دایه خانگُل که با نام خانگُل مُصِرزاده شناخته می‌شد در ١٣٢٠ (۱۹۴۱) در روستای اوغاز از توابع شهر شیروان خراسان شمالی متولد شد و هنوز بسیار کوچک بود که پدر و مادرش از دنیا رفتند.

دایه خانگُل در مصاحبه‌ای گفته بود:"چهار ماه سن داشتم که پدرم از دنیا رفت و محل تولد خود را نمی‌دانم. زمانی که کوچک بودم مادرم هم از دنیا رفت. خاله‌هایم مرا بزرگ کردند. یادم است کمی که بزرگتر شدم شروع به کار کردم. در باغ‌های مردم کار می‌کردم. دوستی داشتم که نام او مدینه بود، در عیدها حاجی نوروزی داشتیم که می‌آمد و من و مدینه را می‌برد و ۲ تومان به ما می‌داد و ما آواز می‌خواندیم. ما خیلی فقیر بودیم به همین دلیل این کار را می‌کردیم."

کودکی و جوانی دایه خانگُل با کار کردن در باغ‌های خراسان گذشت. دو بار ازدواج کرد، اما هر دو بار از همسرانش جدا شد و همین امر سبب شد تا بیشتر گوشه‌گیر شود.

خانگُل با مهارت تمام با زبان کرمانجی خراسانی آواز می‌خواند. در این زمینه استاد بود. زمانی که کسی از او می‌خواست که برایش بخواند، چشمهایش برق می‌زد، مدت کوتاهی فکر می‌کرد و آوازی را انتخاب می‌کرد و با نفسی عمیق شروع به خواندن می‌کرد. شیوه‌ی خواندن و حرکات دایه خانگل بی‌نظیر بود.

دایه خانگُل تعداد زیادی آواز کرمانجی قدیمی و کهن را در سینه داشت، اما متاسفانه به دلیل آنکه از وی حمایت نشد، غیر از یک آلبوم با عنوان" آواز زنان کرمانج" کارهایش ثبت و ضبط نشده‌اند.

سرانجام در ٢٨ اسفند ١٣٩٨/ ١٨ مارس ۲۰۲۰ دایه خانگُل زندگی را بدرود گفت. دایه خانگُل یکی از هنرمندان کورد خراسان بود که مانند بیشتر هنرمندان دیرین کورد مورد توجه قرار نگرفت و لالایی‌هایش را با خود به زیر خاک برد.