این نوع برخورد که «به خاک سوریه چشم ندوخته‌ایم»، دیر زمانی است که ذهنیت هر شهروند ترک را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد. اکنون ۵ سال از عملیات کالکان فرات گذشته است که در سال ۲۰۱۶ آغاز شد. اما آیا اکنون مدیریتی مسئول و صلح‌طلب در مناطق اشغال شده وجود دارد که ارتباط خود را با خاک سوریه قطع کرده باشد یا پارادایمی تحت عنوان مدنی کردن وحشی‌ها، این مناطق را تحت کنترل دارد؟ زمانیکه به سیاست‌های آموزشی روزهای اخیر در مناطق اشغال شده می‌نگریم، مشاهده می‌شود که نظامی مسئولیت‌ناپذیر مورد نظر قرار گرفته است.

مهربانی و اشغالگری آنکارا

بخش انگلیسی زبان خبرگزاری آناتولی خبری را مبنی بر فعالیت‌های نزدیک به ۷۰۰ مدرسه در مناطق اشغال شده سوریه منتشر کرده است. طبق این خبر، نزدیک به ۸ هزار و ۵۰۰ معلم مشغول به کار بوده و۲۰۰ هزار دانش آموز هم در این مدارس تحت آموزش قرار دارند. طبق این امارها احتمالا بتوان گفت که دولت آنکارا بسیار مهربان است که این حجم از مدارس و دانش اموزان و معلمان را سازماندهی کرده است. اما این در واقع پدیداری بیش نیست، طبق گفته مارکس، اگر پدیدار واقعیت داشت، نیازی به علم نبود.

ار طرف دیگر همه اطلاع دارند که هدف اصلی هر فعالیت متمدنانه، برقراری انسانیت است. یعنی، هدفی در جریان است که انسان را از فرهنگ، زبان و هویت خود دور می‌کنند. در لغت، مفهوم و کلمه استعمار به معنای توسعه و عمران جایی آمده است، در ترمینولوژی، نام دیگر استعمار، کُلونیالیزیشن است و مستعمره هم به معنای مکان اشغال شده است. در منطاق شمال-شرق سوریه با وضعیت کامل استعمار مواجه هستیم. مدرسه‌ای حرفه‌ای وابسته به دانشگاه دیلوک را در جرابلس افتتاح کرده‌اند، در عفرین دانشکده تعلیم و تربیت، در باب دانشکده علوم اقتصادی و اداری و در عزاز هم دانشکده علوم اسلامی از سوی دولت ترک افتتاح شده است. این اقدامات و استفاده از زبان ترکی و استخدام معلمان ترک زبان این منطقه را به مستعمره تبدیل کرده است. این اقدامات یادآور اقداماتی است که فرانسویان در مراکش انجام داده بودند. کلونیالیسم در فاس، الجزایر، تونس و لیبی تجربه شد و اکنون در شمال سوریه هم ادامه دارد.

فعالیتهای بنیاد دنیز فنری

طبق اطلاعات کسب شده بنیادهای دینی مانند بنیاد همکاریهای انسانی، بنیاد خیرات و انجمن دنیز فنری، سرمایه‌گذاری در سیاستهای آموزشی در شمال سوریه را دنبال کرده و خدمات مربوط به امور آموزشی را دنبال می‌کنند. در میان این مجموعه، فعالیتهای بنیاد دنیز فنری که آوازه آن برای فساد و فریب و اقدامات غیر عادلانه شهر خاص و عام است، بحثها و گفتگوهایی را در سوریه دامن زده است. این انجمن که با همکاری خواهران و برادران سوری خود، این اقدامات را انجام می‌دهد، در ادلب پروژه‌ای را با عنوان پروژه خانه بلوک دنیز فنری توسعه داده و برای اقدامات خیرخواهانه خود تبلیغ می‌کند. این انجمن در وبسایت اینترنتی خود را با عنوان انجمن همکاری برای آوارگان در کمپهای سوری معرفی کرده است که کمکهای فوری را در اختیار آوراگان می‌گذارد. اما همه اطلاع دارند که این کمک‌های ضروری پیش از این چگونه دزدیده شدند. یکی از بنیادهای دینی دیگر در سوریه بنیاد خیرات است. طبق اطلاعات منتشر شده این بنیاد یکی از بنیادهای کمک دهنده به بنیاد انصار است که با تجاوزهای جنسی خود در منطقه کاملا شناخته شده است.

آموزش ایدئولوژیک ناسیونالیسم ترک

اکنون کاملا مشخص شده است که سیاست‌های آموزشی در ترکیه که از سوی وزارت آموزش و پرورش ملی ترک طراحی می‌شوند، در آغوش مهربانانه این بنیادها قرار گرفته است. اما روی دیگر سکه آموزش‌های دولت ترک در مناطق روژآوا و نواحی دیگرشمال سوریه، ترکیب سنتز اسلام-ترک و تحمیل و اعمال آن از طریق زبان ترکی به منظور زدودن هویت‌های موجود در منطقه است.

آموزش زبان ترکی و تحمیل ایدئولوژی ناسیونالیسم ترکی به عنوان پایه آموزش در مدارس تحت اشغال ترک و تبهکاران وابسته به آن، اهداف دراز مدتی را برای قطع ریشه‌های ارتباطی با هویت کوردی تعقیب می‌کند. در واقع  دولت ترک تلاش می‌کند که سیاست‌هایی را که طی یک قرن گذشته به منظور آسیمیلاسیون در باکور کوردستان در پیش گرفته است، در روژآوا و مناطق اشغال شده دیگر سوریه، با رویکرد تکیه بر اسلام سنی و زبان و فرهنگ ترکی در این منطقه هم تکرار کند. بهره‌گیری از بنیادی آموزشی و خیریه برای نفوذ در مناطق مختلف جهان اقدامی مسبوق به سابقه است. سال‌ها قبل که فتح‌الله گولن و انجمنهای وابسته به وی هنوز با قدرت همراه بودند، تلاش‌های فراوانی را در قالب ایجاد مدارس و دانشگاه‌ها در باشور کوردستان انجام دادند که بخشی از این تلاشها اکنون در قالب انجمن‌ها و موسسه‌های دیگر همچنان ادامه دارد.