◼️ خاندان مصطفی بارزانی از انسانیت و کوردایتی بوئی نبرده‌اند، باید درک شود آنچه این خاندان لازم دارند نه ثروت و جاه و جلال، بلکه کمربندی است برای اینکه خود را بپوشانند، زیرا در کوردستان هیچ کمربندی باقی نمانده است که شلوار این خاندان را نگه‌ دارد.

حمله داعش به شنگال در نخستین روزهای آگوست ٢٠١۴ صفحه‌ی تازه‌ای را در عرصه سیاسی باشور کوردستان رقم زد. اولین سطر این صفحه، روایت خیانت مسعود بارزانی و نیروهای پ.د.ک به جامعه ایزدیست. مسعود بارزانی در کمال بی‌شرمی جامعه ایزدی را به چنگ داعش خونخوار سپرد. او مرزهای وقاحت را جابجا کرد. شروان‌های ه.پ.گ، ی.پ.گ و ی.پ.ژ به کمک مردم مظلوم ایزدی شتافتند، اما در همان زمان خانواده بارزانی از هولیر گریخته و به ترکیه رفته بودند. در پروسه‌ی تاریخی گشودن کریدور انسانی بیش از ١٠٠ هزار ایزدی از شنگال به روژاوا منتقل شدند، در هولیر عوامل بارزانی در حال سوداگری با بازماندگان رژیم بعث صدام حسین بودند. مسعود بارزانی در این خیانت ملی به کوردها نه تنها اظهار پشیمانی نکرد بلکه در نهایت بی‌شرمی آوارگان ایزدی در دهوک را به گروگان گرفت.

مسعود بارزانی روز ٣ مارس ٢٠١٧ با دستور ترکیه و داعش به شنگال حمله‌ور شد تا کار ناتمام تبهکاران را تمام کند. مسعود بارزانی بجای ارائه توضیح در مورد محل نگهداری دختران ایزدی ربوده شده در سال ٢٠١۴، زنان ساکن در شنگال را تروریست و هوادار پ.ک.ک عنوان کرده و تبهکاران وابسته به بارزانی بسوی ایزدی‌ها تیراندازی کردند.

رسانه‌های مسعود بارزانی پس از هر حمله ترکیه به مردم شنگال برای مشروعیت بخشیدن به نسل‌کشی جامعه ایزدی به ماله‌کشی می‌پردازند. به واقع باید گفت که سنگ پای قزوین در قیاس با بارزانی‌ها حرفی برای گفتن ندارد. چرا؟ رسانه‌های بارزانی بی‌وقفه به موازات مراکز جنگ نرم رژیم ترکیه اداره خودگردان شمال و شرق سوریه و خودمدیریتی شنگال را هدف حمله قرار می‌دهند، اما زمانی که یکی از قربانیان خیانت بارزانی به ایزدی‌ها شناسایی شده و نجات داده می‌شود، بلندگوهای بارزانی روی سنگ پای قزوین را سفید کرده و خبر آنرا منتشر می‌کنند.

باور داشته باشیم که بارزانی‌ها از شرف و حیثیت بویی نبرده‌اند، انتقاد کارساز نیست. این را تاریخ ٧۵ سال اخیر کوردستان به کوردها گوشزد می‌کند.◻️