کمتر از دو هفته دیگر، ٢١ فوریه روز جهانی پاسداشت زبانهای مادری است. یک کارزار اینترنتی با هشتگ "منوفارسی" که به مصائب عدم به رسمیت شناختن زبانهای مادری غیرفارسی در ایران اشاره میکند، پیشدرآمد جالبی برای استقبال از این روز بوده و بحثهای جالب بیسابقهای درباره لزوم آموزش به همه زبانهای مادری در کشور چند ملیتی ایران شکل گرفته است.
بهروز بوچانی، نویسنده کورد در رابطه با این کارزار در حساب توئیتر خود مینویسد: اگر فارس بودم مینوشتم"از اینکه زبان زیبای من به ابزاری برای تبعیض,انکار و تحقیر زبانهای دیگر تبدیل شده عمیقا شرمسارم, از اینکه زبانها و هویتهای غیر فارسی در معرض سرکوب و حذف سیستماتیک هستند بسیار شرمسارم. در کنار شما و بر علیه این ذهنیت استعماری و نژادپرستانه میایستم". آقای بوچانی در واکنش به خودسانسوری تلویزیون ایران اینترنشنال در مورد این کارزار توئیتری میافزاید:" ایران اینترنشنال صدها توییت #منوفارسی که به نژادپرستی و تبعیض نهادینه شده میپردازد اهمیتی نمیدهد اما توییتهای بیخاصیت رضا پهلوی را به عنوان خبر منتشر میکند. دوستان عزیز این تلویزیون بیپرنسیب را بایکوت کنید."
جمشید برزگر خبرنگار ایرانی در این رابطه در حساب توئیتر خود خطاب به منتقدان به این کارزار نوشته است: "اینکه در قبال منوفارسی شروع کنیم به دفاع از زبان فارسی، سادهترین و در نتیجه کم اثربخشترین راه را برگزیدهایم. زبان فارسی توان از خود را دارد، مسئله ما دردی است که خیلی از هموطنانمان دارند و باید برایش درمانی یافت."
او در یک توئیت دیگر بر لزوم آموزش زبان مادری و آموزش به زبانهای مادری در ایران در کنار زبان فارسی تأکید کرده است.
منصور سهرابی متخصص کوردستانی بومشناسی و محیط زیست نیز در حساب توئیترش نوشته: ۲۴ سال تحصیل کرد، ۱۲ سال در مدرسه و ۱۲ سال در دانشگاه تا اخذ دکتری تخصصی. سختترین و پر استرسترین سال تحصیل برای او اول ابتدایی بود. چون مجبور بود به زبانی درس بخواند که زبان مادری او نبود.
آقای سهرابی نوشته در اول ابتدایی بجای تحصیل دروس، با همان کتابها به ما زبانی جدید آموزش میدادند.