در ۲۰ ژانویه ۲۰۱۸، دولت اشغالگر ترکیه حملات اشغالگرانه خود را به عفرین آغاز کرد. در نتیجه، هزاران نفر از مردم عفرین از سرزمین اجدادی خود آواره شدند. پس از آنکه مردم عفرین به ناچار، به سمت شهبا رفتند در ۲۹ نوامبر ۲۰۲۴ بار دیگر دولت اشغالگر ترکیه به شهبا حمله کرد و در آنجا نیز مردم مجبور به رفتن به مناطق امن تحت اداره خودمدیریتی شدند. مردم برای اولین بار در طبقا مورد استقبال قرار گرفتند.

در رابطه با این مهاجرت اجباری، آوارگان عفرین و شهبا با خبرگزاری فرات (ANF) صحبت کردند.

زنی به نام سَیران محمد که اهل روستای مَیدان اَکبَس است و در مهاجرت دوم از شهبا، فرزندان و همسرش را گم کرده بود، با یک تراکتور بدون تایر که فقط روی رینگ حرکت می‌کرد، به سمت طبقا آمد. دایه سیران تجربه مهاجرت دوم خود را اینگونه روایت می‌کند: «پس از آنکه از سرزمین خود عفرین آواره شدیم، به سمت شهبا آمدیم. در آنجا سال‌ها زندگی خود را به خوبی سپری کردیم، در شهبا در خانه‌های خود بودیم، ناگهان صحبت از خروج مجدد و حملات به ما شد. چند گوسفند داشتیم، همسرم در بیمارستان بود، فرزندانم نیز در خانه مادرم بودند، من با آن همسایه‌های خود که دو زن و دو مرد بودند و با گله گوسفندان خود راه افتادیم. نمی‌دانستم چه بر سر فرزندانم و همسرم، بستگان و مردمم آمده است. بزرگترین هدف دولت اشغالگر ترکیه، مردم کورد است. در برابر این، ما همیشه خواهیم ایستاد و بازگشت به عفرین نزدیک است، قطعا بازخواهیم گشت.»

«من فرزندان و همسرم را گم کردم»

دایه سیران اظهار داشت که پس از ۵ روز فرزندانش را دیده و گفت: «ساعت ۴ خارج شدیم و تا ساعت ۹ پیاده رفتیم تا به روستایی رسیدیم. در آنجا مانند آتشی در جانم بود، نمی‌دانستم فرزندانم کجا هستند، آن شب را در آنجا ماندیم. سپس صبح به سمت شهر حلب رفتیم، قبل از اینکه به حلب برسیم، همسرم را در میان آن جمعیت دیدم. گوسفندانم را به او دادم و من با ماشین به همراه خانواده همسایه‌ام آمدم، فرزندانم پشت سر من ماندند، بعد از ۵ روز دوباره فرزندانم را دیدم. این دومین باری است که این طوفان (فاجعه) بر سر ما می‌آید، مهاجرت اول هم فرزندانم را گم کردم، فراموش کردن این روزها ممکن نیست، من در همه جا از این اتفاقات خواهم گفت.»

«بازگشت به عفرین قطعی است»

مادری از شهرستان راجو به نام نوروز ملا احمد که او نیز از آوارگی خود صحبت می‌کند، اینگونه می‌گوید: «دولت ترکیه دو بار مردم عفرین را وادار به مهاجرت کرد. ما سه روز در راه‌ها بودیم، کودکان از سرما یخ می‌زدند، تراکتوری که سوار آن بودیم، سه بار واژگون شد. ما در آن سرما آواره شده بودیم، پس از سه روز به شهر رقه رسیدیم. دولت اشغالگر ترکیه می‌گوید کورد هر کجا باشد، ما آنها را در آنجا نابود خواهیم کرد. ما به عفرین بازخواهیم گشت و آن بازگشت قطعی خواهد بود.»

«کودکان، زنان باردار، پیرمردان و پیرزنان پیاده به سمت مناطق امن آمدند»

دایه نوروز اظهار داشت که کودکان بدون کفش بودند، هزاران نفر پیاده راه رفتند تا خود را از آن اشغالگری نجات دهند و گفت: «من و دخترم با چهار فرزندش، دخترخاله‌ام و همسرش و فرزندانشان، خارج شدیم. مردم ما نیز با پای پیاده خارج شدند، نمی‌دانستیم چه شده است. اما ناگهان حمله‌ای بی‌سابقه آغاز شد. کودکان نیز پیاده راه می‌رفتند، زنان باردار نیز پیاده بودند. در راه نه غذا بود و نه نوشیدنی.»