در نتیجه حملات دولت اشغالگر ترکیه و تبهکارانش به حلب در ۲۷ نوامبر، اشغالگری به تل‌رفعت و شهبا نیز سرایت کرد. مردمی که به دلیل حملات همین نیروها در سال ۲۰۱۸ مجبور به مهاجرت از عفرین به شهبا شدند، این بار در دوم دسامبر مجبور به مهاجرت شدند. مهاجرانی که به رقه رسیدند، از تجربیات خود به خبرگزاری فرات (ANF) گفتند.

او مجبور شد ۳ بار مهاجرت کند

فاطمه ناسو که پس از بحران سوریه به دلیل تشدید حملات تبهکاران النصره به حلب از حلب به عفرین مهاجرت کرد، در نتیجه حملات اشغالگرانه دولت ترکیه در سال ۲۰۱۸ مجبور شد از عفرین به شهبا برود. فاطمه ناسو که پس از ۵۸ روز مقاومت برای دومین بار در مسیر هجرت قرار گرفته بود، به دلیل کشیده شدن سلسله حملات اشغالگری دولت ترکیه و تبهکاران تحت کنترلش علیه حلب در ۲۷ نوامبر به تل‌رفعت و شهبا، مجبور به مهاجرت از شهبا شد.

فاطمه ناسو که به دلیل حملات اشغالگرانه دولت ترکیه و تبهکاران تحت کنترلش مجبور به مهاجرت برای سومین بار شد، گفت: «ما از زمان بحران سوریه در مسیرهای مهاجرت بوده‌ایم. از حلب به عفرین، از عفرین به شهبا، باید از سرزمین‌هایی که در آن متولد شده و بزرگ شده‌ایم، کوچ کنیم. درست زمانی که فکر می‌کردیم داریم نفس می‌کشیم، احساس می‌کردم دوباره از نو شروع می‌کنیم. تلفظ کلمه مهاجرت آسان است، اما تنها ما می‌دانیم که چه رنج‌هایی را تجربه می‌کنیم. فقط ما می‌دانیم که در این راه‌ها چه دردی را تحمل می‌کنیم.»

او مجبور شد از عفرین به شهبا و اکنون به رقه مهاجرت کند

فادیله رشو که در عفرین به دنیا آمده و بزرگ شده است، قبل از اشغال عفرین در منطقه محمودیه زندگی می‌کرد. فادیله رشو که پس از اشغال مجبور به مهاجرت به شهبا شد، برای بار دوم مجبور به مهاجرت شد. فادیله رشو مشکلاتی را که در حملات اشغالگری به عفرین تجربه کرده است، با این جملات توضیح داد: «ما در عفرین زندگی می‌کردیم. ما خانه، زمین و مغازه‌هایی داشتیم. وضعیت مالی ما هم خیلی خوب بود. ما با همت و تلاش و عرق خود به این روز رسیده بودیم. اما با هواپیماهای جنگی مردم ما اعم از زنان، کودکان و افراد مسن را قتل‌عام کردند. برق و آب ما را قطع کردند. ما را گرسنه و تشنه رها کردند. بعد مجبور شدیم به شهبا مهاجرت کنیم.»

«اگر این ظلم نیست، پس چیست؟»

فادیله رشو با بیان اینکه در سال ۲۰۱۸ با مهاجرت به شهبا سختی‌های زیادی را تجربه کردند، گفت: «ما شهبا را با دستان خود به بهشت ​​تبدیل کردیم. ما آن را از نیستی آفریدیم. شش سال زمان کمی نیست. در این مدت روزهای بد و پر از درد و غم و روزهای خوبی داشتیم. آنها نمی‌توانستند تحمل کنند که ما در شهبا مانند عفرین زندگی راحتی داشته باشیم. حملات شدیدی صورت گرفت، به ویژه غیرنظامیان هدف قرار گرفتند. می‌خواستند قتل‌عام کنند. اکنون دوباره در مسیرهای مهاجرت هستیم. اکنون در رقه هستیم.

هر یک از اعضای خانواده‌ام به جایی رفت. برخی از آنها در طبقا ماندند، برخی در رقه و برخی هنوز در راه‌ها هستند. من حتی در مورد برخی از آنها اطلاعی ندارم. اگر این ظلم نیست پس چیست؟ این ظلم و شکنجه فقط به خاطر کورد بودن ما در حق ما اتفاق می‌افتد. آیا کوردها حق ندارند در سرزمین خود زندگی کنند؟ آیا مردم کورد همیشه از کشتار و ظلم رنج خواهند برد؟ کودکان و افراد مسن در آستانه مرگ هستند.»

«تا کی رنج خواهیم برد؟»

موه درویش که پس از اشغال عفرین مجبور به مهاجرت به تل‌رفعت شد، گفت: «حملات اشغالگران هرگز متوقف نشدند. هر جا که ما رفتیم شروع به حمله کردند. آمدند مردم ما را قتل‌عام کنند. ما با یک قتل‌عام بزرگ روبرو بودیم. از شهبا تا رقه هر چند متری تبهکاران بودند. آنها سعی داشتند ما را بترسانند. ما تا رسیدن به رقه درد و رنج زیادی را تجربه کردیم. ما هم نمی‌دانستیم چه کنیم.

می‌توانستیم موقعیت‌هایی را که در انتظارمان بود پیش‌بینی کنیم. اولین بار نبود که در مسیر مهاجرت بودیم، اما ما هم انسان هستیم، تا کی رنج خواهیم برد؟ لحظات ترسناکی را در میان تبهکاران تجربه کردیم تا اینکه به مناطق امن رسیدیم. چون افراد بیمار و بچه‌ها با ما بودند. شاید می‌توانستیم از خودمان محافظت کنیم، اما نگران بیماران و فرزندانمان بودیم.»

«ما با مقاومت به این ظلم پایان خواهیم داد»

موه درویش با بیان اینکه دولت ترکیه و تبهکارانش با این ظلم نمی‌توانند به پیروزی برسند، گفت: «زنان، سالمندان و کودکان بیشترین درد و ظلم را تحمل کردند. پیران و کودکان چه گناهی دارند؟ در حالی که ما با دردهای اشغال عفرین زندگی می‌کردیم، یک بار دیگر اشغال را تجربه کردیم. کدام دل می‌تواند این درد را تحمل کند؟ جرم این مردم بیگناه چه بود؟ آیا مردمی مثل مردم کورد بی‌گناه و انسانی وجود دارد؟ غیر از دفاع و حق‌طلبی چه کرده‌ایم؟ این حملات اشغالگری بیش از ۸ سال است که ادامه دارد. ما را از عفرین خارج کردند، از شهبا خارج کردند. این ظلم نباید بر این مردم روا داشته شود. ما هیچ عمل و رفتاری که حق ما نیست را نمی‌پذیریم. ما تا رسیدن به حق خود به مبارزه ادامه خواهیم داد. دولت ترکیه می‌خواهد مردم کورد را از بین ببرد. او می‌خواهد از طریق قتل‌عام نسل‌کشی کند. اما مردم کورد هرگز در برابر دولت ترکیه و تبهکارانش سر تعظیم فرود نیاورده‌اند و هرگز نخواهند آورد. مردم کورد با مقاومت نام خود را در تاریخ نوشتند. مردم کورد جز حقوق خود چیزی نمی‌خواهند. برای نجات موجودیت خود از خطر مبارزه می‌کنند و در اتحاد و همبستگی با خلق‌ها زندگی می‌کنند. این مردم کورد خواهند بود که مقاومت می‌کنند، این مردم کورد هستند که پیروز می‌شوند. ایمان ما زنده است. ما با مقاومت خود به این ظلم پایان خواهیم داد.»