کمیته اجرایی جنبش انقلابی متحد خلق‌ها (ه‌ب‌ده) در بیانیه اول ماه می، روز جهانی کارگر اظهار داشت:

«نظام سرمایه‌داری و امپریالیستی مردسالارانه، با تمام بی‌قانونی و زورگویی خود، نیروی کار انسان و طبیعت را بی‌رحمانه در چرخ استثمار خود اسیر و محاصره کرده است. تضاد بین کار و سرمایه در سراسر جهان عمیق‌تر می‌شود. سرمایه‌داری با بحران‌های چندگانه‌ای که خود ایجاد کرده است، پایان تاریخی خود را رقم می‌زند. هرچه تضادها عمیق‌تر می‌شوند، خیزش‌های خشمگین طبقه کارگر، زحمتکشان، زنان و جوانان رساتر به گوش می‌رسد.

به کارگران و زحمتکشان، زندگی در مرز گرسنگی تحمیل می‌شود. دستمزد کارگران و حقوق اجتماعی به طور مداوم کاهش می‌یابد. زنان به دلیل سیاست‌های جنسیتی و پدرسالارانه به قتل می‌رسند و پس از 'سه فرزند'، با استدلال 'زایمان طبیعی'، با مالکیت بر بدن‌هایشان، می‌خواهند آن‌ها را در خانه‌ها محبوس کنند. جوانان با محرومیت از امکانات اقتصادی برای هرگونه رشد فکری، در چنان ناامیدی عظیمی فرو می‌روند که حتی نمی‌توانند برای آینده خود رویاپردازی کنند. در شرایط کنونی که کل جامعه به ناامیدی عظیمی سوق داده شده است، روزهایی را سپری می‌کنیم که صدها هزار نفر با خشم خود به خیابان‌ها سرازیر شده‌اند. طبقه کارگر و ستمدیدگان در چنین شرایط اجتماعی به سوی اول ماه می گام برمی‌دارند...

ما با قیام و خشم جوانی به سوی اول ماه می گام برمی‌داریم. این خشم به خاطر نخواستن تاریک شدن آینده‌شان است. این خشم برای حداقل ۱۰۰۰ کودک کارگری است که در دو سال اخیر جان خود را از دست داده‌اند و برای سودجویی سرمایه‌داری تا مغز استخوان استثمار شده‌اند و تعدادشان به ۳-۴ میلیون نفر می‌رسد. جوانان دانشجو و کارگر-بیکار از ۱۹ مارس برای نمردن با طرح‌های MESEM، برای نابود نشدن آینده‌شان و برای اعلام اینکه جوانان مطیع با آموزش‌های ضدعلمی نخواهند بود، در میدان‌ها هستند. جامعه تلاش می‌کند تا کار کودکان را با استدلال‌هایی مانند کار کودکان؛ آموزش-یادگیری و نیروی کار آینده مشروع جلوه دهد و به مرگ کودکان کارگر عادت کند. تنها راه وجود صنعت ترکیه در بازارهای جهانی، به ویژه بازار اتحادیه اروپا، صادرات نیروی کار ارزان است. کار کودکان برای سرمایه، خودِ نیروی کار ارزان مورد نظر است. اول ماه می باید به نیروی مبارزه خشم علیه کار کودکان و مرگ کودکان کارگر تبدیل شود و سکوی جهشی برای مبارزه برای کسب آینده باشد.

زنان با امید و شور ۸ مارس و خشم از مردسالاری فاشیستی به سوی اول ماه می گام برمی‌دارند!

در سال ۲۰۲۵ که سال خانواده اعلام شده است، در مقاومت در برابر نادیده گرفتن زن به عنوان سوژه، استثمار کار و بدن او، فقیرسازی، قیم، خشونت مرد-دولت هستند. در مقاومت در برابر غصب حق نفقه، فشار 'زایمان طبیعی' و دولت مردسالارانه‌ای که با سیاست 'سه-پنج فرزند' می‌خواهد بر بدن او مالکیت داشته باشد. زنان با مقاومت نشان می‌دهند که در عدم تبدیل شدن به 'مقبول' حزب عدالت و توسعه (آک‌پ) بسیار مصمم هستند. زنان و کودکان در برابر جنگ‌های امپریالیستی و ارتجاعی که به معنای فقر، گرسنگی، مرگ، تجاوز و خشونت برای آن‌هاست، مقاومت می‌کنند.

خشم کارگران و زحمتکشان ترکیه-باکور کوردستان به خیابان‌ها سرازیر شده است. علیرغم زورگویی‌ها، ترور دولتی فاشیستی و حمله گسترده تصفیه (نابودی)، صدای طبقه کارگر و ستمدیدگان همچنان با قدرت بلند است. صدای ستمدیدگان، نیروی خشمگین آن‌ها تکه‌تکه اما با قدرتی که از حقانیت خود می‌گیرد، از عمق می‌آید. پرده ارعاب، تسلیم و حمله دیگر توسط توده‌ها دریده شده است. کارگران، زحمتکشان و جوانان نوری را که با مقاومت خود در افق ایجاد کرده‌اند، دیده‌اند.

در حالی به سوی اول ماه می گام برمی‌داریم که مردم کورد به مقاومت خود برای آزادی ملی ادامه می‌دهند!

علیرغم تصمیم یکجانبه حزب کارگران کوردستان (پ‌ک‌ک) برای آتش‌بس، رژیم فاشیستی در کوردستان از یک سو به حملات نظامی ادامه می‌دهد و از سوی دیگر برای دستاوردهای مردم کورد و زنان، قیم منصوب می‌کند؛ ترور فاشیستی علیه سیاستمداران و منتخبین کورد ادامه دارد. تحمیل انزوا در زندان‌ها، به ویژه در جزیره امرالی علیه رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان، با تمام سنگینی خود در تمام زندان‌ها ادامه دارد و فشارهای استعماری بر هویت و حقوق ملی مردم کورد ادامه دارد. علیرغم همه اینها، در شرایطی به سوی اول ماه می گام برمی‌داریم که مردم کورد به مقاومت و مبارزه خود برای مطالبات آزادی ملی ادامه می‌دهند.

رژیم فاشیستی برای اداره کل جامعه، با استفاده بی‌مهار از تمام امکانات دولت، از جمله جنگ روانی، هیچ استدلالی جز افزایش استثمار، ترور، سرکوب و ظلم در دست ندارد. اگرچه با بازداشت و دستگیری انقلابیون تلاش می‌کند تا شور، قدرت و اراده میدان‌ها را در روز اول ماه می تضعیف کند، اما این تلاش‌ها بیهوده است.

دیگر اداره‌شوندگان نمی‌خواهند مانند گذشته اداره شوند. کارگران، زحمتکشان و زنان در قیام هستند. آینده‌ای که به جوانان وعده داده شده، وجود ندارد. بزرگترین برگ برنده دولت فاشیست ترکیه برای اداره توده‌ها، شوونیسم است. گرفتن این برگ برنده از دست آن‌ها، با مبارزه برای آزادی سیاسی کارگران و زحمتکشان ترک و با مشترک کردن مبارزه ملی دموکراتیک کارگران و زحمتکشان کوردستان محقق خواهد شد. اتحاد این مبارزات، امید کارگران و زحمتکشان، زنان و جوانان و کابوس فاشیسم است. اگر بتوانیم 'مقاومت متحد خلق علیه فاشیسم، شوونیسم، جنگ، اشغال و استعمار' را ایجاد کنیم، ضربه بزرگی به استعمار فاشیستی خواهیم زد.

شعار 'رهایی به تنهایی ممکن نیست' که در روزهای مبارزه‌ای که گویی با سرعت از آن می‌گذریم، بر زبان صدها هزار نفر جاری است، بازتاب درک توده‌ها از ضرورت مبارزه مشترک است. به همین دلیل، شعار 'یا همه با هم یا هیچ‌کدام' وضعیت و وظایف کنونی را توصیف می‌کند. تجمع میلیون‌ها نفری که هدف ظلم فاشیسم هستند، به ویژه کارگران و زحمتکشان ترکیه و کوردستان، زنان و فعالان محیط زیست، در اول ماه می حول این شعار در مبارزه علیه فاشیسم، جهشی در مبارزه برای آزادی سیاسی علیه فاشیسم ایجاد خواهد کرد. همانطور که در جهان، در جغرافیای ما نیز تنها یک گزینه وجود دارد: 'یا بربریت یا سوسیالیسم'.

برای این، متحد کردن قدرت نیروهای محرک مبارزه ضروری شده است.

اول ماه می باید اهرمی برای ارتقای مقاومت در خیابان‌ها توسط کارگران و زحمتکشان ترکیه و کوردستان، زنان و جوانان، علیه استثمار سرمایه‌داری، ظلم، شوونیسم، فاشیسم و سلطه مردانه باشد.»