◼️ مباحث سیاسی روز آنچنان افزایش یافته‌اند که انسان نمی‌داند از کدام موضوع آغاز کند.

آیا در مورد تصمیم ایالات متحده آمریکا در مورد ترکیه بنویسیم یا در مورد سفر به یاد ماندنی طیب اردوغان به روسیه؟ در خصوص تصمیم اردوغان برای اخراج سفرای کشورهای خارجی از ترکیه بنویسیم یا در مورد حملات نظامی روزانه ترکیه به روژاوا؟ در مورد جای گرفتن حکومت ترکیه در لیست خاکستری گروه ویژه اقدام مالی (FATF) بنویسیم یا در مورد هزیمت ارتش ترک و سوق دادن حاکمیت بسوی فروپاشی؟ انتخاب یک مورد از این مباحث کار آسانی نیست.

ما در مورد استفاده ارتش ترک از سلاح‌های شیمیایی در حمله به مناطق حفاظتی میدیا می‌نویسیم و موضوع لزوم به محاکمه کشیدن «طیب شیمیایی» را در اولویت قرار می‌دهیم.

در سال‌های دهه ١٩٩٠ موضوع وجود سلاح‌های شیمیایی رژیم ترک و استفاده از آن بارها مورد بحث قرار گرفته بود.

اما بویژه پس از ٢٣ آوریل ٢٠٢١ و پس از آن مبحث استفاده از سلاح‌های شیمیایی در حمله به عرصه‌های متینا، زاپ و آواشین به کرات در رسانه‌ها بازتاب یافت.

نخست خبرنگاران مستقر در مناطق مقاومت گریلا گزارش استفاده از این سلاح‌ها را به رسانه‌ها کشانده و مدارکی را نیز منتشر کردند. پس از آن تعدادی گریلا که توانسته بودند از این حملات جان سالم به در برند مشاهدات عینی خود را بیان کردند. این سخنان به مدارک غیرقابل انکار حملات شیمیایی مبدل شدند.

در پایان هم فرماندهی قرارگاه مرکزی ه.پ.گ افکار عمومی داخل و خارج را در جریان جزئیات این حملات قرار داد.

دیگر این موضوع کاملا آشکار شده است؛ فاشیسم آ.ک.پ-م.ه.پ در مناطق حفاظتی میدیا از سلاح‌های شیمیایی استفاده می‌کند.

این سلاح‌ها بصورت نامنظم علیه نیروهای گریلا به کار گرفته می‌شوند و تا حدی بر غیرنظامیان ساکن در مناطق گریلایی هم تأثیر می‌گذارند.

بویژه پس از شکست ارتش ترک در عرصه گاره در ماه فوریه (٢٠٢١)، به دلیل تداوم شکست در عرصه‌های متینا، زاپ و آواشین و خنثی شدن برنامه‌های ارتش ترک از سوی نیروهای گریلا حکومت طیب اردوغان بر استفاده از سلاح‌های شیمیایی متمرکز شد.

اینگونه طیب اردوغان می‌خواهد از فروپاشی رژیمش جلوگیری کند و در حاکمیت باقی بماند. یعنی همان کاری که صدام حسین در هلبجه انجام داد امروز از سوی طیب شیمیایی در متینا، زاپ و آواشین دوباره می‌شود.

به دلیل اینکه ما حقوقدان نیستیم، نمی‌توانیم اقدامات مذکور را از لحاظ حقوقی مورد ارزیابی قرار دهیم. اما ما در حال جنگ هستیم و می‌دانیم جنگ هم دارای قواعد و موازین خود می‌باشد.

بر اساس آگاهیمان می‌دانیم که در حقوق جنگ استفاده از سلاح‌های شیمیایی ممنوع و جرم است. همه از این موضوع اطلاع دارند و در مورد آن سخن می‌گویند و می‌نویسند.

مثلا، زمانی که آمریکا به حکومت صدام حسین حمله کرد بهانه اصلی وجود سلاح‌های شیمیایی بود. استفاده رژیم بعث از سلاح شیمیایی در هلبجه را گواه عینی بر ادعاهای خود اعلام کرده بود.

خلاصه اینکه حکومت آ.ک.پ-م.ه.پ هم دارای سلاح شیمیایی است و از این سلاح‌ها در مناطق حفاظتی میدیا علیه گریلاهای ه.پ.گ-یژا ستار استفاده می‌کند. بدون شک این سلاح‌ها عواقب ناگواری را بر ساکنان منطقه هم باقی می‌گذارد.

برای لاپوشانی استفاده ارتش ترک از سلاح‌های شیمیایی روستاهای واقع در عرصه‌های متینا، زاپ و آواشین را مجبور به ترک منطقه می‌کنند.

در این راستا کورکورانه به بمباران منطقه دست می‌زنند، مزارع و باغات را به آتش می‌کشند و درختان را قطع می‌کنند. تمامی این اقدامات در شش ماه گذشته در مناطق حفاظتی میدیا به کرات مشاهده شدند.

به رغم تلاش‌های وافر گریلاهای ه.پ.گ و یژا ستار اما افکار عمومی باشور کوردستان، تمامی کوردستان و افکار عمومی خارج از کشور در این رابطه به روشنگری لازم نرسیدند.

در روزهای گذشته رسانه‌های آزاد کمی به بازتاب آن پرداختند و در خارج بویژه در انگلستان به مبحث رسانه‌ها مبدل شد.

پس از بیانیه‌ی اخیر مراد کاراییلان، فرمانده قرارگاه مرکزی ه.پ.گ آشکار است که این موضوع بیشتر مورد بحث و رایزنی قرار خواهد گرفت.

١٠٩ روشنفکر باشور کوردستان در نامه‌ای مشترک سازمان ملل متحد و سازمان‌های بین‌المللی ذیربط منع استفاده از سلاح‌های شیمیایی را خطاب قرار داده بودند. به همین شکل ۴۴ روشنفکر عراقی و عرب نیز نامه‌ای مشترک را منتشر کرده و همان درخواست را تکرار کردند.

در این چارچوب آشکار است که هم حملات اشغالگرانه رژیم ترک به باشور کوردستان و هم بکارگیری سلاح‌های شیمیایی علیه گریلاهای جنبش آزادیبخش کوردستان بیش از گذشته مورد بحث و گفتگو قرار خواهد گرفت.

بدون شک تلاش‌های روشنفکران باشور کوردستان و عراق واجد ارزش است. بر این اساس باید این گام را ارزشمند دانسته و از آن تجلیل کرد. اما این گام با تأخیر برداشته شد و هم ناکافیست.

لازم بود بسیار زودتر از این در باشور کوردستان و عراق نارضایتی گسترده علیه حملات اشغالگرانه رژیم ترک و استفاده از سلاح‌های شیمیایی نشان داده می‌شد. اعتراض به این حملات لازم بود سازماندهی شده و متحد می‌بود.

باید خیزش علیه این حملات نه محدود به روشنفکران بلکه به آحاد جامعه و نیروهای سیاسی گسترش می‌یافت. وقتی از این زاویه به مسئله نگاه کنیم با تأخیر عمل شده و ناکافیست. اما برای آغاز گامی بسیار مهم است.

به واقع خلق باشور کوردستان و خلق‌های عراق لازم بود علیه حملات اشغالگرانه رژیم ترک و استفاده از سلاح‌ شیمیایی باید به خیابان‌ها سرازیر می‌شدند.

زیرا اشغالگری و بکارگیری سلاح‌های شیمیایی علیه آنان صورت گرفته است. مثل آنچه که در هلبجه روی داد خسارات و آلام بزرگ استفاده از سلاح‌های شیمیایی برای خلق‌ها باقی می‌ماند.

از سوی دیگر نارضایتی مشابه ولی به مراتب بزرگتر لازم است در باکور کوردستان و ترکیه روی دهد.

زیرا آنکه عراق را مورد حملات اشغالگرانه و استفاده از سلاح شیمیایی قرار داده است فاشیسم آ.ک.پ-م.ه.پ است. یعنی به نام خلق‌های ساکن ترکیه و کوردهایی که در باکور هستند حملات اشغالگرانه و سلاح شیمیایی صورت می‌گیرند.

فاشیسم آ.ک.پ-م.ه.پ با تحمیل نژادپرستی در ترکیه و باکور کوردستان به اشغالگری و استفاده از سلاح‌های شیمیایی در روژاوا و باشور کوردستان روی آورده است.

به همین دلیل حملات اشغالگرانه و استفاده از سلاح‌های شیمیایی مستقیما به باکور کوردستان و ترکیه مربوط است.

اما با این همه به اندازه کافی این حملات به مبحث روز مبدل نشده‌اند، مورد گفتگو قرار داده نشده و مبارزه علیه آنان گسترش نیافته است. در این میان عبارت «اتحاد ملی» بر سر زبان‌ها افتاده و بدون قاعده و اصول پی در پی تکرار می‌شود.

در حالیکه حاکمیت آ.ک.پ-م.ه.پ برای اشغال مناطق حفاظتی میدیا از سلاح‌های شیمیایی استفاده می‌کند.

بیش از همه وظیفه خلق باکور کوردستان و خلق‌های ترکیه است که این موضوع را به بحث گذاشته و علیه آن بپاخیزند.

ضعف مبارزه علیه فاشیسم آ.ک.پ-م.ه.پ در داخل خود به این موضوع برمی‌گردد.

علیه حاکمیت فاشیست آ.ک.پ-م.ه.پ که از هر سو با فروپاشی مواجه است، ضربه مرگبار پایانی بر آن وارد نمی‌شود. حکومت طیب شیمیایی با هدف کناره‌گیری تحت فشار قرار نمی‌گیرد.

به انتخابات عمومی دلبسته‌اند که در واقع هنوز هم معلوم نیست چه زمانی و چگونه برگزار می‌شود. چشم به راه کلید انتخابات هستند.

خلق باید خیابان‌ها را در اعتراض به حملات شیمیایی و اشغالگری فاشیسم آ.ک.پ-م.ه.پ به لرزش درآورند.

طیب اردوغان عقل خود را از دست داده است و نمی‌تواند کشور را مدیریت کند. به همین دلیل باید خواستار استعفای این حکومت شد و آنرا تحت فشار قرار داد تا کناره‌گیری کند.

افرادی همچون طیب اردوغان و دولت باخچلی خوب می‌دانند که مثل بقیه دیکتاتورها باید پاسخگو باشند، به همین دلیل دچار هراس شده‌اند و نمی‌خواهند کنار روند. زیرا از آنچه پس از حاکمیت بر سر آنان می‌آید می‌ترسند.

زیرا سال‌هاست ظلم بزرگی را بر همه افراد جامعه روا داشته‌اند.

ده‌ها میلیون نفر انسان که سال‌هاست تحت بزرگترین ظلم قرار گرفته بودند در انتظار حسابخواهی هستند. ترس آنان از این واقعیت سرچشمه می‌گیرد.

اما ترس استفاده‌ای ندارد. به هر کاری که دست بزنند اما در نهایت حساب اعمال خود را پرداخت می‌کنند.

مورد مهم این است که مرحله مذکور زیاد به درازا نکشند و رژیم ظالم بدون آنکه زیان بیشتری بر انسانیت وارد کند به پایان برسد.

بدون شک این در دست ماست، با مبارزه مشترک و خلاقیت میسر است. پس باید مبارزه حسابخواهی گسترش یافته و سرعت گیرد.◻️

منبع: ozgurpolitika