توطئه ‌15 فوریه‌  سال 1999 یکی از روزهای سیاهی است که ‌در تاریخ ملت کرد هرگز فراموش نخواهد شد.این توطئه ‌از سوی تعدادی از ابر قدرتهای جهانی برنامه‌ ریزی شد و هدف آنها از عملیات ربودن اوجالان و تحویل وی به ترکیه، درهم شکستن جنبش آزادیخواهی و اراده‌  ملت کرد بود. اما برخلاف انتظار توطئه‌ گران، با مقاومت اوجالان و کردها این توطئه‌  خنثی شد. توجه ‌شما را به‌  چگونگی انجام این توطئه‌  جلب می کنم .

جنبش آزادیخواهی ملت کرد از ابتدا خواهان حل مسالمت آمیز مسئله‌ کرد بود، اما حکومت ترک با همکاری کشورهای منطقه ‌و با اتکا به ‌حکومتهایی که‌  خود را همچون پلیس جهانی می‌بینند ، به جای پاسخی مثبت به ‌درخواست مسالمت آمیز ملت کرد و جنبش آن، به طور مداوم در حال انجام توطئه‌ هایی به‌  منظور نابودی حرکت آزادیخواهی کرد بودند.

آغاز این توطئه‌  بین‌الدولی در نهم اکتبر سال 1998 و در هدف قرار دادن ‌شخص عبدالله‌ اوجالان، علیه‌  ملت کرد و جنبش آزادیخواهی آن بود.

پیش از آغاز توطئه‌  بین‌المللی در نهم اکتبر 98 ،جنبش آزادیخواهی در سومین مرحله ‌آتش بس خود بود و این در حالی بود که ‌ترکیه ‌خود را آماده‌  حمله ‌و جنگ می‌کرد. ارتش ترک علیرغم اپراسیون‌هایی که ‌در شمال کردستان انجام می‌داد، ضمن تمرکز نیروهای خود در مرز سوریه، آن کشور را تهدید کرد تا اوجالان را از کشور اخراج کند‌. همزمان اسرائیل و ناتو نیز نیروهای خود را به‌  طرف مرزهای سوریه ‌انتقال می‌دادند.

رهبر ملت کرد عبدالله‌ اوجالان با درک شرایط و به ‌منظور پیشگیری از وقوع جنگ میان ملتهای منطقه و تأکید بر حل مسالمت آمیز و سیاسی مسئله‌  کرد، سوریه ‌را ترک کرد و اولین توقفگاه وی در مسیر اروپا، یونان بود.

در روسیه ‌نیز علیرغم موافقت اکثریت دومای آن کشور با پذیرش اوجالان به‌  عنوان پناهنده‌  سیاسی، اما دولت روسیه ‌اجازه‌  اقامت به ‌اوجالان نداد و به ‌همین سبب اوجالان مجبور به‌  ترک خاک روسیه‌  و حرکت به سوی ایتالیا گردید.

ماسیمو دالیما نخست وزیر وقت ایتالیا، علیرغم تمام فشارهای موجود، در کنفرانسی مطبوعاتی نامه‌ ای از اوجالان را قرائت کرد که ‌در آن اوجالان از علل حضور خود در اروپا چنین گفته ‌بود:

روش حل سیاسی، اسلوبی امروزی است برای حل مشکلات جنگ و نمی توان آن‌ را نادیده‌  گرفت. برای فشارهای نابودگرانه ‌بر فرهنگ و آزادی خلق‌ها، هیچگونه ‌توجیهی وجود ندارد و این‌ کار باید متوقف گردد. امیدوارم تمامی بشریت، سازمان ملل متحد، اتحادیه ‌اروپا و سازمان‌های مرتبط دیگر و هواداران دمکراسی در این مورد اقدام نمایند. من به ‌قصد یافتن این راه حل‌ها به ‌رم آمده ‌و جهت ایجاد شرایط سیاسی در اینجا هستم.

با رسیدن اوجالان به ‌رم و در مدت یک شبانه‌ روز، دهها هزار کرد روانه‌  پایتخت ایتالیا شدند و گرداگرد اوجالان را گرفتند.

حکومت ایتالیا تحت فشار احزاب دست راستی ، فشارهای خارجی از سوی آمریکا و ناتو و به ‌علت محاصره‌  اقتصادی از جانب ترکیه، ‌مجبور به‌  عقب‌نشینی از موضع قبلی خود مبنی بر پذیرش اوجالان شد.  

سرانجام اوجالان در روز شانزدهم ژانویه ‌سال 1999 ایتالیا را ترک کرد و در میان مسکو، یونان، روسیه‌  سفید و دست آخر کشور افریقایی کنیا در رفت و آمد بود تا اینکه‌  در شامگاه 15 فوریه ‌که ‌ملت کرد آن را روز سیاه عنوان کرده ‌است، در کنیا از سوی گروه ویژه‌ ای که‌  توسط جاسوسان اسرائیلی فرماندهی می‌شد، دستگیر و تحویل ترکیه داده‌ شد.

در واکنش به‌  این اقدام ننگین، ملت کرد در هر چهار بخش کردستان و دیگر کشورهای جهان دست به‌  چنان قیامی زدند که‌  موجب تحیر جهانیان و حتی نیروهایی که ‌در این توطئه‌  دست داشتند نیز گردید.   

هدف توطئه‌ گران از بین بردن جنبش آزادیخواهی و شعله‌ ور کردن جنگ میان خلق‌ها بود، اما اوجالان برعکس، به ‌منظور پیشگیری از بروز جنگ میان خلق کرد و ترک، در دادگاه امرالی نیز بر روندی که ‌از سال 1993 با اعلام آتش‌بسهای یکجانبه و پی‌درپی ‌آغاز کرده‌  بودند، همچنان پافشاری نمود.

اوجالان با ارائه‌ دفاعیات خود به ‌دادگاههای امرالی و اتحادیه‌  اروپا، بار دیگر درخواست خود را مبنی بر تأیید موجودیت و فرهنگ ملت کرد و حل مسائل آنها از طرق مسالمت آمیز و دمکراتیک تکرار نمود.

پس از تمام تقلاهای توطئه‌ گران به‌  منظور نتیجه‌ گیری از این اقدام، اوجالان در سیزدهمین  سال از آغاز توطئه، ‌خاطرنشان نمود که ‌او با صبر و تحمل خویش و ملت کرد نیز با مقاومتهای بی‌نظیر از موفقیت این توطئه پیشگیری کردند.‌