کژار: فریاد مشترک زنان، بار دیگر حاکمیت ایران را مورد بازخواست قرار داد

کژار در بیانیه‌ای به افزایش خشونت علیه زنان و زن‌کشی در ایران اشاره کرده و می‌افزاید: فریاد زنان در تجمعاتِ اعتراضی‌ مریوان در چند روز گذشته، فریاد فریناز خسروانی، ریحانه جباری، شلیر رسولی و صدها زن دیگر است که نمی‌خواهند قربانی شوند.

جامعه زنان آزاد شرق کوردستان (کژار) با اشاره به تجمعات اعتراضی در مریوان بر گسترش سازماندهی و اتحاد هر چه بیشتر زنان تأکید کرده است.

متن بیانیه کژار به شرح زیر است:

"قتل ناموسی، خودکشی زنان و مرگ آنان تحت عناوین و القاب گوناگون، معضلات و هجمه‌هایی هستند که زنان به درازای تاریخ اقتدار تا به امروز، با آن روبرو بوده‌اند. در جامعه‌ای که سایه‌ی نظام مردسالار بر آن سنگینی می‌کند و تحت نام ناموس، سنت و قانون نفس از جان جامعه و بویژه زنان گرفته ‌است، زنان روزانه با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنند. در چنین موقعیتی به جای واژه‌ی جنایت و تعریف آن، از موضوع و پدیده و مسئله استفاده می‌شود، تا زمانی که پروسه‌ی عادی‌سازی قتل زنان به نتیجه برسد و از واکنش جامعه بکاهد.

حاکمیتی زن‌ستیز، مرگ زن را می‌خواهد، زندگی نه

حاکمیت ایران، از آن دسته حاکمیت‌هایی است که قوانین واپسگرا و زن ستیزانه‌اش روزانه جان زنان را می‌گیرد. تحت نام همین قانون، اگر زنی از خویش دفاع کند و تسلیم فرمان تجاوز نشود، محکوم به اعدام می‌شود، نمونه‌اش ریحانه جباری! در جای دیگر زنان دیگری تسلیم این فرمان نشدند وبه زندگی‌شان پایان دادند، نمونه‌‌‌اش فریناز خسروانی و شلیر رسولی! درجایی دیگر دختر سرش بریده‌ می‌شود و در خیابان به نمایش گذاشته ‌می‌شود، مرد قاتل آزادانه می‌گردد و هیچ مجازاتی نمی‌شود و هزاران نمونه‌ی دیگر! این‌همه جنایت و مصیبت ماحصل ذهنیتی است که خود را سالار، محور و مرجع خوانده و زنان را دوم، دیگری و حاشیه تلقی می‌کند که هیچ حقی برای اعتراض و یا رد ندارد. درچنین صورتی اگر زن سکوت می‌کند، محکوم به حمل باری می‌شود به نام تقدیر، اگر اقدام به خودکشی می‌کند، او را خطابار می‌خوانند! می‌توان گفت این حاکمیت زن ستیز در واقع، مرگ زن را می‌خواهد، نه زندگی! او قربانی می‌خواهد نه پیشاهنگ! زن و جامعه‌ای منفعل می‌طلبد نه فعال و موثر! خود حاکمیت نیز بر این موضوع واقف است که زنان از مخالفین این نظامند، از همینروست مسائل مربوط به زنان و سرکوب نیروی‌شان را در بطن سیاست‌های اجرایی‌اش قرار می‌دهد.

فریاد مشترک زنان، پایان سیاست‌های زن ستیزانه را می‌طلبد، تداوم نه

بارها از اعمال خشونت و تهاجمات نظامِ پیرسالار و مردمحور ایران بحث نموده ایم. نظامی که از پایه جنسیت گراست و تمام اهدافش منفعل نمودن زنان است! نظامی که زنان را به سکوت فرا می‌خواند، تا احقای حق. اما این‌ها یک بعد مسئله است، بعد دیگر مسئله خود زنان هستند. هراندازه نظام سرکوب کرد، زنان بیشتر مبارزه کردند! حاکمیت آنان را محکوم به قتل، اعدام و دعوت به خودکشی و خودسوزی کرد، زنان خود را محکوم به آزادی دانستند. حاکمیت سعی در تجزیه و متفرق ساختن آنان داشت، زنان بیشتر متحد گشتند. برای زنان در شرق کوردستان و ایران، این موضوع کاملا روشن شده، که همگی دارای یک درد مشترک‌اند و آن نیز آزادی هویت‌شان است. فریاد زنان در تجمعاتِ اعتراضی‌ مریوان در چند روز گذشته، فریاد فریناز خسروانی، ریحانه جباری، شلیر رسولی و صدها زن دیگر است که نمی‌خواهند قربانی شوند. این‌فریاد‌ها و تجمعات بار دیگر نشان داد که هیچ زنی درهیچ جایی تنها نیست و این خود زنان هستند که با حضورشان، پشتیبان یکدیگرند و برای دفاع از حق طبیعی خود مبارزه خواهند کرد. در واقع این فریاد و تجمع دلگرمی است برای سایر زنان در ایران و پاسخی به حکومت مداران.

در پایان همچون جامعه‌ی زنانِ آزاد شرق کوردستان(کژار) بیان می‌داریم تا زمانیکه سیاست‌های جنسیت‌گرایانه‌ی حاکمیت ایران بر جامعه و بویژه زنان حکم‌فرما باشد، مرگ یک زندگی را شاهد خواهیم بود. پیشاهنگی و حضور پررنگ زنان در مریوان، بار دیگر اثبات نمود که زنان نه خودشان را قربانی می‌دانند و نه منتظر! در واقع فریاد مشترک زنان، پایان سیاست‌های زن‌ستیزانه را می‌طلبد، تداوم نه. آن‌ها فرهنگ مبارزه با این سیاست‌ها را آموخته‌اند، اتحادشان قابل تقدیر است و لازم است از این پس نیز فزونی یابد."