امروز نودونهمین سالگرد انعقاد پیمان لوزان یا به عبارتی سالگرد تقسیم دوباره کوردستان است. در آنزمان قدرت‌های جهانی در جلسه‌ای در لوزان سوئیس، خاک کوردستان را میان چهار کشور ترکیه، عراق، سوریه و ایران تقسیم کردند و تصمیمی گرفتند که منجر به یک تراژدی انسانی شد.

فاتحان جنگ جهانی اول بهمراه نمایندگان برخی کشورهای دیگر در اواخر ماه ژوئیه سال ١٩٢٣ در شهر لوزان سوئیس در نشستی گردهم آمدند.

موضوع اصلی بحث بر سر تغییر مرزهای خاورمیانه و تجزیه خاک کوردستان بود.

در این نشست که سرنوشت کوردها در آن تعیین می‌شد و در ارتباطی تنگاتنگ با جغرافیای کوردستان بود، هیچ نماینده‌ای از ملت کورد حضور نداشت. به هرشکل عهدنامه لوزان بدون تأیید کوردها در بیست و چهارم ژوئیه سال ١٩٢٣ به امضا رسید.

قدرت‌های جهانی بخش بزرگی از مرزهای موجود در خاورمیانه را بر اساس منافع خود تغییر دادند و راه را بر معضلاتی گشودند که تا به امروز مسئله ساز است. ترکیه، ایران، سوریه و عراق پس از انعقاد این پیمان بود که سیاست انکار و امحای کوردها را به اجرا گذاشتند و فجایع انسانی بزرگی را رقم زدند.

با وجود آنکه مفاد ٣٩ و ۴١ این پیمان زبان‌های مادری و حقوق فرهنگی گروه‌های ملی را برسمیت می‌شناخت اما سلطه‌گران بر کوردستان چشمان خود را بر این مفاد بستند و سیاست همگون‌سازی و نسل‌کشی فیزیکی و فرهنگی را با خشونت تمام اعمال کردند.

البته کوردها هیچ وقت این پیمان را به رسمیت نشناختند و ده‌ها قیام در جای جای کوردستان شاهدی بر این مدعاست.

شروع جدی‌ترین و تأثیرگذارترین مبارزه خلق کورد به دهه هفتاد میلادی بازمی‌گردد، مبارزاتی که توسط حزب کارگران کوردستان به رهبری اوجالان آغاز شد و مرزهای ساختگی و تحمیلی قدرت‌های خارجی را به رسمیت نمی‌شناخت.

انقلابی که در باکور آغاز شد در زمانی کوتاه به دیگر بخش‌های کوردستان نیز سرایت کرد و هزاران مبارز بدون در نظر گرفتن مرزهای موجود در جای جای کوردستان جانفشانی کردند و بهای آزادی را با خونشان پرداختند.

این مبارزه تاکنون ادامه دارد. رهبر اوجالان در امرالی، مبارزان در روژاوا، گریلاها در قندیل تا زاپ، آواشین و متینا و رزمندگان در شنگال و وطندوستان در آمد، سنه، هولیر و کوبانی همگی در خط مقدم این پیکار تاریخی قرار دارند که هدفشان لغو پیمان ظالمانه لوزان و برپایی کنفدرالیسم دمکراتیك در منطقه است.