حقوقدان دمیر: حق امید نباید ابزار باج‌گیری باشد
جمال دمیر، رئیس مشترک دب‌پ وان و حقوقدان اظهار داشت که حق امید نباید به عنوان باج‌گیری مورد استفاده قرار گیرد و باید به رسمیت شناخته شود.
تصویر
جمال دمیر، رئیس مشترک حزب مناطق دموکراتیک (دب‌پ) درباره انزوای تحمیلی و حق امید با خبرگزاری فرات (ANF) صحبت کرد. دمیر با بیان اینکه انزوا با ملاقات خانواده و وکلا پایان نمی‌یابد، اظهار داشت: «برای اینکه رهبر آپو بتواند در برقراری صلح اجتماعی نقش داشته باشد، باید از نظر جسمانی آزاد شود.»
«حق امید نباید به عنوان ابزار باج‌گیری استفاده شود»
دمیر با بیان اینکه رهبر آپو از سال ۱۹۹۹ که در اِمرالی بازداشت شد تا به امروز، تلاش زیادی برای صلح و حل و فصل مسئله کرده است، خاطرنشان کرد که نمی‌توان مقاومت بزرگ اوجالان برای صلح و حل را نادیده گرفت. دمیر با بیان اینکه اوجالان هر بار برای راه‌حل دموکراتیک به دولت فراخوان داده است، گفت: «اما دولت نظرات آقای اوجالان را نادیده گرفت. می‌بینیم که رهنمود راه‌حل، موضع و پیشنهادات آقای اوجالان نه فقط برای روابط کوردها و ترک‌ها است، بلکه برای کل خاورمیانه نیز دارای اهمیت بوده و ضرورت دارند. ما در جلسات قبل از این دیدیم که آقای اوجالان چگونه با حساسیت نکاتی را ارزیابی کردند و بعدها چگونه محقق شدند.
وی در سال ۲۰۰۵ درباره قتل‌عام ایزدی‌ها در سال ۲۰۱۴ هشدار داده بود. به همین ترتیب به نکاتی در جنگ سوریه توجه کرد. نظر آقای اوجالان بسیار ارزشمند است و حق امید به دور از بحث‌های سیاسی اخیر و بدون اینکه به ابزاری برای مسائل سیاسی مبدل شود، از سوی دادگاه‌ها تأیید شده است که این یک حق انسانی و طبیعی است. دادگاه اروپایی حقوق بشر تصمیم روشنی در این مورد اتخاذ کرد. کار درستی نیست که این حق شناخته‌شده به عنوان ابزاری برای باج‌گیری استفاده شود. این حق باید به رسمیت شناخته شود.»
«برای صلح، آقای اوجالان باید از نظر جسمانی آزاد باشد»
دمیر از ادامه انزوا از سال ۱۹۹۹ بدین‌سو خبر داد و تصریح کرد که انزوای تحمیلی را نباید تنها در چارچوب دیدار با خانواده و وکلا ارزیابی کرد. دمیر گفت: «برای حل مشکلات اجتماعی ابتدا باید آقای اوجالان را آزاد کرد. باید به او فرصت داد تا در برقراری صلح و حل‌وفصل ایفای نقش کند. ماندن او در آنجا و انجام ملاقات با وکلا، به معنای رفع تحمیل انزوا نیست. یک وضعیت ویژه وجود دارد، وی فردی است که نقش نمایندگی اجتماعی و سیاسی دارد. برای اینکه بتوانیم در مورد رفع کامل تحمیل انزوا صحبت کنیم، باید رهنمود صلح و حل وی به گوش همه رسانده شود و شرایط او تغییر داده شود. یعنی از لحاظ جسمانی آزاد شود.»
