علی کریمی اعلام کرد: شعار "زن، زندگی، آزادی" شعاری بود که توسط احزاب و گروههای معتقد به حقوق و مبارزه زنان، احزابی که معتقدند باید زنان شریک زندگی باشند؛ زنان رئیس‌مشترک و گریلا باشند، به‌میان آمد و این قابل انکار نیست.
علی کریمی نویسنده و سیاستمدار کورد درباره سالیاد "انقلاب زن، زندگی، آزادی" در روژهلات کوردستان و ایران و جوهر این انقلاب با خبرگزاری فرات گفتگو کرد و به جزئیات آن پرداخت.
"زیباترین و بهترین شعار برای اوضاع ایران بود"
علی کریمی درباره ماهیت این انقلاب گفت: شعار مطروحه در مراسم تدفین شهید ژینا امینی در سقز، یک شعار کاملا به‌جا بود و زیباترین و بهترین شعار برای اوضاع ایران بود. این شعار به تمامی ماهیت انقلاب و مطالبات زنان را روشن کرد. کلمه اول آن "زن" بود و در کشوری مانند ایران که ۴۴ سال است زنان هیچ حقوقی ندارند، این شعار بر حقوق زنان تاکید داشت. کلمه دوم نیز درباره اوضاع مادی و معیشتی مردم ایران پس از سرکار آمدن نظام جمهوری اسلامی و به‌ویژه در سال‌های اخیر بود که مردم با چه فلاکتی روبرو شده‌اند. این بود که درهنگام خاکسپاری پیکر ژینا امینی، وقتی یک جوان رشید فریاد زد "ژن، ژیان، آزادی"، این شعار مانند یک آتشفشان فوران کرده و تمام ایران را دربرگرفت. کسی نبود که این شعار را بازگو نکند؛ حتی خانواده شاه سابق ایران نیز این شعار را تکرار می‌کردند.
"این شعار از افکار رهبر خلق کورد؛ عبدالله اوجالان برآمده است"
درباره هؤیت شعار انقلاب؛ علی کریمی اظهار داشت: شعار "زن، زندگی، آزادی" شعاری بود که توسط احزاب و گروههای معتقد به حقوق و مبارزه زنان، احزابی که معتقدند باید زنان شریک زندگی باشند؛ زنان رئیس‌مشترک و گریلا باشند، به‌میان آمد و این قابل انکار نیست که در روژآوای کوردستان و از جنبش آزادی برخواسته است. من شخصا مطلع‌ام که در عمل پس از تئوری و افکار رهبر خلق کورد؛ عبدالله اوجالان، چندین سال است در پراتیک برایش مبارزه می‌شود. در جنبش آزادی ابتدا در مبارزات باکور کوردستان و سپس در روژآوای کوردستان با شدت و جدیت تمام بر آن کار شد و بر اساس آن سیستم ریاست‌مشترکی را در تمام ارگانها و نهادیشان اجرایی کردند و منبع و منشاء الهام انقلاب روژهلات کوردستان و ایران نیز همان جنبش آزادی است.
"مرکز همکاری احزاب روژهلات، همه چیز بود اما همکاری نبود"
درباره جهانی‌شدن انقلاب زنان با پیشاهنگی کوردها و اوضاع داخلی کوردستان؛ این نویسنده گفت: شعار "زن، زندگی، آزادی" از سطح منطقه‌ای گذشته و در جهان گسترده شده و همه‌جا بازگو می‌شود. در خیلی از کشورها نیز با همان زبان کوردی تکرار می‌شود. آنچه به اوضاع داخلی کوردستان مرتبط است؛ ما از همان ابتدا اعلام کردیم که باید منافع ملی پیش از همه منافع دیگر لحاظ شود و در این راستا لازم بود تا از همه احزاب و جریانات سیاسی یک جبهه کوردی متحد تشکیل شود تا بتوان با جمهوری اسلامی روبرو شد و انقلاب را به نتیجه رساند. نیز برای اینکه به همه جهان نشان دهیم که ما به‌عنوان خلق کورد رهبری "انقلاب زن، زندگی، آزادی" را در دست داریم و آن را بنیان نهاده‌ایم. متاسفانه تعدادی از احزاب سیاسی کوردستان که خود را اصیل و قدیمی می‌دانند و می‌خواهند همیشه حرف خود را به‌کرسی بنشانند؛ به درک لازم برای کار مشترک نرسیدند و مرکز همکاری تشکیل‌شده توسط آنان، همه چیز بود به‌جز همکاری! این مرکز نیز تنها یک از دو نیروی سیاسی به‌نام کومه‌له و دموکرات تشکیل شده بود که هر یک از جای خود و جداگانه کار می‌کرد و جریان موسوم به کومه‌له انقلابی زحمتکشان با پسر شاه سابق ایران جلسات و برنامه‌هایی داشت که این خانواده بیش از ۴۰ سال ساکت بودند و هیچ نقشی در میدان سیاسی ایران نداشته‌اند. پسر شاه مشتی لومپن و چاقوکش و معتاد را به خیابان‌های پاریس فرستاد تا انقلاب ایران و روژهلات کوردستان را به بیراهه ببرد و از آن سوءاستفاده نماید. متاسفانه بخشی از احزاب سیاسی کورد در کنار این سیاست پسر شاه قرار گرفتند و به بخشی از این پروژه کثیف مبدل شدند. آنها باید با نیروهای خالق این شعار جبهه واحد تشکیل می‌دادند و یک نیروی نظامی واحد تشکیل می‌دادیم.
علی کریمی مواضع حزب حیات آزاد کوردستان-پژاک را درباره "انقلاب زن، زندگی، آزادی" قابل ستایش تعریف کرد و گفت: در آغاز قیام یادم هست، زمانی که مشغول گفتگو با احزاب بودیم تا با هم هماهنگی داشته باشیم و اتحاد را تقویت کنیم؛ من با پژاک تماس گرفتم تا در اتحاد و همکاری سهیم شوند و آنان با قاطعیت تمام اعلام حمایت و آمادگی کردند. کومه‌له- سازمان کوردستان حزب کمونیست ایران نیز به همین شیوه برخورد کرد. در اوایل کارها خوب جلو می‌رفت؛ اما بعدا یکسری جریانات دیگر وارد شدند و پروژه را به بیراهه بردند.
قیام را رهبری کنید و تا پیروزی انقلاب آن را ادامه دهید
کریمی در پایان گفت: ما باید از مردم ایران و روژهلات کوردستان تشکر کنیم، زیرا پیشاهنگی و فداکاری عظیمی برای این انقلاب از خود نشان دادند. امیدواریم در سالیاد این قیام، یکبار دیگر شهرهای سقز، پاوه، کرماشان، سنه و مریوان و غیره پیشاهنگی این قیام را در دست بگیرند و تا پیروزی انقلاب آن را ادامه دهند.
