شرایط زندان‌ها، که آینه‌ای از نحوه اداره کشور است، در ترکیه با اقتدارگراتر شدن حکومت، سخت‌تر می‌شود. در نقطه‌ای که حتی شعار دادن هم جرم‌انگاری شده و بهانه بازداشت می‌شود، در زندان‌های تازه ساخته شده از نوع Y و S که به مراتب بدتر از زندان‌های نوع F هستند، سیاسیون زندانی از نفس کشیدن کامل محروم شده‌اند. در این زندان‌های از نوع چاه، که نور خورشید فراموش شده و چهره انسانی دیده نمی‌شود، بسیاری از زندانیان سیاسی مجبور شده‌اند برای نشان دادن ضررهای این زندان‌ها بر انسان، دست به اعتصاب غذا بزنند. جفر اراوزسوی ۲۷ ساله، نماینده پارلمانی حزب سوسیالیست ستمدیدگان (ESP) در اسن‌یورت، که به تازگی از این زندان‌ها آزاد شده است، با خبرگزاری فرات (ANF) صحبت کرد.

اراوزسوی تاکید کرد که بستن این زندان‌های از نوع چاه که کرامت انسانی را نادیده می‌گیرند و تهدیدی برای همه مخالفان به شمار می‌روند، باید اولین اولویت باشد.

«دقیقه‌ها با پا روی سرم کوبیدند و مرا کتک زدند»

جفر اراوزسوی یکی از ۳۴ سوسیالیست بازداشت و دستگیر شده در عملیات نسل‌کشی سیاسی علیه حزب سوسیالیست ستمدیدگان (ESP) بود.

اراوزسوی، که یک کارگر (صنعت و تولید فلز) است، اشاره کرد که اعتراضات او علیه کودتای قیم و قتل‌عام کارگران به عنوان دلیل دستگیری‌اش محسوب شده است.

اراوزسوی توضیح داد که در ۲۱ ژانویه ۲۰۲۵، نیروهای ویژه مسلح، نیمه‌های شب به خانه‌اش در اسن‌یورت یورش بردند و گفت: «در را شکستند و با اسلحه وارد خانه شدند. مرا به زمین انداختند، دستبند زدند و سپس با پا روی سرم کوبیدند و مرا کتک زدند. با لگد به شکم و بدنم شکنجه‌ام کردند. رمز تلفنم را خواستند. وقتی قبول نکردم، این بار گلویم را فشار دادند. تقریبا ۱.۵ ساعت خانه را زیر و رو کردند. کتاب‌های مجاز را مصادره کردند.»

«با فریبکاری با گفتن 'وکیلت آمد' از من خواستند علیه دوستانم شهادت دروغ بدهم»

اراوزسوی اظهار داشت که در اداره امنیت وطن، جایی که او را بردند، با فریبکاری با گفتن «وکیلت آمد» پلیس‌ها او را وادار کردند که علیه دوستانش شهادت دروغ بدهد، اما او این را نپذیرفت.

اراوزسوی اشاره کرد که پیش از عملیات نسل‌کشی سیاسی نیز توسط دو نفر که خود را پلیس معرفی کرده بودند، تهدید شده بود و گفت: «پیش از دستگیری هم، وقتی در خیابان راه می‌رفتم، دو پلیس لباس شخصی به زور بازوهایم را گرفتند و مرا تهدید کردند. گفتند: 'یا از ESP خارج می‌شوی و مبارزه را رها می‌کنی، یا تو، خانواده‌ات، همه آسیب می‌بینید. 'در آن روزها نه تنها من، بلکه بسیاری از دوستانمان را نیز به همین شکل تهدید کردند. خانواده‌هایشان را نیز تهدید کردند. حتی به برخی از دوستانمان مستقیما جاسوسی را تحمیل کردند. گفتند: 'برو در میان اینها وارد شو، ما ماهی ۳۰ هزار لیر به تو می‌دهیم. 'یک روز پس از اینکه ما در مورد این موضوع در انجمن حقوق بشر (İHD) بیانیه دادیم، با یورش به خانه‌ها دستگیر شدیم.»

«مدیر گفت هیچ عمل خلاف کرامت انسانی وجود ندارد، اما تفتیش بدنی اجباری شد»

اراوزسوی توضیح داد که پس از چهار روز بازداشت، همراه با ۳۴ دوستش در دادگستری چاغلایان دستگیر شدند و به زندان مرمره در سیلیوری منتقل شدند، اما ۱.۵ ماه بعد، بدون خواسته خود، به سرعت همراه با پنج دوستش به زندان نوع Y کاراتپه تبعید شدند.

اراوزسوی اشاره کرد که به محض تبعید به کاراتپه نوع Y، مدیر زندان آمد و گفت: «در اینجا هیچ عمل خلاف کرامت انسانی وجود ندارد»، و سپس آنها بلافاصله تحت شکنجه تفتیش بدنی اجباری قرار گرفتند. اراوزسوی اظهار داشت که نگهبانان بر سر او ریختند و لباس‌هایش را به زور درآوردند و گفت: «ما را به زور عریان کردند، به طوری که لباس زیرمان باقی بماند، و لباس‌هایم را از دستگاه اشعه ایکس عبور دادند. نکته جالب اینجا بود که قبل از شکنجه تفتیش بدنی، مدیر آمد و گفت که در این زندان هیچ عمل خلاف کرامت انسانی وجود ندارد. بلافاصله پس از رفتن او، اقدامات خلاف کرامت انسانی آغاز شد.»

«نه می‌توانی خورشید را ببینی و نه هوا را استشمام کنی»

اراوزسوی اظهار داشت که بلافاصله پس از شکنجه تفتیش بدنی، هر یک از آنها در سلول‌های انفرادی در همان راهرو قرار گرفتند و شرایط را چنین توصیف کرد: «در یک راهرو ۶ سلول انفرادی کنار هم وجود دارد. هر یک از ما را در یک سلول قرار دادند. در پنجره سلول یک میله و یک توری وجود دارد. یعنی نه می‌توانی خورشید را ببینی و نه می‌توانی نفس بکشی. هوا وارد نمی‌شود. صبح که بیدار می‌شدیم، حتی نمی‌دیدیم که هوا آفتابی است یا ابری. فقط وقتی روزانه ۱.۵ ساعت برای هواخوری بیرون می‌رفتیم، این را می‌فهمیدیم. هواخوری در طبقه میانی یک فضای ۱۰ متر مربعی است. آنجا هم شبیه قفس است، آسمان توسط سیم‌های برقی پوشانده شده است. یعنی برای دیدن یک تکه کوچک آسمان، ۲۴ ساعت منتظر می‌مانی. سلول‌ها هم به اندازه چهار قدم هستند. حمام، سینک آشپزخانه، کمد، توالت در داخل آن است. جایی برای حرکت نیست. ۵۰ لیتر آب گرم جریان دارد. اگر آن روز دوش می‌گرفتی، دیگر نمی‌توانستی ظرف‌ها یا لباس‌هایت را بشویی. حتی اگر لباس‌هایت را می‌شستی، جایی برای آویزان کردن نبود. مثلا وقتی برای اولین بار به سلول‌ها منتقل شدیم، ۵ روز به ما آب آشامیدنی و مواد بهداشتی ندادند. ماه مارس بود و با اینکه سرد بود، به ما پتو هم ندادند. بارها دکمه را برای صدا زدن نگهبانان فشار دادم اما کسی نیامد. واقعا انگار در ته یک چاه قرار گرفته‌ای، جایی که هیچ کس نیست و صدایت شنیده نمی‌شود.»

«چون نظارت ۲۴ ساعته را نپذیرفتیم، در سلول‌های انفرادی در حال ساخت قرار گرفتیم!»

اراوزسوی اظهار داشت که برای انتقال از زندان از نوع چاه درخواست کتبی داده بودند، اما به جای انتقال، سه نفر از آنها در یک سلول با نظارت ۲۴ ساعته دوربین قرار گرفتند. اراوزسوی با اشاره به اینکه در این دوربین‌ها حتی حمام و توالت سلول نیز دیده می‌شد، توضیح داد که به دلیل بستن دوربین، ۵ روز توسط نگهبانان تهدید شده‌اند.

اراوزسوی اظهار داشت که چون نظارت ۲۴ ساعته را به این شکل نپذیرفتند، مدیر آمد و آنها را تهدید کرد و گفت: «چون ما با دوربین مخالفت کردیم، این بار ما را به زور به طبقه زیرین زندان که در حال ساخت بود منتقل کردند و در سلول‌های انفرادی قرار دادند. در این سلول‌ها که پیش از ما هنوز کسی وارد آن نشده بود، آب گرم هم جریان نداشت، و همه جای سلول پر از شن بود. شن‌ها را تمیز کردم و گفتم که اگر پس از ۴ روز آب گرم را باز نکنند، به دادگاه نخواهم رفت. پس از آن، آب گرم را باز کردند. سپس من اعتصاب غذای نامحدود را آغاز کردم و ۱۰ روز بعد در اولین دادگاهی که حاضر شدم، با حکم آزادی، از زندان بیرون آمدم.»

«زندان‌های از نوع چاه باید بسته شوند!»

اراوزسوی تاکید کرد که زندان‌های از نوع چاه برای تسلیم کردن انقلابیونی ساخته شده‌اند که با فشار، تهدید، بازداشت و دستگیری نتوانسته‌اند آنها را ساکت کنند. اراوزسوی خاطرنشان کرد که این زندان‌ها تهدیدی برای همه مخالفان هستند و گفت: «در زندان چاه کاراتپه، زندانیان بیمار هم هستند. هنگام تماس تلفنی، زندانیانی را دیدم که روی ویلچر بودند، زندانیانی را دیدم که دست نداشتند. فکر کنید که این زندانیان بیمار در سلول‌های انفرادی نگهداری می‌شوند. هیچ کس نباید در برابر این موضوع سکوت کند. این زندان‌های از نوع چاه کاملا مکان‌هایی خلاف کرامت انسانی هستند. اینها زندان‌هایی هستند که کاملا برای برهم زدن روان انسان ساخته شده‌اند. هر کس که خود را انسان می‌داند، باید با این موضوع مخالفت کند و برای بستن زندان‌های از نوع چاه، این موضوع باید در دستور کار کشور قرار گیرد.»