جامعه زنان آزاد شرق کوردستان (کژار) در بیانیه‌ای با اشاره به سپری شدن ۴ سال از نقشه راه کژار بر تحکیم اتحاد و سازماندهی هر چه بیشتر زنان برای مقابله با نظام زن‌ستیز جمهوری اسلامی ایران تأکید کرده است.

متن بیانیه کژار که در وبسایت آن منتشر شده به شرح زیر است:

"روزهایی را پشت سر می‌نهیم که هجمه‌ها و حملات نظام پیرسالار و مرد محور کاپیتالیستی علیه همه‌ی اقشار جامعه و بویژه زنان روز به روز افزایش می‌یابد. با ارجاع به تاریخ و مشاهده‌ی حال، به خوبی می توان دریافت که تمام جنگ‌هایی که در طول این ادوار به وقوع پیوسته و امروز به اوج رسیده‌اند، نه تنها تصادفی و ازهم منفک نبوده، بلکه کاملا زنجیره‌ای و پی آینده بوده است. در طول این سال‌ها هر عملی که از سوی نهاد و مسئولان دولتی صورت گرفته- اعم از دیپلماسی، سیاست و گفتگو-همگی زمینه‌ای جنگی بزرگتر را فراهم آورده است. در واقع سیاستی که از سوی نظام سرمایه داری صورت می‌پذیرد، سیاست تخریب است و نه ایجاد! ویرانی به بار می‌آورد، نه آبادانی! سیاستی که این روزها بیشترگریبان خود نظام جهانی و مطیعان منطقه‌ای اش را فراگرفته و آنها را به زوال نابودی و فروپاشی می کشاند. ازیک سو آتش جنگِ اقتدار و منفعتِ دولتمردان و حکمرانان منطقه‌ای برانگیخته‌تر از گذشته شده است و از سوی دیگر، روزی نیست که خبر مرگ زنان در هرکجای جهان که باشد به گوش‌نخورد! این یعنی دقیقا همان بهم پیوستگی تهاجمات قدرت طلبان علیه مخالفان، آزادیخواهان و آن‌هایی که به روند این ایدئولوژی نمی‌پیوندند. این موضوع در سراسر دنیا و بوضوح در کشور ایران، که سایه‌ی ایدئولوژی واپسگرا و جزم اندیش آخوندی بر آن سنگینی می‌کند، مشاهده می‌شود. البته که وقوع مواردی همچون قتل ناموسی، دستگیری زنان، خودکشی و خودسوزی زنان، کودک همسری، اعتیاد به مواد مخدردر میان دختران کم سن و سال، کارتن خوابی، حجاب اجباری و … را باید بعنوان جنایت و خسارتِ بزرگ رژیم تئوکراتیک ایران قلمداد کرد که به منظور سرکوب نیرو و توان زنان و به اصطلاح درسِ عبرت برای دیگران صورت می‌پذیرد. البته که رژیم ایران در طول چند سال اخیر، از هر راهکار و ترفندی جهت ثبات و پایداری‌اش در منطقه، استفاده نمود، حتی طوری برخورد می‌نمود که گویی کِشتی حکمرانی‌اش در دریای پرتلاطم خاورمیانه، در نهایت ثبات و آرامش، راه خود را می‌رود، اما در اصل این خیال برای حاکمیتی همچون ایران که در حال به سبقت بردن گوی اقتدار و خشونت از حکومت فاشیست آ.ک.پ-م.ه.پ است، هیچ‌گاه به واقعیت نمی‌پیوندد، از آن جهت که زنان هیچ‌گاه در برابر سیاست‌های رژیم سکوت نکرده و یک دم ننشسته‌اند. زنان در سراسر ایران، وضعیت و پیشرفتها‌یی که زنان در کشورهای دیگر نموده‌اند را بخوبی پیگیری می‌کنند، اکنون زندان برای هر یک از زنان زندانی، به سان زندان‌ ترکیه، به محلی برای مقاومت و پیشبرد اهداف‌شان مبدل شده است، زنان شرق کوردستان و ایران نیز در طول سال‌ها مبارزه و مجادله و پرداخت بدیل‌های گران‌بها و ارزشمند به این نتیجه رسید‌ه‌اند، که برای بهتر و بیشتر به ثمر نشتن تمام رنج‌ها و زحماتی که در طول این سال‌ها کشیده‌اند، لازم است همصداتر و سازمان‌یافته‌تر از گذشته  عمل کنند. اینکه حاکمیت همواره سعی داشته با سرکوب اشخاص، دیگران را نیز از مبارزه و مخالفت، پشیمان سازد و مجبور به عقب نشینی نماید، امری مبرهن است، اما مبرهن‌تر از آن این است هرگاه زنان همصداتر ومتحدتر فعالیت نموده‌اند، نظام هرچقدرهم هجوم برده باشد، نتوانسته که به نتیجه‌ی مطلوبش برسد. در واقع خودِ حاکمیت ایران نیز بر این موضوع واقف است که برای رهایی از وضعیت بغرنج کنونی‌اش لازم است که وضعیت داخلی‌اش که همانا جامعه و زنان است را بهتر نماید. ایران نمی‌تواند خود را دموکراتیک بخواند، مگر اینکه تمام تفاوتمندی‌های جامعه، بتوانند بر مبنای هویت راستین خویش زندگی نمایند. این در حالی است که خودِ زنان در ایران روزانه برای گرفتنِ حق طبیعی‌شان، جان فدا می‌کنند، در این راه مبارزات بسیاری صورت گرفته، اما جهت گسترش آن لازم است که در کنار هم، با تکیه بر نیروی ذاتی خودشان، برای گرفتن حق طبیعی‌شان مبارزه کنند، در اینصورت است که ایران را مجبور به عقب نشینی می‌نمایند. در همین راستا همچون جامعه‌ی زنان آزاد شرق کوردستان «کژار» در طول سال‌ها مبارزه و فعالیت، بر مبارزه‌ای بر مبنای اتحاد و همبستگی بیشتر زنان اصرار داشته و در همین راه سعی بر پیشاهنگی و ارائه‌ی راهکارهای نوین داشته‌‌ایم. ارائه‌ی نقشه راهی که درتاریخ ٢۴ آگوست ٢٠١٨ منتشر شد، نیز بر همین مبنا بود. بنابر این نقشه، با تکیه بر ١٣ مورد که هرکدام از آنها خواسته ومطالبه‌ی مستقیمِ زنان شرق کوردستان و ایران بود، کژار بار دیگر اذعان داشت نظامی که هیچ برنامه و پروژه‌ای برای حل مشکلات و مسائلش نداشته باشد، محکوم به فروپاشی و نابودی است و این موضوع برای وضعیت کنونی که ایران در آن بسر می‌برد، صد چندان از گذشته صدق می‌کند. حاکمیت ایران هر اندازه که بخواهد سیاست‌های زن‌ستیزانه‌ی خویش را کتمان کند، اما فریاد بلند زنان در سراسر ایران، به گوش همه‌ی زنان رسیده است. هر موردی که کژار در نقشه راه بیان داشته، علاوه بر اینکه نقد است بر وضعیت کنونی که دولت بوجود آورده، همزمان راهکاری است برای برون رفت از وضعیت کنونی!

در پایان، در چهارمین سالروز انتشار این نقشه راه، همچون جامعه‌ی زنان آزاد کوردستان کژار بر این باوریم که زنان نیروی دینامیک و پیشاهنگان بنیادینِ دمکراتیزه نمودن ایران بوده و بیان می‌داریم، جامعه‌ای می‌تواند دم از آزادی خویش بزند که در راس آن زنان و جوانان و تمام تنوعات حقِ طبیعی‌شان پایمال نگشته باشد. مبارزاتی که در طول این چند سال نیز صورت گرفته، در راستای تحقق بخشی به مطالبات بالحق زنان بوده است. از همینرو تا زمانیکه زنان در تمامی عرصه‌ها در تنگنا باشند و حق طبیعی‌شان پایمال گردد، با تکیه بر نیروی ذاتی خود و سازماندهی هدفمند زنان، به صدای مشترک آنها مبدل می‌شویم و بر دایره‌ی مبارزات‌مان می‌افزاییم."