اردال اوزل که علاوه بر بیماری‌های اسکیزوفرنی و زوال عقل، بیماری‌های قلبی، فشار خون بالا، دیابت، کلیه و پروستات نیز دارد، نمی‌تواند از مانع گزارش شورای پزشکی قانونی (ATK) مبنی بر «توانایی ماندن در زندان» عبور کند و ۱۹ سال است که در زندان نگهداری می‌شود.

اوزل که در سال ۲۰۰۶ به اتهاماتی مانند «عضویت در سازمان» و «برهم زدن نظم و وحدت دولت» به حبس ابد محکوم شد، ابتدا ۶ ماه در زندان بایرام‌پاشا نگهداری شد و سپس به زندان نوع F بسته تَکیرداغ تبعید شد. اردال اوزل حدود دو سال پیش نیز به زندان نوع T متریس منتقل شد.

خواهرش، قُمری آک‌گول، در گفتگو با خبرگزاری فرات (ANF) یادآور شد که برادرش در زمان بازداشت در سال ۲۰۰۵ مورد شکنجه قرار گرفته است. قمری آک‌گول این موضوع را اینگونه بیان کرد: «۷۰ سال حکم برای اردال صادر شد. در سال ۲۰۱۰ دوباره او را به دادگاه بردند. آن زمان بیمار بود و به دلیل بیماری‌اش نفسش بند می‌آمد. علاوه بر شکنجه در دوران بازداشت، در راه تبعید به زندان تکیرداغ نیز بارها مورد شکنجه قرار گرفت.»

با ادعای خودکشی، شکنجه‌ها را پنهان می‌کنند

در سال ۲۰۱۱ از تکیرداغ با ما تماس گرفتند و ادعا کردند که برادرم اقدام به خودکشی کرده و گفتند که او را به بیمارستان روانی باکرکوی منتقل کرده‌اند. ما به ملاقات او رفتیم، اما اردال ما را نشناخت. آثار ضرب و جرح زیادی روی صورتش بود. در جاهای زیادی از بدنش آثار خاموش کردن سیگار روی آن وجود داشت. مشخص بود که توسط نگهبانان مورد شکنجه قرار گرفته است. آنجا به ما گفتند که برادرم سعی کرده خودسوزی کند، اما من باور نکردم. زیرا آثار شکنجه در جاهای زیادی از بدنش وجود داشت.»

وقتی به هوش آمد، حقیقت را گفت

قُمری آک‌گول اظهار داشت که در آن زمان تشخیص اسکیزوفرنی حاد برای او داده شده بود و حدود دو سال در بیمارستان باکرکوی بستری شد. وی گفت: «ابتدا ما را نمی‌شناخت. هوشیار هم نبود. بعد کم کم ما را شناخت. وقتی به هوش آمد، از او پرسیدیم چرا این کار را کرده است، گفت: 'من خودم را نسوزانده‌ام، من چنین کاری نکردم. با شکنجه این بلا را بر سرم آوردند. 'سپس شورای پزشکی قانونی حکم داد که او می‌تواند در زندان در سلول انفرادی بماند. او را به یک بیمارستان خوب نمی‌برند و درمان نمی‌کنند.

دوباره به متریس آوردند

حدود دو سال است که دوباره او را به متریس آورده‌اند. سال گذشته نیز دچار خونریزی معده شد. به دلیل دیابت نمی‌تواند غذا بخورد و داروهایش روی معده‌اش تاثیر می‌گذارند. برای خونریزی معده‌اش او را به بیمارستان بردند، اما دوباره به متریس برگرداندند و این بار دچار حمله قلبی شد. با وجود اینکه گفته بود حتی نمی‌توانم روی پاهایم بایستم و آنژیوگرافی کرده‌ام، او را ۸ ساعت سر پا نگه داشته بودند.»

برای معاینه او را نمی‌برند

قُمری آک‌گول اظهار داشت که آخرین بار در عید به ملاقات او رفته و گفته است که پس از آنژیوگرافی و اَندوسکوپی او را برای معاینه نمی‌برند و اینگونه بیان کرد: «برادرم به من گفت که 'از درمان ما جلوگیری می‌کنند. 'همچنین از سقف محل نگهداری اردال آب کثیف چکه می‌کند. پدرم با مدیریت زندان صحبت کرد، اما آنها گفتند: 'چون سلول انفرادی وجود ندارد، اردال را آنجا نگه می‌داریم. 'با وجود اینکه زندان نوع T بیمارستان دارد، یک زندانی بیمار را در این شرایط نگهداری می‌کنند. ما در سال ۲۰۲۰ با شعار 'نمی‌خواهیم فرزندانمان بمیرند' ۱۱ ماه در مقابل دادگستری چاغلایان تحصن عدالت برگزار کردیم. بارها شکنجه و بازداشت شدیم. برای آزادی فرزندان‌مان همیشه خواسته‌های خود را بیان خواهیم کرد.»