زینب جلالیان، زندانی سیاسی کورد که از سال ١٣٨۶ در زندان به سر می‌برد، در وضعیت جسمی نامناسبی قرار دارد که مسئولان زندان، از انتقال او به بیمارستان امتناع می‌کنند.

وی که سنگین‌ترین حکم (حبس ابد) را در میان زندانیان سیاسی زن دارد، در طول دوران حبس خود، دچار بیماری‌هایی از قبیل، برفک دهان، ناخنک چشم، ضعف بینایی، عفونت دندان، ناراحتی کلیوی و گوارشی شده است.

او همچنین پیش‌تر نیز به کرونا مبتلا شده بود و علی‌رغم نیاز شدید به مراقبت، مسئولان از انتقال او به بیمارستان خودداری کردند.

سازمان عفو بین‌الملل در یک «فراخوان اقدام فوری» در بهمن ۱۳۹۹ با اشاره به ابتلای وی به بیماری کرونا  و جلوگیری از دسترسی او به خدمات پزشکی برای وادار کردن او به اعتراف اجباری علیه خود در مقابل دوربین فیلمبرداری را مصداق «شکنجه» توصیف کرد.

زینب جلالیان، متولد سال ١٣۶١، در تاریخ ۸ اردیبهشت ۹۹ در حالی که دوران محکومیت خود را سپری می‌کرد به دلایل نامشخصی از زندان خوی خارج و نهایتا در تاریخ ۱۳ اردیبهشت به بند قرنطینه زندان قرچک ورامین  منتقل و مجددا در تاریخ ۵ تیر از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان تبعید شد. زینب جلالیان پس از ۳ ماه نگهداری در اتاق کوچکی در قرنطینه زندان کرمان، به زندان دیزل آباد کرماشان منتقل شد. او نهایتا آبان‌ماه ۹۹ در چهارمین انتقال خود طی هشت ماه به زندان یزد تبعید شد.