از دولت کوردی تا آغوش هاکان فیدان
همه تلاش ترکیه برای آن است تا کوردهای باشور و حزب کارگران کوردستان را در مقابل یکدیگر قرار دهد. ترکیه از اقلیم کوردستان بیشتر از آنچه تاکنون برایش انجام داده است، می‌طلبد.
برای آنکه به طور مستقیم وارد بحث شویم، در رابطه با گذشته هیچ حرفی نمی‌زنیم. درست آن زمانی که هاکان فیدان وزیر امور خارجه ترکیه از عراق می‌خواهد تا حزب کارگران کوردستان را به عنوان تروریست معرفی کند و در ترکیه، وزیر جنگ این کشور حزب کارگران کوردستان را به نابودی تهدید می‌کند، اما همزمان چند ساعت پس از آن، رئیس اقلیم و رئیس حکومت با اشتیاق آغوش خود را برای هاکان فیدان باز می‌کنند. این اقدام و اقدام ۶ سال پیش اقلیم کوردستان به ما می‌گوید که در حال چه پسرفتی و در چه شرایطی هستیم. اگرچه تلاش‌های هاکان فیدان با هدف زمینه‌سازی برای آمدن اردوغان باشد، اما نکته مهم از این دیدار، غیر از مسئله نفت اقلیم و رهاسازی آب از ترکیه، مسئله حزب کارگران کوردستان است. ترکیه درگیر وجود نیرویی است که از راه ناتو و با سیاست‌های منفعت‌طلبانه، آن را به عنوان تروریست معرفی کرده است. اما این نیرو همیشه درهای صلح را برای ترکیه گشوده است. بهانه‌تراشی ترکیه که حزب کارگران کوردستان را در راس آن قرار داده است به سطحی رسیده که از همه کوردهای شرافتمند نفرت دارد. قتل‌عام غیرنظامیان در روژاوا و باشور، دستگیری و زندانی نمودن نمایندگان پارلمان، روزنامه‌نگاران و فعالان در باکور و ترکیه، این‌ها همه بخشی از ترور دولتی هستند. علاوه بر این‌ها سیاست‌های مداوم کشتارهای پنهانی و مزدور نمودن کوردها همچنان ادامه دارد.
امروز ترکیه بیشتر از هر زمانی می‌داند که حزب کارگران کوردستان نیروی صلح و راه‌حل مسائل در ترکیه و در منطقه است. اما آنها خواهان این نیستند. برای ترکیه حزب کارگران کوردستان بهانه‌ی کنونی است. در غیر این صورت، فردا اگر حزب کارگران کوردستان هم وجود نداشته باشد، آنها در این کوهستان‌ها به دنبال دشمنان دیگری می‌گردند. یعنی اگر بتواند دشمن‌هایی ایجاد می‌کند تا بتواند کوردها را قتل‌عام کند. این صلح‌ستیزی اردوغان و حزب عدالت و توسعه است و این کار را به وسیله کوردهای خائن نیز انجام می‌دهد. حالا اگر این کورد خائن هاکان فیدان باشد یا هر کس دیگری. ترکیه از حزب کارگران کوردستان می‌ترسد. چون حزب کارگران کوردستان نیروی صلح است و کلید صلح و آشتی پیش آنهاست. یعنی ترکیه نمی‌خواهد صلح کند و این خلاصه بحث است. ممکن است سران به ظاهر کورد باشور، این حقیقت را درک نکرده باشند. همه تلاش ترکیه برای آن است تا کوردهای باشور و حزب کارگران کوردستان را در مقابل یکدیگر قرار دهد. ترکیه از اقلیم کوردستان بیشتر از آنچه تاکنون برایش انجام داده، می‌طلبد. برای همین به طور مستقیم نیازمند این است تا پیشمرگه‌های حزب دموکرات کوردستان و همچنین اتحادیه میهنی با حزب کارگران کوردستان وارد جنگ شوند. اما تاکنون این کار توسط بسیاری از فرماندهان و پیشمرگه‌ها رد شده است. آنچه ترکیه از پارتی و اتحادیه میهنی می‌خواهد، فقط جنگ با حزب کارگران کوردستان و گریلا در قندیل و سایر مناطق دیگر نیست، بلکه آنها خواهان جنگ با مبارزان روژاوا نیز هستند. همچنین می‌خواهد سلیمانیه، مخمور و شنگال را به عنوان میدان جنگ نشان دهد.
مقابله با خواست ترکیه برای جنگ کوردها با یکدیگر، قبل از آنکه وظیفه حزب کارگران کوردستان باشد، وظیفه پیشمرگه‌های کوردستان و به ویژه نیروهای مسلح حزب دمکرات کوردستان است. برای این هدف نیز باید حزب دمکرات کوردستان و نیروهای پیشمرگه این حزب، آشکارا به ترکیه بگویند، به جای آنکه خواستار جنگ با حزب کارگران کوردستان باشد، باید درهای صلح را بگشاید. همه به خوبی می‌دانیم که پیشتر جنگ نیز امتحان شده و شهدا و قربانیان بسیاری داده شد، اما اهداف ترکیه محقق نگردید. تسلیم شدن بیشتر از این حد به خواسته‌های ترکیه خیانتی بزرگ خواهد بود و در آینده نیز تاثیر بسیار منفی بر مسئله کورد و کوردستان خواهد گذاشت.
