جنگ نسل‌کشی سیاسی، انکار و نابودی که دولت ترکیه تحت حکومت رژیم اردوغان علیه خلق کورد انجام می‌دهد در تمامی بخش‌های کوردستان به ویژه در باشور و روژآوا ادامه دارد، همزمان رژیم اردوغان حدود سه سال است که انزوای شدید‌ی را علیه رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان اجرا می‌کند. تمامی سیاست‌های اردوغان به ویژه در ده سال اخیر ترکیه را چه از نظر خارجی و چه داخلی با بحران‌های عمیق سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مواجه کرده است.

در این رابطه پروفسور و استاد عالی علوم سیاسی، کارشناس تاریخ و جامعه شناسی از دانشگاه پاریس با خبرگزاری فرات (ANF) گفت‌و‌گویی انجام داد.

‘اردوغان ادامه‌ دهنده‌ی میراث اتحاد و ترقی است’

پروفسور حمید بوزآرسالان اعلام کرد که اردوغان تحت عنوان اسلام‌گرایی به میراث اتحاد و ترقی و کمالیسم‌ ادامه می‌دهد و پس از سال ۲۰۱۵ قطب تازه‌ای در حکومت ترکیه تأسیس شد که مبنا و اساس آن حزب حرکت ملی (م‌ه‌پ) بود. این قطب کورد را مورد هدف قرار داده است. به جز کورد در داخل و خارج دشمن خلق و ملل مختلف است و این نیز اصلا جای تعجب نیست زیرا اردوغان ادامه دهنده‌ی میراث اتحاد و ترقی است.»

‘کوردها هستند که ترکیه و ترک بودن را نجات می‎دهند’

بوزآرسالان به این اشاره کرد که ترکیه و ترک بودن را خلق کورد آزاد خواهند کرد هم چون اسرائیل و جامعه‌ی اسرائیل نیز توسط خلق و گروه‌های فلسطینی آزاد خواهد شد. در ترکیه باید جنبشی دمکراتیک وجود داشته باشد، اما چنین جنبشی وجود ندارد.

وقتی به آخرین انتخابات می‌نگریم، می‌بینیم که اپوزیسیون، مسئله‌ی کورد را به رسمیت نشناخت. به طور کل، منفعت طلبانه به مسئله‌ی کورد نزدیک شد.

‘سیاست خارجی ترکیه شکست خورده است’

در ادامه پروفسور حمید بوزآرسالان  به این اشاره کرد که مدت زیادی است که ترکیه سیاست باج‌خواهی را در پیش گرفته است و گفت: «آمریکا در رابطه با موضوع روژآوا پیام‌هایی‌ به ترکیه فرستاده است. در عین حال باید روسیه و ایران را نیز مورد ارزیابی قرار داد. ایران و روسیه و ترکیه هم از یکدیگر متنفر هستند و هم در بسیاری از زمینه‌ها به یکدیگر وابسته و مدیون هستند. همکاری بین آن‌ها مانند همکاری بین نیروهای شبه نظامی نیز وجود دارد. در این همکاری و روابط ایران و روسیه خطوط قرمزی را در رابطه با روژآوا برای ترکیه تعیین کرده‌اند و این نگرانی آن‌ها نه به خاطر روژآوا است و نه کوردها است. بلکه نمی‌خواهند نفوذ و هژمونی ترکیه در سوریه بیش از این افزایش یابد. این خطوط قرمز در حال حاضر پذیرفته شده است. گذشته از این، ترکیه در سیاست خارجی خود سیاست باج‌خواهی را پیرو می‌کند.

سیاست خارجی ترکیه به طور کل شکست خورده است. اگر بحران

۲۰۰۹-۲۰۱۰ با اسرائیل، همچنین اختلافات در روابط با عربستان سعودی و همچنین اختلافات با مصر و آمریکا را در نظر بگیریم، می‌بینیم ترکیه در تمامی این موارد شکست خورده است.

به دلیل این‌که براساس سنت اتحاد و ترقی بزرگ‌ترین دشمن، دشمن داخلی است، به همین سبب برای رژیم اردوغان که این سنت را ادامه می‌دهد، بزرگ‌ترین دشمن داخلی نزد او، کورد است.»

‘کوردها بزرگ‌ترین عامل در خاورمیانه هستند’

بوزآرسالان این را نیز اعلام کرد که از جانب کوردها پیشرفت‌های مثبت و همزمان منفی نیز وجود دارد و باید به این موارد منفی توجه کرد. بزرگ‌ترین نکته‌ی منفی در بین کوردها عدم وحدت و اتحاد است. این امر هم برای روژآوا و هم برای باشور حائز اهمیت است. کورد بودن باید مبارزات و روش‌های نوین را توسعه دهند. به ویژه در ترکیه این شامل راه‌هایی سیاسی است، می‌تواند از طریق فرهنگی نیز باشد. باید از ابتدا سیاست فرهنگی مورد تجدید واقع شود و از طریق فرهنگی پیام‌های‌ مختلفی به ترکیه داده شود. با وجود تمامی فشارها کورد بودن روی پا مانده و کوردها همچنان یکی از عوامل مهم در خاورمیانه هستند.  

در رابطه با ادامه‌ی سنت اتحاد و ترقی توسط رژیم اردوغان اعلام کرد که اتحاد و ترقی استراتژی و چارچوب انتقام گیری است. این ذهنیت انتقام، منزوی کردن و محکوم کردن کسی است که به عنوان دشمن دیده می‌شود. اتحاد و ترقی این کار را انجام داد، کمالیسم این کار را کرد. کسانی نیز بودند که از طریق کشتن این کار را انجام دادند. در زمان اردوغان نیز اعمال جنایت‌کارانه‌ی سیاسی صورت گرفت. اما اگر به وضعیت عبدالله اوجالان، صلاح‌الدین دمیرتاش و عثمان کاوالا بنگریم، آن‌هایی که رژیم اردوغان یا برخی از نیروهای داخل رژیم آن‌ها را دشمن اعلام کرده‌اند، این افراد را هدف انتقام اعلام کرده‌اند. به همین سبب علیه این افراد و به ویژه اوجالان تخلفات و اعمال غیرقانونی بزرگی صورت می‌گیرد.

در موضوع اوجالان ذهنیت دیگری نیز وجود دارد؛ سخنان و ‌گفته‌های اوجالان تأثیرات بزرگی بر کوردها می‌گذارد. حکومت بعضا سخنانی از قبیل ‘بین اوجالان و جنبش کوردی اختلافاتی وجود دارد، اوجالان به ما نزدیک است، یا این‌که اوجالان مخالف آن‌هاست’ را می‌گویند. اگر اوجالان سخن بگوید، مشخص می‌شود که این سخنان همگی بی‌اساس و پوچ هستند.

همچنین می‌دانیم که اوجالان در روژآوا سازش نکرد. به سبب این عوامل انزوا اجرا می‌شود.

اردوغان از ۱۰-۱۵ سال گذشته خنده را فراموش کرده است. وقتی به سخنرانی‌های او نگاه می‌کنی، می‌بینید که در حال توهین و فحش دادن است. این زبان در همان چارچوبی است که به طور کلی سیاست آن را مشخص کرده است. این تنها در مورد اردوغان نیست، بلکه در مورد دونالد ترامپ و پوتین نیز دیده می‌شود.

همزمان حاکمیت و قدرت می‌تواند به مکانیزمی تغییر کند که عقلانیت خود را از بین ببرد. به همین سبب در دمکراسی تعادل و مکانیسم‌ کنترل بسیار مهم است.»