دوران کالکان اظهار داشت؛ «اول ماه می اوج خیزش واقعی سوسیالیستی خواهد بود»، فرزاد جان نیز بیان کرد: «شعار 'همه جا تقسیم (نام میدانی در استانبول است) است، همه جا مقاومت است' باید در تمام شهرهای ترکیه و کوردستان اجرا شود.»
دوران کالکان با یادآوری اینکه اول ماه می روزی است که صدها هزار کارگر و زحمتکش و نیروهای سوسیالیستی گرد هم می‌آیند، همبستگی را توسعه می‌دهند، سازماندهی می‌کنند و برای گفتن ایست به ظلم، استثمار و ستم کنش انجام می‌دهند، گفت: «امروز روح ۱ می در ترکیه پر جنب و جوش‌ترین مهم است؛ همه کارگران و زحمتکشان ترکیه، زنان و جوانان و همه ستمدیدگان قطعاً اول ماه می ۲۰۲۴ را روز پاسخگویی از سیستم فاشیستی، استعمارگر و نسل‌کشی خواهند کرد.»
فرزاد جان و دوران کالکان از مدیران جنبش انقلابی متحد خلق‌ها (ه‌ب‌د‌ه) مهمان ویژه برنامه اول ماه می تلویزیون مدیا هابر بودند.
گفتگوی کامل با مدیران ه‌ب‌د‌ه به شرح زیر است:
*درباره ظهور اول ماه می، معنای تاریخی آن و آنچه امروز می‌آموزاند چه می‌توان گفت؟
فرزاد جان: ابتدا اول ماه می را که روز اتحاد، مبارزه و همبستگی جهانی طبقه کارگر، ستمدیدگان، زحمتکشان و مردم ما به ویژه طبقه کارگر ترکیه و کوردستان است، تبریک می‌گویم. مایلم اعلام کنم که یاد و خاطره همه شهدای اول ماه می را با احترام، عشق و ارادت فراوان از جمله ۳۴ رفیق زحمتکش‌مان که در سال ۱۹۷۷ توسط نیروهای انتظامی دولت فاشیست استعماری ترکیه به قتل رسیدند، گرامی می‌دارم و با احترام در برابر یاد و خاطره آنها سر تعظیم فرود می‌آورم. و من می‌خواهم بیان کنم که به عنوان جنبش انقلابی متحد، ما حساب خونی که آنها برای جهانی آزادتر، برابرتر و قابل زندگی ریخته‌اند را خواهیم پرسید.
برای درک دقیق‌تر معنا و اهمیت تاریخی اول ماه می، نگاهی هرچند کوتاه به گذشته تاریخی آن ضروری است.
همانطور که می‌دانید، در سال ۱۸۸۶ در آمریکا، کنفدراسیون اتحادیه‌های کارگری آمریکا، با خواست کار ۸ ساعته، در برابر شرایط کار ۶ روز و ۱۲ ساعت در هفته، دست به اعتصاب می‌زنند. و این به سرعت به مبارزه‌ای تبدیل می‌شود که به بسیاری از شهرهای بزرگ در سراسر آمریکا گسترش می‌یابد.
پس از مدتی معین، نه تنها به قیام کارگران برای ۸ ساعت کار، بلکه به قیام سیاه‌پوستان علیه فاشیسم نژادپرست در آمریکا تبدیل می‌شود. تبدیل به مقاومتی می‌شود که روزها در خیابان‌ها ادامه دارد. این مقاومت‌ها با ظلم و خشونت سرکوب می‌شوند. در نتیجه این حملات ۴ کارگر به قتل می‌رسند. و در سال ۱۸۸۹؛ یعنی ۱۴ جولای و ۲۱ ژوئیه. در دومین انترناسیونال به پیشنهاد نماینده کارگر فرانسه، تصمیم گرفته می‌شود که ۱ می را به عنوان روز اتحاد، مبارزه و همبستگی جهانی طبقه کارگر جشن بگیرند. و از آن زمان این جشن در سراسر جهان چه به صورت قانونی و چه غیرقانونی برگزار می‌شود. می‌توان گفت که این مشعل روشن شده توسط طبقه کارگر آمریکا همچنان به عنوان مشعلی در دستان طبقه کارگر جهانی، پرولتاریا، زحمتکشان و مردم ستمدیده امروز شعله‌ور است.
همانطور که از تعریف اول ماه می به عنوان روز اتحاد، مبارزه و همبستگی می‌توان فهمید، اول ماه می روز کارگران، زحمتکشان و ستمدیدگان است. همچنین نماد خشم علیه استعمار، سرمایه‌داری، فاشیسم و جوامع برده و فاقد آزادی جنسی است.
وقتی از منظر ترکیه به آن نگاه کنید، اول ماه می برای اولین بار در سال ۱۹۲۳ جشن گرفته شد. اما در ۱ می ۱۹۲۴ ممنوع شد. با قانون تکریری سوکون (تکرار سکونت) در سال ۱۹۲۵ برای مدت طولانی ممنوع شد. در سال ۱۹۳۵، وحدت، همبستگی و روحیه مبارزه ۱ می از ماهیت خود دور شد و به عنوان «بهار» و «جشن گل» جشن گرفته شد و یک تعطیلات رایگان اعلام شد.
جشن‌های اصلی، در راستای روح و جوهر واقعی اتحاد، مبارزه و همبستگی اول ماه می، از دهه ۱۹۷۰ آغاز شد، یعنی با جنبش جوانان ۱۹۶۸ و متعاقب آن قیام انقلابی ۷۱، جهت‌گیری به سمت سیاسی‌شدگی، سوسیالیسم و ایده‌های چپ در ترکیه در حال توسعه بود و اول ماه می مطابق با ماهیت آن جشن گرفته می‌شود. سال ۱۹۷۶ شاید اولین جشن جمعی در تاریخ ترکیه و باکور کوردستان باشد.
در سال ۱۹۷۷ نزدیک به ۵۰۰ هزار کارگر و زحمتکش روز اول ماه می را در میدان تقسیم (واقع در استانبول) جشن گرفتند. البته در بسیاری از شهرهای ترکیه و باکور کوردستان به طور جداگانه جشن گرفته می‌شود. می‌توان گفت که واکنش فزاینده افکار سوسیالیستی چپ در ترکیه و باکور کوردستان و سطح سازماندهی توده‌ها، میل به مبارزه و موارد مشابه خطری جدی برای طبقات حاکم است. برای رفع این خطر، نیروهای انتظامی دولت فاشیست استعمارگر ترکیه به این جشن بزرگ توده‌ای که در سال ۱۹۷۷ برگزار شد، حمله خونینی انجام دادند و ۳۴ کارگر و زحمکتش به طرز فجیعی به قتل رسیدند. در عین حال، آنها برای جلوگیری از این ایده‌های سوسیالیستی چپ و ایده‌های انقلابی در حال توسعه و ایجاد شرایط برای کودتای نظامی فاشیستی در ترکیه، چنین کشتاری را ضروری دیدند. با وجود همه این کشتارها، طبقه کارگر و زحمتکش ترکیه و باکور کوردستان حتی پس از آن کشتار هم به استقبال اول ماه می ادامه می‌دهند.
در سال ۱۹۷۸، صدها هزار کارگر دوباره اول ماه می را جشن گرفتند. در سال ۱۹۷۹، فرماندهی حکومت نظامی، ۱ می را ممنوع کرد، مقررات منع آمد و شد اعمال شد، اما با وجود این، جشن‌های ۱ مه به طور گسترده ادامه یافت، البته به شکل پنهانی.
آخرین جشن جمعی در مِرسین در سال ۱۹۸۰ بود. بعدها همزمان با فاشیسم ۱۲ سپتامبر که یکی از دلایل اصلی ۱ می ۱۹۷۷ خونین بود، ۱ می را که سعی شد از ذاتش تهی شود و آن را «جشن بهار و گل» می‌نامیدند را نیز تحریم کردند. و برای مدت طولانی اول ماه می در ترکیه ممنوع شد.
علی‌رغم همه اینها، انقلابیون و اتحادیه‌های کارگری دموکراتیک، به‌ویژه، اول ماه می را به شیوه‌های مختلف جشن می‌گیرند، حتی اگر بصورت پنهانی یا غیرقانونی باشد. در سال ۱۹۹۶، جشن بزرگ و پرشور اول ماه می در کادی‌کوی برگزار شد. آمیختگی مبارزات آزادیخواهانه خلق کورد، به ویژه در کوردستان، با مبارزات آزادی سیاسی و مبارزات مردمی دموکراتیک کارگران و زحمتکشان در غرب، خطری بسیار جدی برای طبقات حاکم است. و در آن اول ماه می سعی کردند به روش خونین آن را سرکوب کنند و ۳ کارگر در آنجا به قتل رسیدند.
می‌توانم بگویم که وقتی به تاریخ ترکیه نگاه می‌کنیم، همیشه تلاش شده است تا اول ماه می را مطابق با ماهیت و روح آن جشن گرفته شود. و در هر دوره مطالبات کارگران و زحمتکشان به شدت بیان شده است. اما از سوی دیگر، ما با دولت‌های فاشیستی مواجه هستیم که سعی در سرکوب و از بین بردن آن دارند. و این مدت طولانی است که ممنوع است، اما مبارزه با آن ادامه دارد. بعدها، پس از روی کار آمدن حزب عدالت و توسعه (آک‌پ)، به ویژه به دلیل سیاست‌های نئولیبرالی که آن را اجرا می‌کرد، همزمان با افزایش فقر، بیکاری، افزایش گرانی، ظلم و ستم در جبهه طبقه کارگر، پیشرفت خاصی در جنبش طبقه کارگر مشاهده شد.
آک‌پ از یک سو برای افزایش پایگاه اجتماعی خود و خالی کردن ماهیت و محتوای ۱ می تصمیم گرفت در سال ۲۰۰۸ اول ماه می را به عنوان روز کار و همبستگی جشن بگیرد. در سال ۲۰۰۹ با قانونی تعطیل رسمی اعلام کرد. اگرچه با فاشیسم آک‌پ-م‌ه‌پ بیشتر محتوا و ماهیت آن خالی شده است، هر چند قانونی بود، اما استفاده از جشن‌های ۱ می، به ویژه میدان‌هایی که با ریخته شدن خون ریخته کارگران و زحتمکشان نمادین شده است، همیشه به روی طبقه کارگر و زحمتکش و ستمدیدگان بسته بوده است. تلاش شد انواع کنش‌های انجام شده برای پذیرش روحیه مقاومت قبلی با تروریسم دولتی سرکوب شود و با بازداشت، دستگیری، تروریسم دولتی و خشونت از آن جلوگیری شود. با وجود این، مردم، کارگران و زحمتکشان ترکیه و کوردستان برای جشن گرفتن اول ماه می مطابق با ماهیت آن در تلاشی مداوم بوده‌اند.
۱ مه ۲۰۲۴ باید متفاوت باشد
البته ۱ می نسبت به سال‌های گذشته معنا و اهمیت بسیار بیشتری دارد. مشکلات و مطالبات اساسی بسیار جدی‌تری وجود دارد که باید در این اول ماه می برجسته کنیم و با آنها مبارزه کنیم. از این نظر، ۱ می ۲۰۲۴ باید متفاوت باشد.
۹ سال است که این دولت بورژوازی ترک، استعمارگر، فاشیست و حکومت فاشیستی آک‌پ-م‌ه‌پ آن، علیه احتمال وقوع یک انقلاب برخاسته از متحد شدن مبارزات آزادیخواهانه خلق کورد و مبارزات ی که علیه جبهه فاشیسم ترکیه در حال گسترش است، به تمامی احزاب و سازمانهای انقلابی به ویژه جنبش آزادی کورد یک حرکت انحلال‌سازی کامل را انجام می‌دهد. آنها مجبورند این کار را انجام دهند زیرا سعی می‌کنند پیوند بین نیروهای پیشتاز، کارگران و زحمتکشان و مردم را قطع کنند و در نتیجه سلطنت استعماری و رژیم‌های فاشیستی خود را بر اساس سنتز ترکستان خود زنده نگه دارند. و این حمله خونین، این تروریسم دولتی، ۹ سال است که بدون وقفه ادامه دارد. این جنگ نه تنها نتیجه سیاست نسل‌کشی علیه کوردها است، بلکه باید دید که باعث ویرانی‌های جدی برای کارگران و زحمتکشان ترک نیز شده است.
از این نظر می‌توان گفت که اول می ۲۰۲۴ معنایی فراتر از آن دارد که تنها روزی باشد که طبقه کارگر مطالبات اقتصادی خود را علیه فاشیسم و استعمار بیان می‌کند. در این راستا، از یک سو، مبارزه آزادیخواهانه خلق کورد و دمکرات‌های انقلابی در غرب؛ امروز باید به روزی تبدیل شود که در آن مطالبات سیاسی همه اقشار جامعه که از فاشیسم آک‌پ آسیب دیده بیان شود و مبارزه برای این امر تشدید شود. البته راه رسیدن به این هدف، اتحاد مبارزات آزادی خلق کورد با مبارزه طبقه کارگر و زحمتکشان برای جهانی زیست‌پذیرتر، ترکیه و کوردستان زیست‌پذیرتر است. بنابراین باید در شعارها و فعالیت‌های تبلیغاتی-آژیتاسیونی که در آنجا به صدا در می‌آوریم، این را به منصه ظهور برسانیم. زیرا تا زمانی که این جنگ استعماری به پایان نرسد، زندگی طبقه کارگر و زحمتکشان در ترکیه بسیار بدتر خواهد شد. استثمار، ظلم و ستم بیشتر خواهد شد. زیرا بیشتر این ارزش‌هایی که کارگران و زحمتکشان خلق کرده‌اند در این جنگ کثیف ریخته می‌شود. نه تنها برای (خرید) تانک‌ها، توپ‌ها و تفنگ‌ها، بلکه برای عمیق‌تر کردن عناصر جنگ روانی و همچنین برای فرقه‌ها هزینه می‌شود.
همه آنها در نهایت سیاستی را دنبال می‌کنند که با این جنگ کثیف شاخص شده است. کارگران و زحمتکشان بار سنگین این را تحمل می‌کنند. به همین دلیل، اینها مواردی هستند که باید در اول ماه می برجسته شوند.
روح و آگاهی ۱ مه همیشه زنده ماند
*جایگاه اول ماه می در مبارزه مردم ترکیه و کوردستان برای آزادی، دموکراسی و سوسیالیسم چیست؟
دوران کالکان: من همچنین اول ماه می، روز وحدت، همبستگی و مبارزه را به همه کارگران و زحمتکشان، زنان و جوانان تبریک می‌گویم. یاد و خاطره همه شهدای اول ماه می را در شخصیت شهدای میدان تقسیم با احترام و محبت و قدردانی گرامی می‌دارم.
بسیاری از چیزها در مورد ارزش‌های سوسیالیسم در طول ۳۵ سال گذشته در جهان بحث‌برانگیز شده است. می‌توان گفت تقریباً همه چیز مطرح شده و در حال بحث است. اما مهم‌ترین ارزشی که مورد بحث قرار نمی‌گیرد، بدون نیاز به بحث پذیرفته می‌شود و اهمیت و ارزش خود را از دست نداده است، اول ماه می است. آن آگاهی و روحیه که به عنوان روز اتحاد و مبارزه طبقه کارگر تعریف شده است، در واقع امروز هم همین است.
به دور از همه بحث‌های دیگر، بسیاری از محافل در واقع مجبور به پذیرش قدرت و ارزش اول ماه می هستند. ستمدیدگان؛ کارگران و زحمتکشان، کارگران، زنان و جوانان این آگاهی را بیشتر می‌کنند. آنها این ارزش را قوی‌تر می‌پذیرند. امیدواریم در ۱ می ۲۰۲۴ این وضعیت بسیار بیشتر از این باشد. چرا این؟ البته به خاطر معنایش.
ارزش اصلی اول ماه می این است که روز بزرگداشت شهداست. زیرا این ارزش به اندازه‌ی زحمات و عرق‌های که ریخته شده، با خون ایجاد شده است. بنابراین، قدرت‌های حاکم هر کاری انجام دهند، نمی‌توانند آن را از آگاهی ستمدیدگان و کارگران حذف یا پاک کنند.
ترفندهای زیادی مورد استفاده قرار گرفت و ترفندها ساخته شد، اما تأثیر قدرت ۱ می، در افزایش آگاهی انسان‌ها، شعله‌ور ساختن و جرقه‌زدن، هرگز پاک یا حذف نشد. وضعیت مشابهی در مورد ترکیه و کوردستان نیز صدق می‌کند.
در دوره‌ای که ما شروع به درک زندگی کردیم و با افکار چپ آشنا شدیم، آن را «جشن بهار» نامیدند. با این حال، تعطیلات بود، ما دانشجو بودیم. جوانان در آن شرایط ۱۲ مارس توانستند تعطیلات را به آگاهی و سازماندهی تبدیل کنند. من در آن شرکت کردم. می‌گفتند عید است، جشن بهاری، جشن گل، این و آن، اما دانشگاهیان می‌گفتند بیایید یک سفر کوهستان برگزار کنیم. ما به کوه‌ها می‌رفتیم، اما نه جشنواره بهاری، بلکه به اثری تبدیل می‌شد که در آن با ایده‌های سوسیالیستی، ایده‌های آزادی، و ایده‌های رهایی کارگران و زحمتکشان آشنا می‌شدیم، در رابطه با آنها آموزش می‌دیدیم و درباره آنها بحث می‌کردیم. در اول ماه می، حقیقت، حقیقت زندگی، حقیقت جهان، استثمار، ظلم، ستم، فاشیسم، سرمایه‌داری، امپریالیسم، سوسیالیسم را آموختیم. ما تقریباً همه چیز را در ۱ می یاد گرفتیم. اگر به ترکیه توجه کنیم؛ بله، عوامل زیادی در توسعه جنبش کارگری و جنبش سوسیالیستی وجود دارد، اما روحیه و آگاهی اول ماه می یکی از اساسی‌ترین عوامل است. هرگز حذف نشد. ترفندهای مختلف، نامگذاری‌های متفاوتی برای آن صورت گرفت، ممنوع شد. ولی این اتفاق نیفتاد. آنها می‌خواستند تعطیلات را با عنوان‌های دیگری جشن بگیرند، نام‌هایی که معنای آن را از بین می‌برد. این اتفاق نیفتاد. اما روح و آگاهی اول ماه می همیشه زنده و واقعی باقی ماند. همیشه در شخص کارگران و زحمتکشان، در آگاهی و روح آنها زنده ماند. اول ماه می که چند سال بعد می‌خواستند به عنوان «تعطیلات بهار» جشن گرفته شود، چند سال بعد از حضور ما به تجمع تقسیم تبدیل شد. این روزهایی شد که صدها هزار کارگر و زحمتکش، نیروهای سوسیالیست گرد هم آمدند، همبستگی ایجاد کردند، سازماندهی کردند و برای مقاومت در برابر ظلم، استثمار و ستم و گفتن ایست به فاشیسم دست به کنشگری زدند.
این روح اول ماه می است که امروز بیش از همه چیز زنده است
آنچه امروز در ترکیه بیشتر زنده است روح اول ماه می است. تقریبا هر سال شاهد این هستیم. در ۱ می ۲۰۲۴ چیزهای بیشتری خواهیم دید. چون شرایط برای این کار مناسب است. از یک سو، ظلم، ستم و استثمار فاشیستی وجود دارد. از سوی دیگر، مبارزه بسیار قوی علیه فاشیسم در جریان است. مبارزه بزرگی در کوردستان و ترکیه برای فروپاشی فاشیسم آک‌پ و م‌ه‌پ در جریان است. به عبارت دیگر، فاشیسم در حال تجربه نشانه‌های فروپاشی است. مبارزه در این امر تعیین کننده است. مبارزه با نظام فاشیستی، استعماری، نسل‌کشی، ذهنیت و سیاست آن، این مهم را آشکار کرد. جشن‌های اول ماه می نیز نقش اساسی در این مبارزه داشت. این اول ماه می اوج جدیدی از این مبارزه خواهد بود. ما به آن معتقد هستیم.
در کوردستان طبقه کارگر زیاد نبود. هیچ کارگری در تولید صنعتی جمع نشده بود که اول ماه می را درک کند. اکثر آنها کارگر-نیمه دهقان هستند. نیروی کار بیشتر است. تا جایی که ممکن است، آگاهی ۱ می همیشه وجود داشته است. به عنوان مثال، قبل از توسعه مقاومت مسلحانه، طبقه کارگر در باتمان (اِلیح)، یک شهر نفتی، همیشه این آگاهی ۱ می را داشت. به عبارت دیگر، کارگران در باتمان حتی قبل از کودتای ۱۲ سپتامبر، ۱ می را جشن می‌گرفتند. جشن اول ماه می در باتمان، شهر کارگران و نفت برگزار شد. آنچه در پی آن می‌آید مقاومت مسلحانه است.
۱ مه ۲۰۲۴ یک نقطه عطف خواهد بود
مبارزه حول محور مقاومت مسلحانه توسعه یافت. آگاهی ۱ مه همیشه نقش توسعه قوی‌تری در مقاومت مسلحانه داشته است. مبارزه هر روز اول ماه می بیشتر توسعه یافت. عملیات‌های گریلایی بزرگی انجام شد. شهدای بزرگی دادیم. گریلاها نیز شهدای بزرگ اول ماه می دارد. در حالی که ما هنوز برای پیشرفت گریلاگری آماده می‌شدیم، فرمانده گریلایی‌مان، رفیق مهمت کاراسونگور را در ۲ می ۱۹۸۳ به شهادت رسید. او را می‌توان شهید اول ماه می دانست. پس از ۱۵ اوت، گریلاها هر روز اول ماه می کارزاری انجام می‌دادند. در سال ۱۹۸۵ رمضان کاپلان و گروهش در منطقه گارزان به شهادت رسیدند. عملیات انجام دادند، در حین عملیات بودند. پس از درگیری چند روزه به شهادت رسیدند. مهمت امین اصلان در سال ۱۹۸۸ در مردین به شهادت رسید. او یکی از اعضای کمیته مرکزی حزب ما بود. این امر در طول دوره‌های بعد از آن ادامه داشته و افزایش یافته است. بالاخره اول ماه می ماه شهدای ما شد. اول ماه می دیگر به ماه شهدای ما تبدیل شد. بزرگداشت حقیقت شهدا که مظهر همه رهبری و مقاومت مردمی است که بزرگترین ارزش مبارزات ماست، از اول ماه می آغاز شد. به ماه شهدا مبدل شد.
این آگاهی، این واقعیت امروز نیز ادامه دارد. به عبارت دیگر، قدرت‌های حاکم هر چه بکنند، نمی‌توانند اول ماه می را از ذهن کارگران، ستمدیدگان ترکیه و مردم کورد پاک کنند. آنها در برابر مبارزه‌ای که با روحیه و آگاهی اول ماه می توسعه و رشد می‌یابد از بین خواهند رفت. این واقعیت است. امیدواریم ۱ می ۲۰۲۴ نقطه عطفی در این زمینه باشد.
*وضعیت کنونی مبارزه طبقه کارگر چگونه است؟ در مورد مبارزه مردم در ترکیه و کوردستان، جایگاه آن در مبارزه برای دموکراسی و سوسیالیسم و بازتاب آن بر مردم چه می‌توان گفت؟
فرزاد جان: به طور کلی، وضعیت جنبش کارگری و طبقه کارگر در جهان چیزی شبیه به وضعیت طبقه کارگر در ترکیه و کوردستان را تجربه می‌کند. به ویژه با فروپاشی رویزیونیسم مدرن در شوروی، امپریالیستها به تمام ارزش‌های سوسیالیستی حمله کردند. با فروپاشی سوسیالیسم، آنها دیگر برای جهانی لیبرال‌تر، برابرتر و آزادی‌خواه‌تر تبلیغ می‌کردند. اما به سرعت مشخص شد که اینطور نیست. به ویژه با جهانی شدن امپریالیسم و سیاست‌های لیبرالی، شاهد بوده‌ایم که کارگران و زحمتکشان و ستمدیدگان در سراسر جهان روز به روز فقیرتر می‌شوند و آزادی خود را بیش از پیش از دست می‌دهند و در عین حال رقابت و جنگ بین امپریالیستها هرگز متوقف نشده و ادامه دارد. دیدیم که هر کدام ویرانی‌های بسیار بیشتری را به بار آوردند. ما به مرحله‌ای رسیده‌ایم که امروز، همانطور که رفیق رزا لوکزامبورگ گفت، یا بربریت یا سوسیالیسم.
وقتی از منظر ترکیه و باکور کوردستان به خصوص با کودتای نظامی فاشیستی ۱۲ سپتامبر نگاه می‌کنیم، آن سیاست‌های نئولیبرالی که با اوزال به ترکیه آورده شد، عمدتاً با دولت آک‌پ به طور کامل اجرا شد؛ دیدیم که تمام دستاوردهایی که طبقه کارگر با خون، عرق و کار خود که با پرداخت هزینه‌های گزاف برای این کار، یعنی از طریق اعتصاب، مقاومت، عملیات‌های خشونت انقلابی، به وجود آورده بود، یکی یکی توسط دولت آک‌پ، نابود شد. در واقع اجرای این سیاست‌های نئولیبرالی مقتضی انجام آن بود. اساساً تعجب‌آور نبود که الیگارشی سرمایه ترکیه در چنین جهت‌گیری قرار داشته باشد. حزب آک‌پ تلاش کرد تا با استفاده از این اتحادیه‌های زرد مشترک که خود را نمایندگان کارگران و اتحادیه‌های کارگری می‌نامند، جنبش طبقه کارگر را به طور قابل توجهی به عقب براند. با اجرای تروریسم دولتی و تصویب قوانین، حقوق بیان، مطبوعات، اجتماع، تشکیلات و عمل را که طبقه کارگر به دست آورده بود، یکی یکی لغو کرد. اما در این مرحله، چهره واقعی فاشیسم آک‌پ-م‌ه‌پ آشکار شده است و باید دید که مبارزه در آینده به مرحله‌ای گسترده‌تر خواهد رسید.
جهان به طور کلی در نقطه‌ای قرار دارد که از نظر طبقه کارگر و جنبش کارگری یا بربریت یا سوسیالیسم است، اما مشکل این است که نیروهای پیشرو در صحنه سیاسی ظاهر نمی‌شوند، -به عنوان مثال، در دهه‌ی ۹۰، جنبش‌های مردمی قوی، جنبش‌های کارگری در بسیاری از نقاط از آمریکای لاتین گرفته تا اروپا، از اروپا تا آفریقا، رشد کردند، اما پیشگامان انقلابی دقیقا نمی‌دانستند که رهایی و آزادی واقعی کجا و چگونه می‌تواند باشد- اگر توجه کنید همه اینها به یک انفجار خشم در جنبش‌های مردمی و توده‌ای منجر شد که بعد از یک مرحله خاموش شد. ما باید منتظر چنین جنبش‌های مردمی قوی در دوره آینده باشیم. احزاب و سازمانهای انقلابی اساساً باید در اینجا نقش رهبری را ایفا کنند. به نظر من این یکی از کاستی‌های اصلی است.
ما باید آن خشم را علیه فاشیسم متحد کنیم
این مشکل اساسی است که ما به عنوان جنبش انقلابی متحد باید به آن برسیم و بر آن غلبه کنیم. در برابر این همه فقر، این همه محرومیت، ظلم و فاشیسم، خشم شدیدی در میان مردم، طبقه کارگر، زحمتکشان، فقرا، توده‌های زنان و مردم کورد علیه این رژیم استعمارگر و فاشیست وجود دارد. طبیعتاً این باید یکپارچه و متحد شود.
امروز شرایط توسعه بسیار متفاوت و چالش برانگیزتری نسبت به دیروز داریم. در اینجا یک پلتیکای درست، سیاستی صحیح، تبلیغ - آژیتاسیونی صحیح است. از این نظر، کنش‌های ۱ مه باید به وسیله‌ای برای اینها مبدل شود. به عبارت دیگر، ما باید قدرت مخرب و سازنده طبقه کارگر، خشم فقرا، اراده آزادی زنان را که در ۸ مارس پدیدار شد، و همچنین اراده مردم کورد برای دفاع از رهبری و آزادی خودش که در نوروز نشان دادند، بایستی قطعا آن توده‌شدگی را به ۱ می منتقل کنیم.
ما باید تلاش کنیم تا اکولوژیست‌ها را در این مبارزه شرکت دهیم. زیرا آک‌پ نه تنها زندگی کارگران و زحمتکشان را نابود کرد، بلکه دنیایی را که در آن زندگی می‌کردند را نیز ویران کرد. جغرافیا را ویران کرد، جغرافیای ترکیه و کوردستان را ویران کرد. او همه آنها را یک به یک در اختیار امپریالیستها و انحصارهای مزدور محلی قرار داد. بنابراین ما با یک خطر بزرگ روبرو هستیم. به‌ویژه نیروهای مبارز متحد و جنبش انقلابی متحد خلق‌ها باید در این مرحله مبارزه بسیار قوی‌تری داشته باشند.
کارگران، زحمتکشان و ستمدیدگان باید پیوند بسیار محکم‌تری هم در کارخانه‌ها، در حافظه‌شان و هم در محله‌های کارگری ایجاد کنند و باید در کنار آنها قرار گیرند. حقیقت این است که بخش خاصی از طبقه کارگر ترکیه تحت تأثیر شوونیسم، نژادپرستی و احزاب حاکمیتی قرار دارد. آنها قطعاً باید از آنجا نجات یابند. زیرا هیچ گونه وابستگی و ارتباط مشترکی با آنها ندارند. باید این موضوع را به خوبی برای خلق توضیح داد.
در کوردستان جنگ در جریان است. یک جنگ اشغالگری و استعماری در روژاوا در حال انجام است. در در باشور کوردستان هم همینطور. تقصیر همه اینها به گردن کارگران و زحمتکشان ترکیه است که باعث می‌شود کارگران و زحمتکشان ترکیه با ویرانی بیشتر و بیشتری روبرو شوند. آنها نه تنها فرزندان خود را در این جنگ کثیف از دست می‌دهند، بلکه آینده آنها نیز در حال نابودی است. به ویژه نیروهای جنبش انقلابی متحد خلق‌ها باید به طبقه کارگر و زحمتکشان ترکیه این را به درستی توضیح دهد. همانطور که می‌گوییم «آینده در سوسیالیسم نهفته است»، یعنی نجات بشریت در سوسیالیسم است. ما باید بر آشفتگی آگاهی ایجاد شده در میان توده‌ها توسط همه امپریالیستها، سرمایه‌داران، این سیستم فاشیستی و مردسالار که با زنان دشمنی می‌کند، غلبه کنیم. به عبارت دیگر، باید زمینه ایده سوسیالیسم را در جبهه کارگران و زحمتکشان ایجاد کرد. البته این امر با سیاست‌های صحیح می‌تواند اتفاق بیفتد. به عبارت دیگر می‌دانیم که کارگر بودن با مردم، صیانت از آنها، استفاده از انواع ابزارها، راه‌ها و روش‌های مبارزه در محل زندگی آنها قطعاً طبقه کارگر، ستمدیدگان و زحمتکشان را پیروز خواهد کرد. ما باید خشم انباشته شده علیه فاشیسم را در جبهه ترکیه با پافشاری بر مبارزات آزادیخواهانه خلق کورد ادغام کنیم. این نیز منشأ انقلاب متحد ترکیه و کوردستان است. این باید یکپارچه و متحد شود.
البته ما در اینجا نقش‌های مهمی داریم. قطعا باید یک مبارزه قوی انجام داد. به عبارت دیگر، کاملاً ضروری است که طبقه کارگر را علیه اتحادیه‌گرایان زرد که عامل الیگارشی سرمایه امروز بر طبقه کارگر هستند، بالا ببریم. و هرگز نباید اجازه داد که اصل و محتوای ۱ می تهی شود. باید مطابق با روح اول ماه می آن را جشن گرفت. ما باید مبارزه آزادی علیه فاشیسم آک‌پ-م‌ه‌پ را به روزی تبدیل کنیم که در آن سقف مبارزه آزادی سیاسی را بالا برده‌ایم. برای این کار باید از انواع ابزارها و اشکال مبارزه به نحو احسن استفاده کنیم. البته جنبش انقلابی متحد در اینجا نیز باید نقش رهبری را ایفا کند.
ما به اول می جدید نزدیک می‌شویم. در چنین روندی مردم ترکیه، کارگران و مردم کوردستان چگونه می‌توانند پاسخی برای این روند پیدا کنند و چه وظایفی بر عهده دارند؟
دوران کالکان: باید معنای آن را به اندازه کافی درک کرد، باید اول ماه می را به درستی درک کرد. این امر برای زیستن صحیح آن الزامی است. بنابراین تحریف‌های زیادی در ارزش‌های سوسیالیسم وجود دارد. همچنین حملات زیادی در اول ماه می وجود دارد. حاکمان برای میان‌تهی ساختن معنای آن به انواع ترفندها متوسل می‌شوند. برخی تقریباً آن را پذیرفته‌اند. اگرچه اول ماه می روز مقاومت در برابر کشتارها، سرکوب و حملات طبقات حاکم و نیروهای دولتی است، اما هستند کسانی که سعی می‌کنند آن را به گونه‌ای به تصویر بکشند که گویی ارزش خودشان است. باید هوشیار بود.
رویکردهایی وجود دارد، به ویژه آنهایی که از رویکرد طبقه متوسط می‌آیند، که جوهر آن را خالی می‌کنند، آن را از واقعیت مبارزه دور می‌کند، آن را از واقعیت وحدت دور می‌کنند و سعی می‌کند آنرا یک روز تفریح یا سرگرمی تعریف کند، آن را نه یک روز مبارزه، بلکه روزی متفاوت جلوه دهد، جنبه تعطیلاتی آن را برجسته می‌کند، و اما نمی‌تواند جواب سوال اینکه کدام تعطیلات را بدهد، تعریف می‌کند. این حتی خطرناک‌تر است. ارزیابی‌های مختلفی صورت می‌گیرد و سعی می‌شود تعاریفی ارائه شود تا اول ماه می از معنای آن خالی شود. مبارزه با آنها مهم است. ۱ می؛ به عبارتی روز کارگر، روز مطالبه حقوق کارگری، روز مقاومت، روز مبارزه، روز اتحاد کارگری، روز مبارزه، همبستگی، یعنی روز تشکل و اشتراک بیشتر. رویکردی متناسب با این حقیقت ضروری است. ما هم اشتباهاتی داریم. من می‌خواهم از این فرصت استفاده کنم و بیان کنم؛ رهبر آپو به درستی گفت که جامعه را نمی‌توان با طبقات تعریف کرد. زیرا طبقه‌بندی بر اساس قدرت و دولت است. همچنین در مرحله‌ای از توسعه تاریخی ظهور کرد. قبل از اینکه یک دولت، یک قدرت و بنابراین یک طبقه وجود داشته باشد، جامعه وجود داشته است. بنابراین جامعه‌ای بی‌طبقه وجود خواهد داشت. به عبارت دیگر، طبقات از بین می‌روند، قدرت و نظام دولتی فرو می‌ریزد. بنابراین طبقات ناپدید می‌شوند، اما جامعه بدون طبقات ادامه می‌یابد.
ما جنبش کار و وحدتی هستیم که با خون سیراب شده است
اما این بدان معنا نیست که در نظام قدرت و حکومت، طبقه‌ای وجود ندارد، تضاد طبقاتی وجود ندارد، مبارزه طبقاتی وجود ندارد، بنابراین ما مبارزه طبقاتی نخواهیم کرد. این اشتباه است. درک تعریف صحیح آن بدین شکل و تضعیف یک بعد مبارزه کاملاً اشتباه است. چنین سوء تفاهمی وجود دارد. ما باید این را درست کنیم. به عبارت دیگر، تا زمانی که نظام قدرت و حکومت وجود دارد، در جامعه تمایز طبقاتی وجود دارد. از سویی حاکمان، نیروهایی که ستم، استثمار و ظلم را تحمیل می‌کنند وجود دارند و از سوی دیگر ستمدیدگان، کارگران، زحمتکشان و زنان هستند. جوانان نیز بخش اصلی این جامعه کارگری هستند. بنابراین مبارزه طبقاتی دارند.
بنابراین ما چنین مبارزه‌ای را انجام می‌دهیم. به هر حال نام ما حزب کارگر است. پس ما یک جنبش کارگری هستیم. و آنهم یک جنبش کارگری که با خون سیراب شده است. ما یک جنبش وحدت بزرگ هستیم. ما جنگ فدائیانه انجام می‌دهیم. ما یک نیروی جنگنده هستیم. و ما این را بر اساس زندگی جمعی که نمایانگر اجتماعی بودن در بالاترین سطح است ادامه می‌دهیم. که مبارزه طبقاتی، مبارزه برای آزادی و برابری از این پیشرفته‌تر نمی‌تواند وجود داشته باشد.
پس باید این موضوع را بخوبی درک کنیم. ما باید بدانیم که چگونه بر هر مبنایی دقیق‌تر و موثرتر توسعه دهیم. زیرا نادیده گرفتن تفاوت‌های طبقاتی به معنای نادیده گرفتن ترفندهایی است که از دیگر طبقات به خصوص طبقه متوسط می‌آید. این ناتوانی در درک کافی ستم طبقه حاکم است. یعنی ظلم و ستم فاشیستی و استعماری را درست و کافی درک نکردن. این منجر به عدم درک درست مبارزه برای آزادی و مبارزه برای برابری می‌شود. به عبارت دیگر منجر به عدم درک صحیح روابط مالکیت می‌شود. در آنجاشت که فقدان درک صحیح از آزادی زنان نمایان می‌شود. اگر مبارزه آزادی و مبارزه طبقاتی علیه انواع مالکیت خصوصی وجود نداشته باشد، مبارزه آزادی زنان نیز می‌تواند منحرف شود.
توسعه مبارزات آزادی زنان بر اساس درست، تقویت‌شدن، اثربخش شدن و موفقیت‌آمیزی آن در ارتباط با نشاندن آن بر روی بنیان طبقاتی که یکی از ابعاد بسیار مهم مبارزه ایدئولوژیکی است. ۸ مارس، روز زنان زحمتکش، روز مبارزه زحمتکشان است، روزی که زنان کارگر قهرمانانه جنگیدند و خون ریختند. بنابراین ارزش‌ها اینگونه تولید می‌شوند. بنابراین، درک صحیح این حقایق ضروری است.
در این زمینه، ما سعی می‌کنیم ارزش های ۱ می را به درستی درک کنیم و آنها را به شکلی قوی نشان دهیم. برای این منظور، درک و اصلاح نگرش لازم است. همچنین نیاز زیادی به عملی شدن، سازماندهی و عمل وجود دارد. به خصوص در دوره‌ای که در آن هستیم بسیار ضروری‌تر است. ما امیدواریم که این روند ۱ می منجر به این شود. ما به عنوان یک حزب، به عنوان جنبش انقلابی متحد، تا کنون چنین مبارزه‌ای را قوی و موثر ادامه داده‌ایم. از این پس مصمم هستیم که راه پیروزی را با قدرت بیشتری ادامه دهیم.
آخرین روند اینگونه بود. رفیق فرزاد خلاصه کرد؛ ۸ مارس واقعا اوج بزرگ این بود. نوروز دوباره این اوج تکرار شد و نتایج آن در به اصطلاح انتخابات منعکس شد که ضربه‌ای به فاشیسم آک‌پ-م‌ه‌پ وارد کرد.
اکنون اول ماه می اوج قیام سوسیالیستی خواهد بود که حقیقتاً بیانگر آزادی ستمدیدگان، همبستگی و اشتراک کارگران است. اعتقاد ما بر این اساس است. به همین دلیل با تمام توان بسیج می‌شویم و مبارزه را بر این اساس اداره می‌کنیم. ما بر این باوریم که این ۱ می ۲۰۲۴ به مبارزات همه این فرآیندهای گذشته شتاب زیادی می‌بخشد و آنها را به اوج جدیدی می‌رساند.
بیایید هر مکانی را به تقسیم تبدیل کنیم، روز پاسخگویی از آک‌پ
۱ می ۲۰۲۴ نزدیک است. در این زمینه، پیام‌های شما را دریافت کنیم...
فرزاد جان: قبل از هر چیز این را بگویم. اول ماه می که روز اتحاد، مبارزه و همبستگی طبقه کارگر برای ترکیه و کوردستان است، همیشه روز مبارزه و یک لحظه بسیار خاص و سیاسی درگیری بوده است. امیدوارم این اول ماه می منجر به مبارزه بسیار قوی‌تر کارگران و زحمتکشان، ستمدیدگان و مردم ما علیه ویرانی‌های ناشی از فاشیسم، ظلم، ستم و تروریسم آک‌پ-م‌ه‌پ شود.
بدون شک تقسیم میدانی است که با خون به دست آمده است. بدون شک مقاومت در تقسیم ضروری است. باید مقاومت کرد، اما باید شعار ما «همه جا تقسیم، همه جا مقاومت» را در تمام شهرهای ترکیه و کوردستان پیاده کنیم. امروز همه کارگران و زحمتکشان بویژه مردم کپرد، ستمدیدگان، مردم ما، مترقیان، انقلابیون، علویان، زنان، جوانان، روشنفکران، زیر پرچم اتحاد، همبستگی و مبارزه ۱ می، باید هر مکان را به یک تقسیم، یک مقاومت در برابر فاشیسم آک‌پ-م‌ه‌پ تبدیل کنیم. در این راستا باید قیام گزی، مقاومت کوبانی، روحیه نوروز، ۸ مارس و روحیه زنان کارگر در سراسر جهان را به میدان‌های ۱ مه منتقل کنیم. باید آن را به روز پاسخگویی آک‌پ تبدیل کرد. من یک بار دیگر اول ماه می را به طبقه کارگر ترکیه و کوردستان تبریک می‌گویم.
من معتقدم ۸ مارس و نوروز اوج خیزش خواهد بود
دوران کالکان: در واقع، ۸ مارس و نوروز یک خیزش مهم بود. ما بر این باوریم که کارگران، زحمتکشان، کوردها، همه مردم ترکیه، زنان و جوانان، ۱ می را اوج خیزش ۸ مارس و نوروز خواهند ساخت. ما از ۱۰ اکتبر در حال انجام یک کارزار آزادی‌خواهی هستیم که به سطح جهانی گسترش یافته است و هدف آن حل مسئله کورد و آزادی جسمانی رهبر آپو است. ما بر این باوریم که این اول ماه می به اوج کارزار ما توسط مردم، زنان و جوانان ما تبدیل خواهد شد. فراخوان ما بر این اساس است. کارزار آزادی ما کارزار انقلاب دموکراتیک ترکیه است. قطعا همینطور است.
آزادی کوردها و دموکراسی ترکیه از نزدیک در هم تنیده شده‌اند. بنابراین انقلاب آزادی کوردستان و انقلاب دموکراتیک ترکیه در هم تنیده شده‌اند. رفقای ه‌ب‌د‌ه این را می‌فهمند. آگاهی ه‌ب‌د‌ه بر این اساس شکل گرفت. بر اساس مبارزات انقلابی شکل گرفت. بنابراین، در اول ماه می، ما بر این باوریم که کارزار آزادی که در کوردستان انجام می‌دهیم، به شدت توسعه خواهد یافت و به عنوان یک جنبش انقلابی دموکراتیک در ترکیه به اوج خود خواهد رسید. همه کارگران و زحمتکشان، زنان و جوانان، همه ستمدیدگان ترکیه قطعاً این روز اول ماه می را روز پاسخگویی از سیستم فاشیست، استعمارگر و نسل‌کشی خواهند کرد. باور ما بر این پایه استوار است. بر این اساس، ما از مردم، زنان، جوانان، کارگران و زحمتکشان‌مان می‌خواهیم که کنش‌های ۱ می در ترکیه را بسیار قوی‌تر کنند، مردم کورد، کارگران، زنان و جوانان باید قویا در کنش‌های ۱ می که در همه کشورهایی که در آن جشن گرفته می‌شود شرکت کنند و مراسم‌های ۱ می را به اوجی تازه از کارزار آزادی جهانی‌مان مبدل سازند. معتقدم؛ در اول ماه می، میلیون‌ها نفر در میادین کوردستان، ترکیه و سراسر جهان فریاد «زنده باد آزادی، زنده باد ۱ مه، زنده باد سوسیالیسم» سر خواهند داد. بر این اساس اول ماه می را به همه ستمدیدگان تبریک می‌گویم و از شهدایمان با احترام یاد می‌کنم.
