حکومت های ایران ، ترکیه ، سوریه و عراق در گذشته و حال مسئول مرگ دهها هزار شهروند کرد هستند که طی سالیان سال قتل عام شدند .

 وقایع بمباران شیمیایی حلبچه و انفال توسط صدام ، قتل عام های متعدد از سوی ترکیه و سوریه و کشتارهای روی داده در دوران شاهنشاهی و جمهوری اسلامی ایران از نمونه های بارز فجایعی است که هرگز از یادها زدوده نخواهند شد.

 در  پی ترسیم مرزهای قراردادی و تجزیه خاک کردستان به چهار بخش، این مرزها به قتل گاهی برای کردها مبدل شدند .

هنوز هم سالانه صدها نفر از غیر نظامیان اعم از زنان و کودکان و مردان در امتداد این مرزها کشته و مجروح می شوند ، برخی با شلیک مستقیم نظامیان حکومتی ، برخی در حین گریز از چنگال نظامیان و برخی با برخورد با قاتلان خاموش کاشته شده در زمین .

 مین ها از بزرگترین دشمنان بشریت محسوب می شوند که هیچ تفاوتی میان نظامیان و غیر نظامیان و کودکان و بزرگسالان قائل نیستند .

قربانیان اخیر مین در کردستان هفت کودک شش تا یازده ساله بودند که در روستای نشکاش در حین بازی با یک مین بجای مانده از پایگاهی نظامی صدمه دیدند که دو تن از این کودکان قطع عضو شدند.

 مقامات دولتی گفته اند اين مين بر جای مانده از زمان جنگ ایران و عراق بوده كه کودکان با آن بازی کرده و منفجر شده است .

 انفجار مين های بر جای مانده از زمان جنگ در حالی در كردستان هنوز قربانی می گيرد كه حالا بعد از گذشت 25 سال همچنان مسئولان و مديران كشوری و استانی وعده پاكسازی اراضی مین گذاری شده را مطرح می كنند.

 چهار سال پیش رئیس مرکز مین زدایی ایران با قبول اینکه استان های ايلام، خوزستان، کرماشان، سنه و اورمیه به ترتيب بيشترين تعداد مين کاشته شده را دارا هستند وعده داده بود که در طول سه سال کلیه این مین ها پاکسازی شوند. 

 سردار وحیدی وزیر دفاع دولت احمدی نژاد هم در سخنانی مشابه قول داده بود پاکسازی میادین مین در این مناطق تا سال 91 به پایان برسد .

 در ارتباط با حادثه اخیر صالح نیکبخش از وکلای دادگستری به خبرگزاری مهر گفته مین منفجر شده در روستای نشکاش متعلق به یک پایگاه متروکه نظامی بوده که در ارتفاعات مشرف به روستا قرار داشته و بدلیل بارندگی به داخل روستا حرکت کرده است .

 گفته می شود در حال حاضر 120 تا 140 میلیون مین در جهان کار گذاشته شده که 4 میلیون آن باقی‌مانده جنگ جهانی دوم است .

تلاش بین‌المللی برای منع کاربرد مین های ضد نفر در سال 1997 عقد یک پیمان بین المللی را بهمراه داشت که بر اساس آن  استفاده از مین‌های ضدنفر ممنوع شد.

دستکم 156 کشور با امضای این پیمان بین‌المللی پذیرفته‌اند که از تولید، استفاده، طراحی، ذخیره و تجارت مین‌های ضدنفر خودداری کنند.

بر اساس گزارش سال 2010 کمپینن نظارت بر مین‌های زمینی دوازده کشور چین، کوبا، هند، ایران، میانمار، کره شمالی، کره جنوبی، پاکستان، روسیه، سنگاپور، آمریکا و ویتنام همچنان تولیدکننده مین ضدنفر هستند. البته چین، آمریکا، ویتنام و ایران اعلام کرده‌اند که هم‌اکنون در حال تولید مین ضدنفر نیستند.