پس از اینکه مردم عفرین به اجبار از سرزمین خود آواره شدند و به شهبا، حلب و مناطق دیگر کوچ کردند، فاطمه و حنان که حیاتی مشترک دارند ساکن روستای تل‌قره در شهرستان احرص هستند.

به دلیل زندگی سخت مهاجرت، این زوج تصمیم گرفتند در شهبا به کار خود که در عفرین انجام می‌دادند، ادامه دهند. به همین دلیل در روستای تل‌قره مغازه‌ای باز می‌کنند و در آنجا با امکانات و ابزار محدود به کار آهنگری خود ادامه می‌دهند.

دایه فاطمه محمد ۶۱ ساله اهل روستای بَرُوو از توابع عفرین اشغالی گفت: «همسرم پیش ارامنه‌ای که در عفرین زندگی می‌کردند آهنگری می‌کرد. اما بر اساس آنچه در این مورد دیدم امرار معاش ما هنوز خوب نبود. تصمیم گرفتیم در خانه خود آهنگری کنیم. بر همین اساس در گوشه‌ای از منزلمان در عفرین کم کم وسایل آهنگری خریدیم و در آن گوشه کار کردیم. چون روز جمعه تعطیل بود این کار را عصر پنجشنبه و جمعه‌ها با هم انجام می‌دادیم.بر این اساس وسایلی را که درست می‌کردیم در بازار عفرین فروختیم.بتدریج کارمان پیشرفت کرد و خواستیم یک مغازه در شهرک صنعتی عفرین بخریم. بدین ترتیب مغازه خود را در شهرک صنعتی باز کردیم. مدتی در سال ۲۰۱۸ کار کردیم اما به دلیل حملات شدید دشمن در سال ۲۰۱۸ آواره شدیم، در شهبا هم فرصت خوبی برای ما وجود ندارد، این کار برای زنان سخت است، اما ما به مقاومت خود ادامه می‌دهیم و تا زمانی که به عفرین برگردیم، همه سختی‌ها را تحمل می‌کنیم.»

حنان شِیخو که اهل روستای شِیخ‌عُرضه از توابع بلبله عفرین اشغالی است، در مورد آهنگری گفت: «زمانی که ۸ ساله بودم نزد ارمنی‌های تبعید شده از باکور کوردستان کار می‌کردم و بعد از ازدواج، ما با هم این کار را ادامه دادیم. اما دولت اشغالگر ترکیه نگذاشت خوشحال باشیم، در سال ۲۰۱۸ آواره شدیم و به شهبا آمدیم، اینجا آهنگری بسیار سخت است، بخصوص پیدا کردن آهن. زمانیکه به شهبا آمدیم، همه جا ویران شده بود، به همین دلیل آهن غیرقابل استفاده را جمع‌آوری کردیم و همچنان با آن کار می‌کنیم. برای ذوب آهن از ابزار برقی استفاده می‌کنیم، در صورت قطع‌شدن برق کار ما نیز متوقف می‌شود.»