این اعتراضات با خودسوزی محمد خالد اورال که در زندان مرعش محبوس بود در شب ۹ اکتبر ۱۹۹۸ آغاز شد. تا ۱۵ فوریه ۱۹۹۹ بین ترکیه و چهار بخش کوردستان بیش از ۱۰۰ نفر به ویژه در کلانشهرها از جمله اروپا، در روسیه و کشورهای قفقاز بدن خود را به آتش کشیدند. در سال‌های بعد، اقدامات خودسوزی برای رسوا کردن ستم بین‌المللی علیه کوردها ادامه پیدا کرد. به ویژه در سالگرد توطئه و دوره‌هایی که انزوا در امرالی شدیدتر شد یا صدایی از رهبر خلق کورد شنیده نشد. براساس تحقیقات خبرگزاری فرات، تاکنون ۵۸ نفر در این اقدامات اعتراضی به شهادت رسیده‌اند.

محمد خالد اورال سال ۱۹۷۱ در یک منطقه مردین متولد شد. هنگامی که او ۷ ساله بود خانواده‌اش به اسکندرون مهاجرت کردند. اورال که به دلیل وطن‌دوستی خانواده‌اش از همان کودکی مبارزه آزادی کوردها را می‌شناخت، سال ۱۹۹۲ در سازماندهی فعالیت‌ها شرکت کرد. اورال که سپس انقلابی‌گری حرفه‌ای را برگزید، در تاریخ ۴ می ۱۹۹۴ هنگامی که می‌خواست به محل اقامت رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان در یکی از نقاط خاورمیانه برود، توسط نیروهای حکومتی ترکیه اسیر شد. او که به ۱۲ سال و ۶ ماه حبس محکوم شد، پس از مرسین، قونیه و ارمنک به زندان مرعش منتقل گشت. زندان او را از مبارزات آزادی کوردها جدا نکرد و هر سال که در زندان بود، آگاهی انقلابی خود را بیشتر رشد می‌داد.

محمدخالد اورال از نزدیک روند توطئه را دنبال می‌کرد که در ۱ اکتبر ۱۹۹۸ برای اخراج رهبر خلق کورد از سوریه آغاز شد. در جلسه‌ای که او در ۸ اکتبر با سایر زندانیان پ.ک.ک برگزار کرد گفت: حمله‌ای همه جانبه به رهبر ما انجام شده و کاری باید انجام دهیم، اما چه؟ او وقتی این سئوال را پرسید خودش تصمیم گرفت و روز بعد تصمیمش را عملی کند.

صبح روز ۹ اکتبر ۱۹۹۹ محمد خالد اورال یک قوطی ادکلن گرفت و لباسهایش را در آورد. یک شلوار، یک تی شرت و یک پیراهن نایلونی پوشید و درب سلول زندان را محکم با یک طناب که با دستش بافته بود بست. اورال با شعار «زنده‌باد رهبر آپو» بدن خود را آتش زد.

او که نخستین حلقه آتش بود در نامه‌ای قبل از شهادتش به رهبر اوجالان نوشته بود: "احساس خشم و انتقام زیادی دارم اما نمی‌توانم در زندان در برابر دشمن خالی کنم. می‌خواهم بار دیگر پایبندی خود را نسبت به شما نشان دهم. و با این عمل می‌خواهم نفرت و خشم خود را نسبت به دشمن بریزم و انتقام خود را از او بگیرم. افتخار دیدن شما را نداشتم اما همیشه در قلبم شما را احساس می‌کردم. بدون شک، عملکرد من باعث نمی‌شود جمهوری ترکیه یک قدم به عقب برود. اما آنها به خوبی خواهند دید که در صورت کوچکترین صدمه‌ای به شما، همه مردم ما جهان را در سر خود فرو خواهند برد."

مراد کایا كه در زندان بارتین نگهداری می‌شد در ۱۸ اكتبر ۱۹۹۸ و محمد گول که در آماسیا زندانی بود در ۱۹ اكتبر ۱۹۹۸ اقدام محمد خالد اورال را تکرار كردند. پس از انتشار اخباری مبنی بر به خطر افتادن امنیت جانی رهبر خلق کورد در روسیه و تعقیب اوجالان توسط حکومت ترکیه و سازمان‌های اطلاعاتی قدرت‌های جهانی، اقدامات خودسوزی در چهاربخش کوردستان به تمامی اقشار اجتماعی سرایت کرد.

به خصوص در روزهایی که اوجالان به رم رسید، نه تنها کادرها و زندانیان پ.ک.ک، بلکه جوانان، زنان و حتی افراد مسن کورد نیز شروع به آتش زدن بدن خود کردند. اردال چکن، زندانی در زندان مردین در ۱۳ نوامبر ۱۹۹۸، جمیل اوزالپ که پیشتر یک فرزند وی در جنگ‌های گریلایی جانباخته بود در ۲۷ نوامبر ۱۹۹۸ و خدیجه فالای ۵۵ ساله در ۱۳ دسامبر ۱۹۹۸ در استانبول تنها تعدادی از شهدای این دوره بودند.

هر شهیدی کلمات، شعارها و نامه‌هایی از خود به یادگار گذاشت که در تاریخ مبارزه یک میراث خواهند ماند.

به عنوان مثال، محمد آیدین  که در ۱۳ نوامبر ۱۹۹۸ در زندان چاناکاله به شهادت رسید، رهبر خلق کورد را چنین خطاب قرار داد: "از ۹ اکتبر من به این فکر کردم که یک دقیقه بدون آپو برای پ.ک.ک و برای ما چه معنی دارد. نتایجی که به دست آورده‌ام وحشتناک است. از آنجا که نیروهای سیاه این مسئله را به خوبی می‌دانند، شما را در مرکز جهت‌گیری قرار می‌دهند. شما وحدت و دلیل وجودی ما هستید. این جوهره همه حملات است."

جهان این روند را در مسکو تماشا کرد

در شب ۱۷ نوامبر ۱۹۹۸ رمزی آکوش (ژِهات) و احمد یلدیریم (طیهان) در زیر سرمای هوا بدن‌های خود را در مقابل ساختمان پارلمان در مسکو پایتخت روسیه به آتش کشیدند. رسانه‌های جهانی لحظه به لحظه آنها را دیدند که تبدیل به گلوله آتشین می‌شوند. این به جهان نشان می‌‌داد که کوردها تا چه اندازه از توطئه علیه رهبرشان خشمگینند.

اعتراض عبدالله اوجالان به خودسوزی‌های اعتراضی

رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان در واکنش به گسترش اعتراضات در ۱۹ نوامبر ۱۹۹۸ پیام زیر را صادر کرد: "در روزهای اخیر اقدام به خودسوزی ادامه پیدا کرده است. در آخرین موارد در زندان‌ها هشت نفر، در روسیه دو نفر (که یکی از آنها شهید شد)، در آلمان یک نفر و امروز در رم یکی از بهترین رفقایم خود را به آتش کشید. به خصوص به دلیل این اقدام در رم دوباره خواستارم اقدامات معترضانی که به شکل خودسوزی به زندگی خودشان پایان می‌دهند، به طور کامل و فوری پایان یابد. با تمام ارادت و از صمیم قلب به شما سلام می‌کنم. اما می‌گویم  کسانی که واقعاً به ما وابسته‌اند، از این پس نباید دست به اقدامات خودسوزی بزنند و این اقدامات باید بلافاصله متوقف شود. من از هر نظر خوب هستم، عزم شما باعث شور و شوق ما می‌شود و نزدیکی آزادی را مژده می‌دهیم. بر این اساس، من صمیمانه سلام می‌کنم و عشق خود را به همه شما تقدیم می‌کنم. اعتقاد دارم که این گرایش‌ها برای پایان دادن به زندگی که ما را غمگین می‌کند به پایان خواهد رسید."

ادامه اقدامات خودسوزی علیرغم فراخوان رهبری

علی رغم تماس‌ها و اظهارات فراوان رهبر خلق کورد در صفحه‌های تلویزیون MED، مشابه این اعتراضات در تمام زمستان سال ۱۹۹۸ ادامه داشت. از ۹ اکتبر تا ۱۵ فوریه ۱۹۹۹، زمانی که رهبر خلق کورد ربوده شد و به ترکیه تحویل داده شد، بیشتر از ۶۷ نفر در چهار بخش کوردستان و بسیاری از کشورهای جهان بدن خود را به آتش کشیدند. بر اساس اطلاعات میدانی، ۲۲ نفر از آنها به شهادت رسیدند. با این حال تخمین زده می‌شود که این تعداد بسیار بیشتر از این باشد، به خصوص در روژهلات کوردستان گفته می‌شود اقدامات بسیاری از مردم که بدن خود را به آتش می‌کشند به دلیل سانسور حکومت ایران ثبت نمی‌شود.

اقدام به خودسوزی انقلابیون، میهندوستان و حتی دوستان خلق کورد برای محافظت از رهبر آپو پس از ۱۵ فوریه نیز ادامه یافت. بلافاصله پس از ربودن عبدالله اوجالان، در ۱۷ فوریه ۱۹۹۹ عضو افتخاری اتحادیه تبلیغات مسلحانه مارکسیست-لنینیست (MLSPB)، سرپیل پولات که در زندان ساکاریا محبوس بود با خودسوزی به شهادت رسید.

پولات در نامه‌ای که از خود به جای گذاشت می‌نویسد: "من حملات امپریالیسم و الیگارشی‌ها به شخص رهبر انقلابی عبدالله اوجالان که در واقع علیه ملت‌ها به طور کلی و خلق کورد به طور خاص بود را محکوم می‌کنم. با بیان اینکه رهبر اوجالان را نمی‌توانید محاکمه کنید، خودم را به آتش می‌کشم تا آتش خشم خود را بر دشمن بریزم."

سه جوان در سال ۲۰۰۰

در اوایل سال ۲۰۰۰، قابل توجه بود که جوانان در اعتراضات "نمی‌توانید خورشید را از ما بگیرید" شرکت کردند. به عنوان مثال در تابستان آن سال سه زحمتکش مطبوعات آزاد در فواصل کوتاه خودسوزی کردند. محمود ینر خبرنگار اوزگور هالک ۲۱ ساله و دانشجوی دانشکده آموزش سرت، نسرین تکه نماینده اوزگور هالک در شهر آمَد و همچنین اسن آسلان خبرنگار اوزگور هالک پس از آتش زدن بدن های خود به شهادت رسیدند.

یک حلقه جدید دیگر

زنان، جوانان، انقلابیون و میهن‌دوستان کورد با بدن خود دایره جدیدی از آتش را پیرامون رهبر خلق کورد تشکیل دادند. سردار آری که در زندان بوکا نگهداری می‌شد در ۲۵ اکتبر ۲۰۰۵  موج اول این اعتراض را با هدف شکستن انزوا آغاز کرد. آری در نامه‌ای که از خود بجا گذاشت خطاب به عبدالله اوجالان نوشت: "با انزوای نابودی تحمیل شده بر شما، مردم ما را می‌خواهند دوباره به بردگی بکشند. تمام ارزشی که ایجاد کرده‌اید را می‌خواهند یک باره از بین ببرند. اما ما نمی‌توانیم این را بپذیریم و به هیچ وجه آن را نخواهیم پذیرفت. حدود ۲۱ هفته است که از شما خبری نداریم. این باعث اضطراب و عصبانیت ما می‌شود."

عملیات فرمانده ویان در هفتانین

ویان سوران، عضو شورای نظامی ه.پ.گ و یژاستار نیز با بدتر شدن سیستم انزوا و شکنجه در امرالی در تاریخ ۱ فوریه ۲۰۰۶ بدن خود را در منطقه هفتانین به آتش کشید. ویان سوران در نامه خود خطاب به رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان اظهار داشت: "هر شب ۱۵ فوریه، قلب مظلوم دوغان، زکیه آلکان، بریوان، روناهی، رخشان، سما، فکری بایگلدی، سردار و هزاران نفر از رفقای شهید با قلب من می‌تپند. شعار آنها «بژی رهبر آپو» همیشه در قلب من می‌تپد. شما ممکن است عمل من را نپذیرید، می‌توانید انتقاد کنید. اما از شما آموختیم که آزادی بدون هزینه محقق نمی‌شود."

اقدام اعتراضی الفتریا در آتن پایتخت یونان

حدود دو ماه پس از اقدام ویان سوران، در ۲۴ مارس ۲۰۰۶، این بار یکی از دوستان خلق کورد، یک زن یونانی، الفتریا فورتولاکی با آتش زدن بدن خود در آتن به توطئه اعتراض کرد. فورتولاکی، مادر دو فرزند در نامه‌ای که از خود به جای گذاشته نوشت: "سلام بر همه شهدای کوردستان و خاورمیانه. من نوروز امسال را تبریک می‌گویم، اما کمی دیر است. مانند زکیه آلکان، سما یوجه، روناهی، بریوان و رخشان دمیرل و سایر رفقای گرانقدر. عزم آنها خلق و کوردستان را جلال می‌بخشد. تاریخ کوردها را بزرگتر می‌کند. من به شما و کسانی که مانند شما برای کوردستان می‌جنگند احترام می‌گذارم. هیچ کس نمی‌تواند خورشید را از ما بگیرد! آزادی خلق کورد و رهبر آپو، آزادی همه مردم جهان است. زنده باد برادری خلق‌ها."

عبدالله اوجالان: من بسیار احساس مسئولیت می‌کنم

در حالی که حوادث مکرر به آتش کشیدن بدن‌ در سالگرد توطئه برای ابراز همبستگی با رهبر خلق کورد برجسته است، شهادت برخی از جوانان به شدت بر عبدالله اوجالان تأثیر می‌گذارد. اوجالان پس از شهادت ابو مسلم دوغان ۱۸ ساله، دانش آموز دبیرستان علوم دیلوک در ۱۵ فوریه ۲۰۱۰، از طریق وکلای خود ارزیابی زیر را انجام داد: "به دنبال جوانی که خودش را در ملاطیه سوزاند و بعد از او ابو مسلم دوغان، می‌خواهم حرف‌هایی را بیان کنم. در گذشته به عملکرد کوردهای ملاطیه به شدت انتقاد کرده بودم. اما به دنبال این دوست جوان و با یادی از زینب کناجی می‌خواهم ارزیابی مجددی انجام دهم.

آنها افتخار کوردهای ملاطیه هستند. حتی من نسبت به این رفقا احساس ملامت و مسئولیت‌پذیری بسیار دارم. در گذشته به صدای زینب کناجی گوش داده‌ام. فکر می‌کنم باید برای این رفیقان یک بنای یادبود در ملاطیه ساخته شود. کوردهای ملاطیه باید شخصیت والای این رفقا و یاد و خاطره آنها را زنده نگه دارند."

فهرست اسامی شهیدانی که خود را به آتش کشیدند

محمدخالد اورال: ۹ اکتبر ۱۹۹۸ زندان مرعش

محمد گول: ۱۹ اکتبر ۱۹۹۸ زندان مانیسا

بولنت بایرام: ۲۱ اکتبر ۱۹۹۸ زندان آدی یامان

علی آیدین: ۲۱ اکتبر ۱۹۹۸ زندان بارتین

حسن عیسی حسن: ۲۲ اکتبر ۱۹۹۸ قامشلو

سلامت منتتش: ۲۳ اکتبر ۱۹۹۸ زندان مدیاد- مردین

آینور آرتان (روتیندا): ۲۳ اکتبر ۱۹۹۸ زندان مدیاد

مرزه سویملی: ۲۶ اکتبر ۱۹۹۸

بارزان اوزتورک (مراد): ۱ نوامبر ۱۹۹۸ شهر ستامهیم آلمان

محمد آیدین: ۱۳ نوامبر ۱۹۹۸ زندان چاناکاله

اردال چکن: ۱۴ نوامبر ۱۹۹۸ زندان مدیاد

قدری ایلهان: ۱۶ نوامبر ۱۹۹۸ زندان سرت

عدنان کاراتاش: ۱۷ نوامبر ۱۹۹۸ زندان مردین

احمد یلدریم: ۱۷ نوامبر ۱۹۹۸ مسکو

رمزی آک‌کوش: ۱۷ نوامبر ۱۹۹۸ مسکو

امرالله داملاجی (سعید بایرام): ۱۸ نوامبر ۱۹۹۸

جمیل اوزالپ: ۲۷ نوامبر ۱۹۹۸ شهر آمد

میرزا چوبوکجو: ۲۷ نوامبر ۱۹۹۸

یاووز گوزل: ۳۰ نوامبر ۱۹۹۸ زندان بارتین

خدیجه فالای: ۱۳ دسامبر ۱۹۹۸ استانبول

تایلان اوزگور قهرمان: ۲۱ دسامبر ۱۹۹۸ آلمان

مظلوم اونجل: ۱۶ فوریه ۱۹۹۹ زندان آمد

قهرمان دنلی: ۱۶ فوریه ۱۹۹۹ شهر آمد

سرپیل پولات: ۱۷ فوریه ۱۹۹۹ زندان ساکاریا

مراد یشیل‌گز: ۸ آگوست ۱۹۹۹ زندان آماسیا

یاووز گوزل: ۳۰ نوامبر ۱۹۹۹ زندان بارتین

حکمیه سیحان (روکن بریتان): ۲۳ دسامبر ۱۹۹۹ روسیه

محمود ینر: ۲۲ ژوئن ۲۰۰۰ شهر آمد

نسرین تکه: ۹ ژوئیه ۲۰۰۰ شهر آمد

اسن آسلان: ۳ آگوست ۲۰۰۰ ازمیر

اردوغان قهرمان (یکتا): ۲۸ مارس ۲۰۰۴ قامشلو

سردار آری: ۲۵ اکتبر ۲۰۰۵ زندان ازمیر

فاتوش ساغلام‌گز (سما): ۱۱ نوامبر ۲۰۰۳ گوتنبرگ سوئد

آینور یاشلی: ۳۰ مارس ۲۰۰۶ آنتالیا

لیلا والی حسن (ویان سوران): ۱ فوریه ۲۰۰۶ هفتانین- مناطق حفاظتی مدیا

ویسی کایا: ۲۸ فوریه ۲۰۰۶ آدانا

الفتریا فورتولاکی: ۲۴ مارس ۲۰۰۶ آتن یونان

ابو مسلم دوغان: ۱۵ فوریه ۲۰۱۰ دیلوک

مصطفی مالچوک: ۱۵ فوریه ۲۰۱۱ شهر آمد

اوریم دمیر: ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۱ ناحیه بولانیک از توابع منطقه موش

فرات ایزگین: ۱۲ دسامبر ۲۰۱۱ مدیاد از توابع مردین

محمد شریف ساکلی: ۴ ژوئن ۲۰۱۲ بورسا

محمد یالچین: ۱ آگوست ۲۰۱۲ قزل‌تپه از توابع مردین

سردال یکتاش: ۹ اکتبر ۲۰۱۲ رحا (اورفا)

عبدالقادر آتیلا: ۱۱ مارس ۲۰۱۲ آدانا

محسون اوزن: ۲۲ دسامبر ۲۰۱۲ ازمیر

نازلین کورکورت: ۱۴ فوریه ۲۰۱۸ ازمیر

هادیکا دوغرو (هویدار سرحد): ۱۵ فوریه ۲۰۱۶ کوبانی

امید آجار: ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۸ شهر مونیخ آلمان

یونجا آکیجی: ۹ مارس ۲۰۱۹ زندان ساکاریا

زولکوف گزن: ۱۷ مارس ۲۰۱۹ زندان تکیرداغ

اوغور شاکار: ۲۲ مارس ۲۰۱۹ کرفلد آلمان

آیتن بچت: ۲۳ مارس ۲۰۱۹ زندان گبزه

زهرا ساغلام: ۲۴ مارس ۲۰۱۹ زندان اولتو

مدیا چنار: ۲۵ مارس ۲۰۱۹ زندان مردین

سراچ یوکسک: ۲ آپریل ۲۰۱۹ زندان عثمانیه

محسوم پامای: ۵ آپریل ۲۰۱۹ زندان العزیز

خیلل شَن: ١٢ فوریه ٢٠٢١ شهر درسدن آلمان

فهرست کسانی که در میان سال‌های ۱۹۹۸-۱۹۹۹ خودسوزی کردند

مراد کایا: ۱۸ اکتبر ۱۹۹۸ زندان بارتین

مرال کاشوتوراجاک: ۲۰ اکتبر ۱۹۹۸ زندان چاناکاله

عصمت اینانچ: ۲۲ اکتبر ۱۹۹۸ زندان یوزگات

فتاح کاراتاش: ۲۲ اکتبر ۱۹۹۸، آمد

محمد باغریانیک: ۲۳ اکتبر ۱۹۹۸ زندان البستان

جنت گونش: ۲۴ اکتبر ۱۹۹۸ زندان آنتپ

سیری ایپک: ۲۴ اکتبر ۱۹۹۸ زندان ساکاریا

آیسل جیلان: ۲۴ اکتبر ۱۹۹۸ زندان ساکاریا

سامت اوکتای: ۲۴ اکتبر ۱۹۹۸ زندان کونیا

مسلم محمد: ۲۶ اکتبر ۱۹۹۸ زندان آنتپ

کنعان کاراحسن اوغلو: ۲۶ اکتبر ۱۹۹۸ زندان ارزروم

عباس سرت‌کایا: ۱۴ اکتبر ۱۹۹۸ زندان عمرانیه

عصمت آکای: ۱۴ اکتبر ۱۹۹۸ زندان آدی‌یامان

محی‌الدین سویملی: ۱۵ نوامبر ۱۹۹۸ زندان آمد

عمر شن: ۱۵ نوامبر ۱۹۹۸ زندان عمرانیه

عدنان اوزجان: ۱۵ نوامبر ۱۹۹۸ زندان بورسا

سراج‌الدین حساس: ۱۶ نوامبر ۱۹۹۸ زندان بورسا

رمضان مالکوچ: ۱۶ نوامبر ۱۹۹۸ زندان عمرانیه

عظیمه اینان: ۱۶ ۱۹۹۸ زندان باتمان

رمزیه زنگین: ۱۶ نوامبر ۱۹۹۸ زندان باتمان

ادریس باشاران: ۱۶ نوامبر ۱۹۹۸ زندان جیهان

حنیفی کوزو: ۱۶ نوامبر ۱۹۹۸ زندان سرت

حمدالله داشچی: ۱۶ نوامبر ۱۹۹۸ زندان مردین

علی اربک: ۱۶ نوامبر ۱۹۹۸ زندان مردین

مصطفی شاهین: ۱۶ نوامبر ۱۹۹۸ آلمان

محمد تورگای: ۱۷ نوامبر ۱۹۹۸ زندان کونیا

زینی عرب: ۱۷ اکتبر ۱۹۹۸ زندان آنتپ

رمضان آدی‌بلی: ۱۷ نوامبر ۱۹۹۸ زندان کونیا

سلیمان گولتکین: ۱۸ نوامبر ۱۹۹۸ زندان ترابزون

سعید بایرام: ۱۸ نوامبر ۱۹۹۸ دیرک، روژاوا

زولکف یلماز: ۱۸ نوامبر ۱۹۹۸ رم، ایتالیا

فتیه عبدالله: ۱۸ نوامبر ۱۹۹۸ زندان ملاتیه

عثمان تینیت: ۱۸ نوامبر ۱۹۹۸ زندان ملاتیه

فاضل سولوک: ۱۹ نوامبر ۱۹۹۸ زندان آنتپ

خلیل آکینجی: ۱۹ نوامبر ۱۹۹۸ زندان بورسا

جنگیز کایا: ۱۹ نوامبر ۱۹۹۸ زندان آگری

زهرا رزگار: ۲۷ نوامبر ۱۹۹۸ شرق کوردستان (روژهلات)

نوری آجار: ۲۷ نوامبر ۱۹۹۸ زندان اردو

جمیل اوزالپ: ۲۷ نوامبر ۱۹۹۸، آمد

میرزا چوبوکچو: ۲۷ نوامبر ۱۹۹۸ زندان باتمان

حسن تاشکین: ۳ دسامبر ۱۹۹۸ آلمان

ژهات شیخو: ۱۰ دسامبر ۱۹۹۸ قبرس

تاکیبه گولتکین: ۱۲ دسامبر ۱۹۹۸ زندان سیواس

گلستان تاش: ۱۶ دسامبر ۱۹۹۸ باتمان

محی‌الدین ایشیک: ۲۴ دسامبر ۱۹۹۸ دیلوک

رمضان آتابای: ۵ ژانویه ۱۹۹۹ زندان سرت

بلال اکینجی: ۱۶ فوریه، آمد

آرزو دمیرآلپ: ۱۶ فوریه ۱۹۹۹ زندان باتمان

یحیی فیغان: ۱۶ فوریه ۱۹۹۹ زندان عمرانیه

نورحق پولات: ۱۶ فوریه ۱۹۹۹ زندان عمرانیه

بایرام کایماز: ۱۶ فوریه ۱۹۹۹ زندان نازلی

ویسل چنار: ۱۷ فوریه ۱۹۹۹ زندان عمرانیه

حسین چیغ: ۱۸ فوریه ۱۹۹۹ زندان مرعش

مراد جوشکون: ۱۸ فوریه ۱۹۹۹ زندان جیهان

احمد تپه: ۱۸ فوریه ۱۹۹۹ زندان آدی‌یامان

بنگین کورد: ۱۹ فوریه ۱۹۹۹ زندان جیهان

چیغدم دومان: ۲۲ فوریه ۱۹۹۹ زندان البستان

پیرو اجر: ۲۲ فوریه ۱۹۹۹ مرسین

بولنت آکمان: ۲۵ فوریه ۱۹۹۹ زندان ارزروم

کنعان جاملان: ۳ مارس ۱۹۹۹ یونان

نوکهت نوکیان: ۲۹ ژوئن ۱۹۹۹ استانبول

اوکتای گوونچ: ۱۴ آگوست ۱۹۹۹ زندان بایرام‌پاشا

بدریه یلدز: ۲۳ اکتبر ۱۹۹۹ زندان گبزه

رسول آسلان: ۲۷ دسامبر ۱۹۹۹ زندان عمرانیه

خلیل گونیلی: ۲۷ دسامبر ۱۹۹۹ زندان عمرانیه