دارد، نهایت استفاده را می‌کند و بسیار بد مورد سواستفاده قرار می‌دهد. او با پنهان شدن در پشت سخنان خود مبنی بر مبارزه با تروریسم تلاش می‌کند جنگ خود علیه کوردها و تمام جنایاتی را که مرتکب شده است پنهان کند. او در حال حاضر حمله خود به سوریه و خونریزی را با پ‌ک‌ک توضیح می‌دهد. یک وضعیت مثال‌زدنی وجود دارد. حتی تبهکاران هم خون نمی‌ریزند. جهان می‌گوید انتقال به دوره جدید باید بدون خونریزی باشد، اما دولت ترکیه مرگ و ویرانی را بر کوردها تحمیل می‌کند.

با در نظر گرفتن این حقایق، کوردها وظیفه دارند حقایق را به افکار عمومی جهانی تبیین کنند و تحولات را به طور دقیق منتقل کنند. همه نهادها به ویژه نهادهای مطبوعاتی و دیپلماسی، محافل سیاسی، نیروهای انقلابی و دموکراتیک باید کاملاً بسیج شوند و اجازه ندهند فاشیسم ترکیه حقایق را تحریف کند. همه محافلی که می‌گویند خواهان دموکراسی و آزادی هستند باید سعی کنند آنچه را که بیان شده است به گونه‌ای عمل کنند که گویی یک دستورالعمل است.

منبع: روزنامه روناهی