«جمیل بایک» عضو شورای رهبری «کنفدرالیسم جوامع کردستان, ک.ج.ک» در مقاله خود با سرتیتر «کنفرانس آمد و مسئولیت‌های آن» که در سایت «ینی‌اوزگور پاتیکا» منتشر شده, گفت:«خلق‌کرد باید به لحاظ پیشرفت‌ها در زمینه زبان و فرهنگ, گام‌هایی برای سازماندهی بدون نیاز به دولت ترکیه, بردارد. انسانیت در اعصار مختلف تاریخ توانسته امر آموزش و فرهنگ را خارج از حیطه و کنترل دولت پیشبرد دهد.  متن نوشته جمیل بایک بصورت ذیل است:

«کنفرانس اتحاد, همفکری و چاره‌یابی دموکراتیک که در 15 و 16 ژوئن برگزار می‌گردد, از اهمیت زیادی برخوردار است.

روند رهایی دموکراتیک و ایجاد حیاتی آزاد, هم در شمال کردستان و هم در ترکیه مسئله دموکراتیزه‌شدن دولت را موضوع بحث ساخت و فرصت‌هایی برای تحقق این مسایل آفریده شد. این امر نتیجه مبارزات رهبر ملت‌کرد, رهبر آپو برای دموکراتیزه کرده ترکیه است. مقاومت مردمی پارک گزی استانبول مستقیما با مسئله عقب‌نشینی گریلاها, جنبش آزادیخوایه کردها و مطرح ساختن مسئله دموکراتیزه شدن ترکیه ارتباط دارد. رهبر ملت‌کرد, تأکید می‌کند که عقب‌نشینی گریلاها به خارج از مرزها به منظور گشودن راه برای دموکراتیزه شدن ترکیه و پیشبردسیاستی دموکراتیک و مبارزات ایدئولوژیک صورت گرفت. تظاهرات مردمی ترکیه نخستین نتایج این مبارزات کردها است. اگر چنین مرحله‌ای به میان نمی‌آمد, شکل‌گیری چنین مقاومتی در ترکیه تقریبا غیرممکن می‌بود.

برگزاری نشستی در خصوص معانی دموکراتیزه شدن, و برگزاری کنفرانسی برای تحقق گام‌های رهایی دموکراتیک و حیات آزاد, به معنای آغاز مرحله‌ای نوین است.

کردها باید هرچه استوارتر کنفرانس کردها در آمد را برگزار کنند و با عزم راسخ در  فعالیت‌های مرحله رهایی دموکراتیک سهیم شوند. تصمیماتی که در کنفرانس اخذ خواهندشد, باید از سوی جامعه کردها هم مورد پذیرش قرار گیرد و برای عملی ساختن آن هم از آن صاحبداری کنند. خلق‌کرد باید راه صحیح را به دولت ترکیه نشان دهد؛ گریلاها عقب‌نشینی کردند, دیگر بدون هیچ عذر و بهانه‌ای باید برای چاره‌یابی مسئله کرد گام‌هایی برداری. از این پس فعالیت کردها این خواهد بود. اینکه خلق‌کرد مطالبات خود را برای دولت ترکیه بیان دارد و از آن بخواهد گام‌هایی بردارد, اما از سوی دیگر به سدسازی‌ها, احداث پایگاه‌های جدید نظامی و راه‌ها برای لشکر کشی دست زند, صحیح نیست و فعالیت‌های نافرمانی مدمی کردها می‌تواند جلوی آن اقدامات دولت را بگیرد. چاره‌یابی مسئله کرد هم تنها با توقف این اقدامات دولت ممکن می‌گرد. اگر دولت ترکیه بر ساخت پایگاه‌ها و سدهای آبی اصرار ورزد, آن, به معنای برهم زدن روند صلح است. به همین خاطر خلق‌کرد باید به سپر زنده مبدل شده و اجازه ندهند که دولت ترکیه پایگاه‌ نظامی جدید و سد بسازد.

یکی دیگر از ویژگی‌های مرحله صلح, سازماندهی دموکراتیک و آفرینش حیاتی آزاد است. خلق‌کرد باید با درک سیاست دموکراتیک, در تمامی روستا‌ها, شهرها و مناطق به سازماندهی خود دست زند. باید در همه عرصه‌های سیاسی, اجتماعی, اقتصادی, فرهنگی و دفاع مشروع سازماندهی شود و با سازماندهی کنفدرالیسم دموکراتیک , سیستم خودمدیر خود را تأسیس کند. نباید حتی یک نفر خارج از سازماندهی قرار گیرد. باید کردها با جامعه سازماندهی شده, سستم خودمدیریتی دموکراتیک را تحقق بخشیده و بر همان اساس به زنده ساختن زبان و فرهنگ خود همت بگمارد و علیه نسل‌کشی فرهنگی مبارزه کند. باید سیستم آموزشی و مدارس خود را مستقل از دولت ایجاد کند. باید بنیان آموزش زبان کردی گذاشته شود. نخست باید آموزش از مدارس ابتدایی آغاز شود و پس از 5 سال هم برای دوره راهنمایی برنامه‌ریزی شود. پس از گذشته پنج الی شش سال می‌توان آموزش به زبان کردی را در دانشگاه‌ها شروع کرد. آنهایی که می‌گویند آموزش به زبان کردی غیرممکن است, بدان معناست که به نسل‌کشی سیاسی خدمت می‌کنند و یا ذهنیت خود را تغییر نداده‌اند.

خلق‌کرد نباید در هیچ زمینه‌ای منتظر دولت ترکیه باشد. تاکنون بر انسانیت چنان تحمیل شده که بدون اتکای به دولت هیچ چیزی ممکن نیست, اما برعکس اگر جامعه خود را سازماندهی کند, امکانات خود را به خدمت بگیرد, در همه عرصه‌ها می‌تواند آموزش و فرهنگ خود را پیشبرد دهد و حیاتی آزاد و دموکراتیک بنا نهد.

در مرحله کنونی یکی دیگر از وظایف, بازگشت به میهن کردستان است. بازگشت به روستاها و زنده ساختن حیات همانند هزاره‌های گذشته است. روستاها عرصه‌های حیات هستند که پیشینیان ما با هزاران رنج و سختی آباد کرده بودند. جایی است که همه چیز ما ر آن آفریده شده. به همین دلیل بازگشت به روستاها به معنای بازگشت به هویت وفرهنگ خود است. یک گل بر خاک خود زیباست و رنگی زیبا می‌یابد. لذا کردهای که در کلان‌شهرها همانند یک گل پژمرده شده‌اند, با بازگشت به روستاها و اصل خود, باردیگر زنده و زیبا خواهند شد. بازگشت به روستاها پی بردن به وجود خود, زیبایی و نیرومندی روحیه است. روستاهای ما جاهایی هستند که جهان معنوی و روحیه ما در آنجا تعالی می‌یابند. این بازگشت به معنای قیام مجدد کردها و ایستادن پرهیبت بر پاهای خود  و کردخواهی است. آباد شدن روستاها به معنای زنده‌شدن و شاداب‌تر شدن خلق‌کرد است.

برای بازگشت کردها به روستاهایشان می‌توان شمار زیادی سازمان مدنی تأسیس کرد. باید برنامه‌ریزی کرد تا این بازگشت بصورت سالم و صحیح انجام شود. بازگشت بدون برنامه و بنیان, ناممکن است. نخست باید احزاب سیاسی دموکراتیک , مدیریت‌های محلی, سازمان‌های مدنی و اقتصادی ـ تجاری کردها نقشی در این زمینه ایفا کنند. این امر باعث می‌شود که میلیون‌ها نفر که به کلان‌شهرهای ترکیه کوچ اجباری کرده‌اند, به روستاهایشان بازگردند».