روز ٢٥ نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان است. روزی که هرساله در آن خیابان‌های سراسر جهان به صحنه مقاومت زنان بدل می‌شوند. کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیەای قتل حکومتی ژینا امینی را همانند جنایت قتل خواهران میاربال قلمداد کرد.

سال ١٩٦٠ میلادی، خواهران میرابال از مخالفان رافائل تروخیو، دیکتاتور جمهوری دومینکن پس از ماهها مقاومت در برابر شکنجه‌گران سرانجام در چنین روزی جانشان را از دست دادند. سه خواهر از چهار خواهر "پاتریا، ماریا و مینروا" در ۲۵ نوامبر آسمانی شدند و یک خواهر بنام دده از آنها باقی ماند. تنها خواهر بازماندە در زمانی در فوریه ٢٠١٤ درگذشت که می‌دید زنان پس از قریب شش دهه هنوز راه درازی در پیش دارند اما مبارزتشان از هر زمانی به پیروزی نزدیک‌تر است.

  کانون نویسندگان ایران  با انتشار بیانیه ادعای "فوت" ژینا امینی در اثر بیماری زمینه‌ای را با ادعای مأموران سازمان تبهکار امنیتی دیکتاتوری دومینکن مقایسه کرده است که آنزمان قتل خواهران میرابال را "حادثه رانندگی" وانمود کردند.

 این بیانیه می افزاید: از سیل جوانان جان‌به‌لب‌رسیده‌ که با فریاد «ژن،ژیان آزادی » خیابان‌ها و محوطه دانشگاه‌ها را تسخیر کردند، شاهد خشونتهای گوناگونی بر زنان بوده‌ایم. صداهایی از درون حاکمیت شنیده‌ایم که بی‌شرمانه اعتراض دخترانی را که دلیرانه در برابر باتوم و گلوله سینه سپر می‌کنند به «غلیان نیازهای جنسی» و «اشتیاق به برهنگی» فرو می‌کاهند."

 کانون نویسندگان ایران در بیانیە خود  هشدار دادە است پی‌درپی خبر جان‌باختن دخترانی را خوانده‌ایم که مرگ‌شان بر اثر «سقوط از بلندی»، «سکته قلبی»، «مصرف الکل» وغیره وانمود ‌شده است؛ یا خبر خودکشی دختری جوان و آزاردیده را پس از چندین روز بازداشت."

 این بیانیه همچنین به تجاوزگری نیروهای سرکوبگر ایران نیز اشاره کردە و در مورد عدم توفیق حکومت ادامه می دهد: با این‌همه اما حکومت نتوانسته است انفجار خشم فروخفته‌ای را که برخاسته از بسیاری خشونت‌های آشکار و نهان است فرو بنشاند، و فریاد جوانان جان‌به‌لب‌رسیده را خاموش کند که نشان داده‌اند سر سازش و تمکین به قدرت جهنمی ندارند. بی‌تردید، از این پس جهان در ۲۵ نوامبر یادآور دختران جوانی خواهد بود که تنها برای «یک زندگی انسانی» در ایران قربانی خشونت شدند و دل‌آوری زنان جوان و نوجوانی را خواهد ستود که از مرگ و هم‌سرنوشتی با «خواهران میرابال» هراسی به دل راه ندادند، آزادی خود را طلب کردند و در این راه چندان پای فشردند که همراهانی بسیار از هر جنس و سن و از هر قوم و مسلک یافتند.